Dinant  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

(Difference between revisions)
Jump to: navigation, search

Revision as of 17:15, 15 September 2019

Related e

Wikipedia
Wiktionary
Shop


Featured:

Le nouveau chic d’Hastiere

The Wisehouse, een jongensdroom

Een frisse septemberavond, we hebben zonet de snelweg naar Dinant verlaten en slaan af naar een landweg. We rollen de raampjes naar beneden en snuiven in het donker de geuren van de streek. We zijn op weg naar Hastiere.

Francois rijdt 230000 km per jaar. Maar nu heeft hij een zich gesetteld in Hastiere, in de vallei van de Maas. In een kasteel. “Toen ik die kliffen zag, was ik verkocht” zegt hij lachend.

21/2/18 zijn de werken begonnen. Overal modder, alleen de muren zijn blijven staan, en de trap. Break a leg, hij brak zijn been toen de verbouwingen begonnen. Francois een bezige bij, hij is niet aan zijn proefstuk toe. Al wat je ziet in het hotel kan je kopen. You like you buy,” lacht F breed. Het is de eerste avond, we praten met Francois, er loopt een last minute Booking.com binnen. Het wordt la Familiale, een van de tien luxueuze kamers. Wij verbleven in de intimistische Végetale, onder de Renaissance/middeleeuwse toren. Heerlijke bedden, dikke tapijten en catchy design-items maken geven elke kamer een persoonlijke en minimalistische touch. We eten nog snel iets voor het slapengaan en maken kennis met de gastronomische roots van dit hotel-restaurant.

Op het balkon bij het ontbijt zien we door het raam hoe de mist slingers slaat om de spijlen van de balustrade en hoe een geelborstig koolmeesje smakelijk komt zeggen. Het brood is overheerlijk, zuurdesem wat sterk doet denken aan de Pain quotidien. De marmelades en confituren blijken zelfgemaakt, de arbrikozenconfituur heeft een sterke hint van rozemarijn gekregen. Langzaam ontwaren wij vanop het terras de optrekkende mist die de andere zijde van de Maasvallei zichtbaar maakt.

De dame die het ontbijt verzorgt weet ons een mooie wandeltocht aan te wijzen en langs de Maas trekken we eerst naar een Maassluis, dan naar het laatste dorpje van de Ardennen dat nog bezocht kan worden per boot via een passeur. Vanaf dan gaat het snel. De passeur, die op vraag van de sater – hij is de laatste tijd nogal into bomen, ik zal hem eens mee moeten nemen naar Parijs naar die tentoonstelling A nous les arbres worden we doorverwezen naar monsieur George, die zich zou ophouden in de Villa 1900. Da’s toch niet dat vervallen hotel dat we zonet aan de andere kant van de oever zagen? Nee, na het volgen van een paadje dat ons langs een moestuin naar een art nouveau terras brengt, horen we de woorden “Het is hier best gezellig” … “en lekker” horen we vanop het terras, de sfeer zit goed en we nemen plaats aan een tafeltje met zicht op de moestuin. Ik bestel een slaatje met plaatselijke feta, wel komisch, ik gen Griekse. Sater bestelt een warmoes lasagne. De vrouw die ons bedient belt George, George komt een uur later en raadt ons de Cascatelles aan. Watervallen. En een uitzicht over dit prachtige stukje Maasland. De dag is kort en terwijl we wegwandelen op weg naar ons luxueus hotel genieten we na van de Art Nouveau experience, van monsieur Georges die ons vertelde dat er “hier vroeger meer dan tien sjieke hotels waren in het dorp,” het was hier een soort van Nice in België, waar in de jaren vijftig heren als Spaak verbleven en toen in een hotel verbleef dat het megalomane dictum “het meest aristocratische hotel van België” --wat in het Frans veel chiquer klinkt -- als slogan gebruikte. We herbekijken onderweg onze urbex foto’s van het op instorten staande en binnenkort gesloopte hotel waar George over vertelde en dat we per se van de binnenkant wilden zien. Vooral die piano in het midden op het einde van de balzaal dat volledig zijn vloer was verloren, ingestort, in brokstukken in de kelder, daar stond die piano.

Zo wandelden terug naar het hotel en de avondzon was zeer mild en gaf aan alles een gouden glans. Sater en ik wilden vroeg naar bed, voor je weet wel, ik zou binnenkort ongesteld worden en dat maakt me altijd een beetje geiler. Lacht. En we wilden vroeg op om als eerste foto’s van het Kasteel Freyr te trekken.

Dat was de volgende ochtend. Heerlijk geslapen in La vegetale, de kamer in de nok van het hotel. Nog snel een paar foto’s als aandenken, afscheid nemen van Francois en Astrid, danken voor de goede zorgen en rijden nu langs de Maes, we nemen de auto want we willen nog even gedag zeggen aan een aantal vrienden in het cafeetje op de rommelmarkt die elk jaar op deze dag, dezelfde dag als Antwerpens autoloze zondag, wat ons betreft mag het elke dag autoloze zondag zijn in Antwerpen. Voor de dag hadden we dan ook een Cambio ter onzer beschikking en mochten we ondanks het autoverbod toch de stad in, maar ik wijk af.

Het Kasteel van Freyr is een pareltje. Zijn locatie, vlak langs de Maes wordt wel een beetje geplaagd geeft de plek ook een mooie weerkaatste gloed van de die rivier. De tuinen hebben een orangerie, doolhoven, waterwerken, paviljoenen, ja zelfs een tunneltuinkruisende treinlijn die in gebruik was tussen 1872 en 1950 en die de tuinen nu een industriële museale toets heeft gekregen. De familie, Spontins naar wij vermoeden, verblijven er nog vaak en op aandringen laat een van de twee inwonende guardiennes ons de balzaal zien. Dit soort vieux chic stemt over het algemeen vrolijk, Sater en ik verlieten verkwikt de tuinen. We zijn toen een stil hoekje van de Maeskantje opgezocht, hebben een bankje uitgekozen en samen wat gelezen. Hij een boek over politiek Darwinisme, ik de Knack. Dat zag er best intellectueel uit, maar als je goed keek, een beetje van verder weg, dan zag het er ook heel gezellig uit.

Het was een zeldzaam genoegen om sater een heel weekend in mijn buurt te hebben. Die tweede nacht sliep ik dieper dan de gemiddelde in verbouwing verkerende jonge vrouw. Sater ziet er ook content uit, de combinatie van vieux chic en nouveau chic schijnt hem wel te bevallen. Dit stukje Maasvallei heeft – naast frisse lucht, indrukwekkende kliffen en een relaxte sfeer – beide te bieden.






Unless indicated otherwise, the text in this article is either based on Wikipedia article "Dinant" or another language Wikipedia page thereof used under the terms of the GNU Free Documentation License; or on research by Jahsonic and friends. See Art and Popular Culture's copyright notice.

Personal tools