User:Jahsonic/Sandbox archive 37  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

(Difference between revisions)
Jump to: navigation, search
Revision as of 19:35, 26 January 2021
Jahsonic (Talk | contribs)

← Previous diff
Revision as of 19:36, 26 January 2021
Jahsonic (Talk | contribs)

Next diff →
Line 1: Line 1:
-{| class="toccolours" style="float: left; margin-left: 1em; margin-right: 2em; font-size: 85%; background:#c6dbf7; color:black; width:30em; max-width: 40%;" cellspacing="5" 
-| style="text-align: left;" | 
-[[white feminism]] 
-|} 
{{Template}} {{Template}}

Revision as of 19:36, 26 January 2021

Related e

Wikipedia
Wiktionary
Shop


Featured:

<< previous next >>

Ik had het al meteen aan de stok met mijn chef redactie.

“Toch geen Simenon-romannetje,” riep hij kwaad.

“Waarom niet?” vroeg ik beledigd.

“Als je dan toch boeken wil bespreken, kan je dan echt niets beters verzinnen? De laatste van Olyslaegers bijvoorbeeld, die ‘Wildevrouw’.”

Ik rolde met mijn ogen en vroeg me af of hij überhaupt mijn stukken las.

“Of bespreek iets van de herontdekte vrouwenschrijvers waar iedereen het over heeft, Joan Didion, Tove Ditlevsen, Vivian Gornick?” “Pardon?”

“Laat anders die recensies gewoon vallen. Schrijf liever iets over uzelf, iets persoonlijk. Je ziet toch dat dat ‘marsjeert’? Dat verhaal over hoe je stopte met drinken, bijvoorbeeld. Dát willen de mensen lezen.”

Ik zuchtte. Ik wou hem zeggen dat ik mijn goesting wilde doen en mij bovendien moest hoeden voor de toorn mijner naasten, maar ik zweeg en slaagde erin een tweede zucht te onderdrukken.

“Sorry hoor,” verbrak ik de stilte,” deze week wordt het ‘Zondag’ van Simenon. Ook daarin vang je een glimp op van wie ik ben.” “Een glimp uit de jaren vijftig zeker.”

“1959!” verbeterde ik hem. Ik kende de datum uit mijn hoofd.

“Lees gewoon tussen de lijnen. Volgende week krijg je iets over mij. Over hoe ik was als jongeman in de jaren negentig, deze week is het ‘Zondag’, klaar?”

Hij gromde iets dat ik niet begreep en we namen afscheid.

Pagina 185:

“Hij kon niets meer voor haar doen, zij behoorde tot het verleden.”

Onze held vat het allemaal nogal goed op. Hij wilde eigenlijk zijn vrouw vermoorden, maar die was hem te slim af en ze verplichtte het dienstmeisje waar hij nu al elf maand een affaire mee had, het vergiftigde bord risotto met inktvis op te eten. Binnen de twee uur zal zij sterven.

“Vergeet je de voetbalmatch niet?” zegt zijn vrouw schijnbaar achteloos, net op het moment dat hij bedenkt dat hij geen getuige wil zijn van de doodstrijd van dat arme meisje waar hij nagenoeg dagelijks mee vrijde.

Op die manier verschaft zijn vrouw, niet te beroerd om wat er nog van het verstandshuwelijk rest te redden, hem het perfecte excuus er niet bij te moeten zijn; zijn vrouw, dat “vrouwtjesdier” van wie hij al op pagina zes zegt, de ochtend van die fatale zondag, dat hij nooit aan haar geur had kunnen wennen, “tegelijk flauw en zuur als verzuurde melk”.

Simenon toont zich al in het begin van deze ‘roman dur’ – de veertigste die ik las … de vijftigste? … ik ben de tel kwijt– een meesterromancier met landschapsbeschrijvingen van luchten nauwelijks afgeknaagd door kartelingen van kerktorens.

En net als in het romannetje ‘De teddybeer’, ‘neemt’ onze held een slapend meisje. En net als het verpleegstertje in ‘De teddybeer’ is het dienstmeisje in ‘Zondag’ daar geheel niet ontevreden over, er welt zelfs een traan van blijdschap in één harer ogen.

Nog een klein woordje over 'vrouwen nemen' in hun slaap. Men doet dat als man beter niet meer. Tegenwoordig is dat verkrachting. Dat er iets eigenaardig aan de hand is met dat woord ‘verkrachting’, vertel ik u een andere keer.

  1. JWG2021 3/52

Weggegooid


Onze held, Emile heet hij, behoorde niet tot “degenen die voor hun plezier denken, en zich met alle geweld problemen willen scheppen.”

In weerwil van zijn afkeer van het denken, vraagt hij zich toch af waarom er wél een moordenaarsroeping zou bestaan en geen slachtofferroeping.

“Niemand heeft het recht om tegen zijn moeder te liegen.”

Maar wat moest hij dan doen, haar zeggen dat hij haar eigenlijk niet zo aantrekkelijk vond? Zeggen dat hij geen zin in haar had? Ook in dit romannetje komen onverkwikkelijke personages, onder andere Pascali, de vader van zijn toekomstig liefje, van wie gezegd werd dat hij zijn vrouw “opzettelijk littekens had bezorgd om haar lelijker te maken en de mannen weerzin jegens haar in te boezemen”.

“Ik schrijf onbenullige stukjes voor flauwe tijdschriften, waarin arme vrouwen proberen te ontdekken hoe ze gelukkig kunnen worden,” zegt een hotelgaste waarmee hij een heel korte affaire heeft tot zijn vrouw ze de volgende dag reeds verjaagt.

Vanaf dan gaat het liegen onze held goed af. “Was dat geen meineed waard?”, vraagt hij zich af.

“Wachten jullie maar eens af”, roept onze held op een bepaald moment, net zoals die held uit ‘De neger,’ die knarsetandde dat ook de hele tijd.

Boeken: Le Poison à Travers les Âges. les Empoisonneurs’ van Charles Leleux

Woorden: rascasse, pissaladière

JWG2021


Tegenwoordigheid van geest, is typische een romanuitdrukking, romantaal, prevention paradox, Hansje zoekt zijn Grietje, Navalny, machtspolitiek, God is een vluchteling, David Dessin, Kyriakides, AstraZeneca, polderen, Nederlanders staken haast nooit, Dekolonizering van de bibliotheek, Jane Evelyn Atwood, Bezoekrecht, Metz, vrouwengevangenis, Vue de dos, Namen, kinderziekte, Baldwin van Gorp, migratieberichtgeving, goudhaantje.



Teapot, Van verveling tot vervelling, Delphine Lecompte neemt het op voor Bart De Pauw.


“Moeten mensen bang zijn als ze Mohamed of Ibrahim heten.”


The Strongmen: European Encounters with Sovereign Power (2020) by Hans Kribbe.


In een opwelling contacteerde ik afgelopen week Vitalski, de enige theatermaker die mij ooit schuddebuikend de slappe lach bezorgde, met het verzoek hem te fotograferen naar aanleiding van zijn tiendelige podcast over de jaren negentig in Antwerpen. We spreken af aan de Witzli-Putzli.

Ik ben te vroeg. Hij stipt op tijd. Ik neem een aantal foto’s bij de Witzli, nodig hem uit bij de Normo een koffie te drinken. Hij slaat mijn aanbod af en zegt dat zijn aandachtsspanne dat niet toestaat, dat hij niet naast of tegenover iemand op café zitten kan.

“Ik ken dat,” zeg ik.

Ik vraag hem of hij een meer iconische plek van de jaren negentig kan verzinnen. We noemen Het Spiegelbeeld. Terwijl we ernaartoe lopen vertel ik hem dat ik in de bieb zijn romans was gaan checken en dat ik er niet wild van was. “Dat zijn jeugdzondes.” Ook zijn ‘Ik slaap als een croissant’ biografie had ik ter hand genomen. “Vond je die ook slecht?” Ik zeg dat ik die maar even vasthad, het is waar, ik las maar een paar bekentenispagina’s over hoe hij aan zijn kinderen was gekomen, dat zijn lief er perse wilde en hij echt niet, dat ze toen in luid snikken uitbarstte en zei dat ze toch bij hem bleef. Dat hij zich kei-schuldig voelde en daarna het idee niet verdragen kon dat zij — door zijn schuld — nooit kinderen hebben zou. Ik vertel mijn verhaal. Over mijn ruzie in het Zoniënwoud, over de daaropvolgende twee-jaar durende stilte en een zwangerschap die een maand later een feit zou zijn.

“Dat lijkt heel hard op mijn verhaal.”

Ik vertel hem hoe zijn podcasts mij deprimeerden. “Ik hoor dat nog. Omdat alles vervlogen is?” vraagt hij. “Nee, omdat het mij deed terugkijken naar mezelf in de jaren negentig, naar de 'ik' die perse bij sommige feestjes wilde zijn. Naar mijn onopgebiechte ambities een schrijver/filmmaker/muzikant te zijn en de hiërarchie die heerste in hipsterstan Antwerpen, hoe belachelijk dat eigenlijk is. “Ik heb die hiërarchie beschreven in ‘Croissant’”, zegt hij, “hoe helemaal bovenaan Tom Barman stond en ik helemaal onderaan. Of toch niet helemaal.”

In de Grote Pieterpotstraat vinden wij het precieze pand van het Spiegelbeeld niet meer terug. We vermoeden dat we rechts ervan de bar van Sam Khaldi zien, waar Mireille nog werkte. En links daarvan het Spiegelbeeld, denken we, nu Cuba Bella, en nog eens links daarvan wat toen De Faam was, nu Alexandria. Enfin, nu niks meer eigenlijk. Alles is toe. De stad is dood.

Ik vertel hem dat ik het podcastinterview met Guy Lee Thijs het beste vond, vanwege diens opmerkingen over het toen openlijke racisme in de stad. Over hoe Thijs een casting hield voor Marokkanen tijdens de ramadan in de hoerenbuurt. Fiasco dus. Hij vertelt mij dat Thijs lastig was omdat het over Mickey Rourke moest gaan. Ik zeg Vital dat zijn podcastserie een hoog Dag Allemaal gehalte had. Hij zegt dat hij dat wilde, dat hij daarvan houdt. Het was ook dat aspect dat me deprimeerde.

Maar wat me vooral bezwaarde was dat ik toen nog niet kon zijn wat ik uiteindelijk werd, wat ik nog moest worden. Word wat gij zijt, zegt Pindar, en Nietzsche zal het herhalen. Wel, ik zou uiteindelijk ook een schrijver worden én een encyclopedist, maar dat wist ik toen nog niet. Hoe dat zit, heeft u van mij tegoed.

En oh ja, ik heb u beloofd te vertellen wat er aan de hand is met het woord ‘verkrachting’. Mijn vijfhonderd woorden zijn echter helemaal op en mijn chef redactie zit in mijn nek te blazen. Ik post bijgevolg die uitleg in de commentaren van vorige week en zie u graag volgende week weer.

#JWG2021 4/52

Geschrapt:

"In een poging te ontsnappen aan mijn eigen toevalligheid contacteerde ik de man op de foto die daar Fantomas-achtig staat in de Grote Pieter Potstraat. Zijn naam is Vitalski en hij is schrijver en performer en hij staat voor een gebouw dat nu de naam Cuba Bella draagt maar vroeger Het Spiegelbeeld heette."

Vital en Apted, Vital maakte me depressief, iets wat in die docu's gezegd werd, an die oude man die in zijn vijftiger jaren zei dat het geen zin heeft om het te hebben over gemiste kansen, maakte me blij.

Ik leid aan een syndroom dat in het Engels 'oppositional taste' genoemd wordt. Dwarssmaak.

Het taalgenie en de beroepsoutcast Vitalski deed een podcast over de jaren '90.

Ik wil graag ergens bij horen. Tegelijkertijd wil ik nergens bij horen. Dwars zijn. Mijn helden zijn vaak misfits of als ze al populair zijn, dan zijn ze populair bij een heel klein publiek, vaak bij makers zelf. Schrijvers die populair zijn enkel bij schrijvers, schilders die veel bijval genieten bij andere schilders maar het grote publiek niet kunnen bekoren.

Aan de andere kant hou ik van heel platte superpopulaire brol. Al wat daar tussen valt, daar geef ik niet om. Alles wat een beetje artistiek is maar toch niet honderd procent artistiek vind ik verdacht.

En alles wat populair is maar toch zweemt naar respect van de meerwaardezoeker vind ik al even verdacht.

Ik leid aan een syndroom dat in het Engels 'oppositional taste' genoemd wordt. Dwarssmaak.

Mijn hele leven is dan ook gekenmerkt geweest door een zoektocht naar dingen die alleen voor mij gemaakt leken.

Sleutelmomenten in die zoektocht is bijvoorbeeld de ontdekking van ‘Herinneringen uit het ondergrondse’ van Dostojevski met die magistrale openingszin "Ik ben een ziek mens ... Ik ben een kwaadaardig mens ... Ik ben een afstotelijk mens." Ik kocht dat ooit in een boekhandel in de Volksstraat in Antwerpen.

Zo ook met de house muziek eind jaren tachtig. Niemand van mijn vrienden hield daarvan dus ik sprong daar op want dat leek alleen voor mij gemaakt.

Die houding van outsider heeft mij niet veel opgebracht. Ik heb daardoor kansen gemist. Maar het is wat het is.

Ik moet denken aan een detail uit de bio van Lovecraft, dat eerste boek van Michel Houellebecq. Als Lovecraft verhalen naar uitgevers opstuurde, verzuimde hij nooit te vermelden welke andere uitgeverijen die verhalen reeds geweigerd hadden.

Ik word aan dit alles herinnerd door te luisteren naar een tiendelige podcast van Vitalski over Antwerpen in de jaren 90.

Marc Verstappen, Eric Smout, Axl Peleman, Klaas Janzoons, Peter Haex, Cis Van Kets, Ernst Löw, Axel Daeseleire, Chris Van Camp, Ingrid Veerman, Guy Lee Thys, Johan Petit, Michael Vandebril, Fleur Pierets, DJ Prinz, Gregorio 'Gory' Willems, Leona Detiège, Bruno Verbergt.

Dat zijn tien afleveringen van elk een uur, dat is bijna een garantie voor tien uur depressie. Er betaat een Facebook groep 'Antwerp in the sixties en seventies' maar dat is tenminste nog vóór mijn tijd, voor bejaarden. Dit programma is voor aanstaande bejaarden die, en dat kenmerkt bejaarden, gecharmeerd worden door een zeker Dag Allemaal gehalte.

Alleen bij “Gigantic” van de Pixies krijg ik kippenvel.

In de jaren negentig kon ik geen aansluiting vinden bij … bij niemand eigenlijk.

Genoeg gezeur. Wat waren de jaren negentig voor mij? Wired magazine, internetdromen, het vallen van de muur en het einde van de Koude Oorlog, daar begint het mee, toen die muur viel op de koude avond van 9 november 1989 liep ik met mijn vrouw van de Lenny’s naar het Conscienceplein.

Wij leefden onbekommerd en ik geloof dat wij gelukkig waren.

Die jaren negentig verloren haar onschuld in 2001 met de aanslagen van 9/11, videotheken afschuimen op zoek naar films die ik had opgespoord in ‘Cult Movie Stars’ (1991), vooral Roger Corman; Camille Paglia kwam met haar heidense ‘Sexual Personae’-feminisme; Joe Beltram met zijn “Energy Flash”; en er was de start van ‘Twin Peaks’.

In 1991 begint de oorlog in Joegoslavië, wisten wij veel dat dat een culturele clash tussen christenen en moslims was op dezelfde plek waar in het verleden al WOI en WOII ontstaan waren; er was ‘American Psycho’ van Bret Easton Ellis, die invocatie van 'À rebours' van Huysmans; ‘Time’s Arrow’ van Martin Amis en er was “Smells Like Teen Spirit” van Nirvana maar ik luisterde daar niet naar.

In 1992 kwam misschien wel de beste film van het decennium , ‘C'est arrivé près de chez vous’ van en met de tot op vandaag de beste acteur van de Belgische cinema; Benoît Poelvoorde. In 1992 kwam ook het boek ‘Het einde van de geschiedenis en de laatste mens’ van Francis Fukuyama, een uitbreiding op het essay ‘Het einde van de geschiedenis’ van drie jaar eerder dat de wereldwijde overwinning van het liberalisme voorspelde, hoe men zich vergissen kon.

In 1994 word ik voor t eerst vader. In 1995 doet het internet voor t eerst zijn deuren open. Die eerste sites waren erupties van anarchie, lijsten met manieren hoe je McDonald's personeel kan pesten, tot gedichten van vaders die zich bij hun zonen excuseerden voor gepleegde seksuele wandaden, ik heb het allemaal gelezen. Het leek alsof er op cultureel vlak evenveel gebeurde als in mijn persoonlijk leven op dat moment, jonge kinderen opvoeden zuigt alle energie uit je leven weg, is mijn ervaring en het is toepasselijk dat het wachten tot Michel Houellebecq in 1998 kwam met het intrieste maar zeer welgekomen ‘Elementaire deeltjes’.

Alex van Warmerdam komt dat jaar ook met zijn beste film in jaren, ‘Kleine Teun’. 1999 blijkt het beste filmjaar sinds jaren met ‘Audition’ van Takashi Miike, ‘Romance X’ van Catherine Breillat, ‘Eyes Wide Shut’ van Stanley Kubrick, ‘eXistenZ’ van David Cronenberg, ‘Magnolia’ van P.T. Anderson, ‘All About My Mother’ van Pedro Almodovar, ‘Extension du domaine de la lutte’ van Philippe Harel, ‘Fight Club’ van David Fincher, ‘Ghost Dog’ van Jim Jarmusch, ‘Being John Malkovich’ van Spike Jonze.

Het was het decennium van David Lynch, van house en techno, van

Tegen het einde van het decennium was alweer gescheiden, zo gewonnen zo geronnen.

Vandaag vertelde ik in de klas over de eerste afstandsbedieningen, dat die werkten met een kabel tot aan de teevee en dat ik dat wist omdat ik gedurende een periode meerdere avond per week naar de bibliotheek reed om daar oude tijdschriften te lezen. Ik denk dat ik alle Domussen las van de jaren zestig tot de jaren 90 en ook alle autotijdschriften van die tijd en dat ik zo weet dat het merendeel der wegen in Spanje in de jaren vijftig nog niet geasfalteerd waren. Mijn god wat zou ik graag terugkeren naar die dagen en de Spaanse kusten ervaren zonder enige hoogbouw en elk dorp aan die Costa del Sol nog een eenvoudig vissersdorp, het Spanje zoals Hemingway het kende.

Ik kan u in dezelfde adem vertellen hoe ik me als tiener verveelde en liftte naar Sint-Niklaas, hoe ik afgezet werd aan het zwembad, de Parklaan naar de Markt afliep, rondkeek of ik iemand zou zien die ik kende, er vrijwel van overtuigd zijn dat dat sowieso niet het geval zou zijn, mij omdraaide, weer die Parklaan afliep en weer liften naar Lokeren. Drie uur zoekgebracht, verdreven gedood.

Ik wil graag ergens bij horen. Tegelijkertijd wil ik nergens bij horen. Dwars zijn. Mijn helden zijn vaak misfits of als ze al populair zijn, dan zijn ze populair bij een heel klein publiek, vaak bij makers zelf. Schrijvers die populair zijn enkel bij schrijvers, schilders die veel bijval genieten bij andere schilders maar het grote publiek niet kunnen bekoren.

Aan de andere kant hou ik van heel platte superpopulaire brol. Al wat daar tussen valt, daar geef ik niet om. Alles wat een beetje artistiek is maar toch niet honderd procent artistiek vind ik verdacht.

En alles wat populair is maar toch zweemt naar respect van de meerwaardezoeker vind ik al even verdacht.

Ik leid aan een syndroom dat in het Engels 'oppositional taste' genoemd wordt. Dwarssmaak.

Mijn hele leven is dan ook gekenmerkt geweest door een zoektocht naar dingen die alleen voor mij gemaakt leken.


Living root bridge, Tse Chi Lop, Marc-Alain Widdowson, drug lord, hellekast, negerkoning, Pippi, 1970s music

“Mijn genenpoel is een brochette van werkelijk alle gekheid op een stokje.” -- Nele Van den Broeck Het woord ‘andersgekleurde’ gebruikt door Luckas Vander Taelen in zijn stuk over het Gents initiatief om sommige boeken in de biebs te voorzien van een verwittigende racismesticker vind ik verdacht. Andersgekleurd hoefde niet. Gekleurd was genoeg. Dat lijkt me iets wat Sam Van Rooij ook zou zeggen, en inderdaad als je vandaag 25/1/2020 googelt op Sam Van Rooij dan krijg je een afbeelding van Pippi op de twitterlijn van Sam met het opschrift, “blijf van onze jeugdhelden”. Pamperen wil zeggen in de watten leggen.

Marokkaanse cocaïnedealers staan in een symbiotische relatie met witte yogasnuivers.

Staatsterreur en wetteloosheid.

Microsoft News

Vekemans onnozele reactie op De sekte van Saskia, afgelopen weekend 23-24.

Rony Heirman fotoportrettenboek, scherptediepte, niet elke wand is even interessant, geënsceneerd, zet scherp op de ogen, als je bijvoorbeeld scherp zet op de neus, geeft dat een lelijk effect, dat gebeurt als je alles automatisch laat staan, wat ik deed, maar Niels zij er niks van. Het laatste criteria van een goed portret moet zijn of de geportretteerde van mening is dat het een goed portret is. Bij een portret moet de geportretteerde weten dat hij geportretteerd wordt. Anders is het een candid photo.



RIP Larry King (1933-2021)

Larry King was an American talk show host iconic in the 1990s. He was called the father of talk show democracy and infotainment.

His whole era is captured by the superb documentary Spin.

In that documentary, he can be seen talking to G. W. Bush on the merits of the drug Halcion at 5:40.

https://www.youtube.com/watch?v=OvQSC64WMFg&ab_channel=BraveHeart


Mijn commentaar op De sekte van Saskia

"Hoor je feministen ooit pleiten voor meer vrouwen bij de vuilkar?" zegt Griet Vandermassen op 3 juli 2020 in DM. Het illustreert het pertinente denken over quota van Griet Vandermassen.

Lees ook het stuk "Hokjesdenken zoals in het ancien régime" van Joren Vermeersch van 18 januari 2021 waarin hij het betreurt dat het beginsel van gelijkheid bij quota wordt opgeheven en dat zo'n demarche eigenlijk strijdig is met de Grondwet. "Iedereen gelijk voor de wet!" Bij quota niet dus.

De grootste opgave zal zijn om ook de mindset van vrouwen te veranderen. Zoals het onderzoek van Corina Koolen aantoont, beoordelen ook vrouwen fictie van vrouwen lager als ze weten dat het door vrouwen is geschreven en hoger als het door mannen zou geschreven zijn. Daar zit misschien wel het grootste probleem. Je zou het als zelfhaat kunnen omschrijven maar dat is te lelijk geformuleerd.

Ook het werk van Wieteke van Zeil over vrouwen in de kunsten is zeer lezenswaard.

Alleen jammer dat Anja Meulenbelt hierin zit. Haar uitspraak 'rechts feminisme is geen echt feminisme' is me eigenlijk voor altijd in het verkeerde keelgat geschoten.

Toch dank, ik ben geboeid aan het kijken.



"Up on the Western Slope of the Sierras, 60 miles from Visalia, Calif., is the Land of the Big Trees. Approaching 40 feet in diameter. the Sequoia Gigantea is of a rich red color, reproduces from the seed rather than the sprout, and is a survival of the age of reptiles and mammals."--Union Oil postcard[1]



Color-blind casting Bridgerton, August Borms en Staf De Clercq, lapmiddel.


Heel mijn leven is een poging om te ontsnappen aan mijn eigen toevalligheid. Trouwen was een poging daartoe, kinderen maken een anderef. Een boek schrijven nog een.


Gerd Van Riel over het Grieks, heel veel werkwoordelijke bepalingen en in het OudGrieks heel veel verkleinwoorden.


Read "Over Simenon" on 23/1/2021



"Juliette und der Vulkan . Überlegungen zu Marquis de Sade" (1991) is an essay by Joachim von der Thüsen published in Merkur.



begrijpen onthouden vatten hand en ergens uw vinger niet kunnen opleggen lichaamsdeel

taal is metafoor

relatie klippen

Definitie van poëzie

Ik schrijf dan aan bord

Raar maar waar
Jij bent een roos
Ik wacht al een eeuw
De luie loebas
De zon lacht mij toe

Ik vraag, welke van deze poëtische stijlfiguren spelen met vorm en welke met inhoud.

Juist ja, roos, eeuw en zon spelen met inhoud. En wat kenmerkt die. Een zon die lacht, kanda? Nee dakanni. Dat jij een roos bent, kanda? Nee dakanni. Een eeuw wachten, kanda? Nee dakanni. Al die drie horen tot het rijk van de onmogelijkheid, net zoals de third conditional in het Engels.

Dat is het spanningsveld tussen figuurlijk en letterlijk taalgebruik.

Ik vraag dan graag of ze weten dat ik ooit op de cover van de Playboy stond.

Nee? Dan zeg ik, en ik gooi tegelijkertijd een krant op de grond. Op een dag gooide ik een Playboy op de grond en ik ging er op staan. Deze flauwe grap illustreert dat spanningsveld.

Ik pak dan een wit krijtje en zeg dat ik daar ook groen mee kan schrijven. En dan schrijf ik "groen" op het bord.

Ik vraag weer vergiffenis voor de flauwe grap en zeg dat het weer dient om dat spanningsveld te illustreren.

Dat mijn liefde geen boot is maar toch op de klippen kan lopen.

Dat mijn liefde geen straat is maar toch dood kan lopen.

Dat mijn liefde geen weg is maar toch nergens naartoe kan gaan.

Dat het onderscheid tussen letterlijk en figuurlijk taalgebruik niet te maken valt. Dat nieuwe stijlfiguren versleten clichés worden, ingebakken in onze taal en dat de holbewoner, eens hij namen aan alle echte zaken gegeven had, hij weer bij de echte zaken te rade moest gaan om de abstracte begrippen namen te geven. En dat hij daar alleen maar kon aankloppen bij zijn eigen lichaam en bij de wereld rondom hem.

Oebroe!



Geerinck en inslag

Als onsuccesvolle man kunt ge u – bij wijze van rare troost -- nog altijd de vraag stellen, of, mocht gij succesvoller geweest zijn, u in de rangen van Jan Fabre of Bart de Pauw of andere smeerkezen bevonden zou hebben.

Die woensdag, een zoveelste poging te ontsnappen aan mijn eigen toevalligheid.



Francis Van den Abbeele verliest proces over drainage in Gent, mijn leerlingen zegden dat Va pensiero nazimuziek was, Saskia de Coster richt de De sekte van Saskia op en maakt daar een videocast over, de aanleiding was een recensie die ze schreef over Harmanges boek en de reactie daarop door Zurmely.

Lisa Demets en Jelle Haenens vs. Blaaskaak Bart Van Loo.

“Vrouwen zijn zeer intolerant voor sexy geslachtsgenoten.” Griet Vandermassen naar aanleiding van zaak Kaat Bollen, ik zou hierover toch willen verwijzen naar Douglas Murray die voorstelt make-up op de werkvloer te bannen. Waarom zijn vrouwen zo onverdraagzaam, “het houdt de prijs van de seks hoog” als iedereen zijn seks niet zomaar te grabbel gooit, zullen mannen eerder geneigd zijn goede vaders te blijven en zijn vrouwen onderling solidair.

Caliban and the Witch is een boek van Federici, het stelt dat de heksenjacht niet toevallig onder het kapitalisme ontstond omdat het de vrouwen verplichtte broedmachines te worden. Smeerkezen is de koosnaam die Gunter Van Assche bedacht voor Ryan Adams, Phil Spector en Michael Jackson.

Amanda Gorman moet heel mooi een gedicht hebben voorgelezen.

“Ik ben aan het rentenieren en jullie zijn mijn hobby” –Karl van den Broeck van Apache.be die Eric Van der Paal citeert in DS van 20//21. In die rechtszaak is trouwens gebleken dat Van der Paal journalisten liet schaduwen. Krasnodar en Poetins geheime paleis.

Mijn meningen zijn feiten Harm Ede Botje, Mischa Cohen vs Baudet door Tinneke Beeckman.


"Hoor je feministen ooit pleiten voor meer vrouwen bij de vuilkar?" --Griet Vandermassen, 3 juli 2020. Griet Vandermassen stelt een aantal pertinente vragen ivm quota.


De Antwerpse rechercheur Erik Anken (57) vertrok vorige week voor twee jaar naar Samos, Griekenland. Hij wordt door ons politiekorps twee jaar bij Frontex gedetacheerd.

Tijdens een wandeling die ons door heel de stad leidde en ook het Red Star Line museum aandeed vertelt hij honderduit.

“Heel de migratie is een pervers systeem,” zegt hij, “het verwondert me niet dat men naar Europa tracht te komen. Het probleem is dat zo’n vluchteling, eens hij duizenden kilometers heeft afgelegd en duizenden euro’s aan smokkelaars heeft betaald, vaak gewoon vast komt te zitten op de Italiaanse, Spaanse of Griekse stranden, zonder werk en zonder toekomst. Terwijl wij in Europa echt wel arbeidskracht nodig hebben.” Erik schudt met zijn hoofd.

“Nee, organiseer legale migratie, doe dat online, maak een website, interview die mensen via zoom, zeg hen welke profielen we nodig hebben, dat ze Engels, Frans, of Duits moeten kunnen spreken en organiseer iets waarbij mensen mogen komen werken.”

Hij lacht.

Het is niet de eerste keer dat hij voor Frontex gaat werken, de organisatie die de Europese grenzen bewaakt, hij was in 2019 al een maand in Sardinië, Italië. Daar deed hij hetzelfde wat hij nu gaat doen, debriefer/expert en interviewer van pas aangekomen migranten. In Sardinië ging dat om bootvluchtelingen. Meestal Algerijnen.

“Ik interview die migranten anoniem, ik vraag niet naar hun identiteit, kijk niet naar hun gsm, dat is heel anders dan het werk dat ik hier in de Handelsstraat doe. Ik heb tien jaar ervaring in de mensenhandel maar in Samos zal ik hen niet op de rooster leggen.”

Erik lacht weer. Hij zegt dat het soms wel ‘jeukt’, dat hij soms eerder als rechercheur dan als debriefer aan de slag zou willen gaan aan de Europese grenzen.

Erik, nu 57, trots dat hij uit vele kandidaten geselecteerd werd, zegt dat hij zich geen illusies maakt, dat wat hij daar doet maar een druppel op een hete plaat is. Dat samen met de legitieme vluchtelingen ook heel wat criminelen binnenkomen, mensensmokkelaars. Ik vraag hem of hij het nieuws van de laatste dagen gevolgd heeft?

“Over die Griekse pushbacks die we op Twitter, waarbij migranten op een vlotje terug in Turkse wateren gezet werden, zonder motor? Ja ik heb dat gezien. Schandalig. Dat soort toestanden zal ik niet accepteren. Als ik het al te zien krijg natuurlijk, ik zit op het vasteland en dat soort onregelmatigheden gebeurt op zee.”

--Antwerpen, begin januari 2020



Ik denk dat de Verenigde Staten verdoemd zijn als ze op deze manier verdergaan. Als ze geen werk maken van sociale zekerheid, het tweepartijenstelsel niet aanpassen, de toegestane wapendracht niet afschaffen waardoor de politie zich veiliger kan voelen, het gevangenissysteem niet hervormen zie ik niet goed in hoe dat totaal gepolariseerd land verder moet.

Waarom Trump won?

Goh, met een tegenstander zoals Hillary Clinton mocht het niet echt verwonderen dat Trump won. Op het moment dat zij al zijn fans voor een 'basket of deplorables' versleet, was de strijd helaas beslecht. Dat zootje betreurenswaardigen dat waren de witte arbeiders, en die vergat mevrouw Clinton in haar discours te betrekken. Ze nam het alleen op voor culturele minderheden en vrouwen. Zo win je geen verkiezing.

En hoewel ik blij ben met de winst van Biden, blijft de Verenigde Staten een verdoemd land. De wapendracht, het gebrek aan sociale zekerheid, de dure opleidingen, de grootste gevangenispopulatie ter wereld (ook procentueel), de politie die overbewapend is omdat ze moeten dealen met gewapende burgers, het tweepartijenstelsel dat niet zorgt voor echte vertegenwoordiging, allemaal zeer problematisch.

En dan moet je weten dat de uitslag van de verkiezing eigenlijk 50/50 was.

Een ander groot probleem, niet alleen in de VS, maar ook hier in good ol VS of EUR is dat jarenlang de slechtopgeleiden – de arbeiders – links stemden. Ze stemden voor de socialistische partijen die hun belangen verdedigden. De beter opgeleiden stemden rechts. Nu is het precies omgekeerd. De goedopgeleiden stemmen links en de slechtopgeleiden rechts. De consensus is dat ze dat doen omdat ze tegen de elite zijn en daar zit onder andere de gediplomeerde en technocratische kaste tussen. Het groeiend onderscheid tussen zij mét en zij zonder diploma, de diplomakloof, is de voornaamste breuklijn in de maatschappij geworden.

En dat komt natuurlijk ook door de aard van onze maatschappij die vooral kennisarbeiders vraagt en dan kom je tot de lastige situatie, om het met de woorden van Thomas Nagel te zeggen dat:

“Wanneer raciaal en seksueel onrecht zijn teruggedrongen, zullen we nog altijd het grote onrecht van de slimmen en de dommen hebben, die zo verschillend worden beloond, voor een vergelijkbare inspanning.”

Als je dat zo leest, zou je haast denken, dat heel de wereld FUCKED is.



De compositie van de wereld (1980) by Harry Mulisch

"... angst herkent en dit poneert als een existentieel zijnde , zo herkent honderd jaar later Heidegger , van Kierkegaard komend , in de angst het ' Niets ' en installeert dit wederom als een ontologisch zijnde : ' Die Angst offenbart das Nichts ' "


Ge moet eens zien hoe geil en goed dit is:

https://nl.xhamster.com/videos/the-elegant-spanking-xlx-1543371

The Elegant Spanking (1995) is een film van van Maria Beatty.

De kortfilm van dertig minuten heeft geen dialoog en werkt zoals stomme films met pancartes met geschreven dialoog en gedachtenballonnen in de stijl:

"I wonder if she is thinking of me?"
"Probably not."

De muziek is van John Zorn en de beelden zijn even bloedgeil als bloedmooi.

Dit filmpje is het perfecte voorbeeld van pornokunst. Kunstzinnige porno. Pornografische kunst.

Waarmee ik niet wil zeggen dat er dringend een categorie pornografische kunst in het leven moet geroepen worden zoals waarschijnlijk weerom zal beweerd worden in het binnenkort te verschijnen boek 'Kunst of pornografie? Een filosofische verkenning' (2020) van Petra Van Brabandt en Hans Maes. Zij zullen beargumenteren dat kunst en pornografie elkaar niet hoeven uit te sluiten. Dat we porno dringend uit de klauwen van de pornografen moeten trekken en dat er een noodzaak is om de categorie pornografische kunst in het leven te roepen.

In 'Kan pornografie kunst zijn?' (2018) lezen we dat dat verlangen van Maes et al. nonsens is:

"De vraag stellen “kan pornografie kunst zijn?” is als vragen “kunnen zoogdieren eieren leggen?” Het antwoord? Jazeker, welgeteld vijf soorten kunnen dat, het vogelbekdier en de vier soorten mierenegels, bitter weinig dus. En ja, pornografie kan kunst zijn, maar meestal is het dat niet. Een zwaluw maakt de lente niet. De titel ‘kunst’ is – als het om het seksuele aspect ervan gaat – altijd al voorbehouden geweest voor 'erotische kunst' en zal dat ook in de afzienbare toekomst blijven. Woorden hebben nu eenmaal hun connotaties en hoewel geweld ooit geweldig werd en van iets negatief in de zelfstandige vorm naar iets positief kon evolueren in de bijvoeglijke vorm, zullen de woorden 'pornografie' en 'pornografisch' met hun pejoratieve bijklanken moeten leren leven. Niet alleen is pornografie uiterst zelden kunst, kunst is zo mogelijk nog minder vaak pornografie."

Het probleem met academici zoals Maes en van Brabandt is dat zij smaak noch kennis hebben, anders hadden zij deze 'The Elegant Spanking' als voorbeeld gebruikt van de categorie pornokunst. Misschien doen zij dat in hun nieuwe boek wel. Ik vrees ervoor.

'The Elegant Spanking' is in die mate pornokunst (en geen erotische kunst die als bij regel niet geil is) dat je er werkelijk opgewonden van geraakt (je krijgt er een stijve pik van of een natte kut en je voelt de behoefte om te masturberen). Tegelijkertijd is elk shot van de film gestileerd, verfijnd en mooi; zelfs als het slaafje in haar mond geplast wordt, wordt je getroffen door schoonheid. De montage is scherp en helder. Het zwartwit draagt bij tot de sfeer. Bij dit soort films weet je niet of je moet rukken, vingeren, of bewonderend contempleren. Er zijn tegengestelde impulsen aan het werk. Het veroorzaakt ambigue reacties. Een soort pornowalhallah.

Toch zijn ook producten zoals 'The Elegant Spanking' niet voldoende om te spreken van pornografische kunst als aparte categorie, want zwaluw maakt de zomer niet. Uitzonderingen bevestigen regels maar maken geen categorieën. Op die manier bestaat pornografische kunst als unicum maar niet als ontologisch zijnde.



A naked woman on a flying penis, found via Wieteke van Zeil while researching the underrepresentation of women in the arts and in art history.

Her essay "Gaan we nu eindelijk van vrouwelijke kunstenaars houden?" appeared in De Volkskrant and De Morgen and was later collected in Altijd iets te vinden: De kunst van het oordelen.



Important work has been done by the Wieteke van Zeil (supra) in the visual arts and Corina Koolen in literature.


Mal Picks with Juliet Jacques (Mal, 14 April 2020).

Discussing films by J. S. Watson & Melville Webber, Jerry Tartaglia, Maria Beatty, Jo Ann Kaplan and Hito Steyerl.


Het was mijn therapeute die mij aanried om een cursus fotografie te volgen. Ik was opnieuw bij haar terechtgekomen na een relatiebreuk.

“Waarom ga je geen fotografie doen? Je zit altijd al in je hoofd. Schrijven, denken, lezen. Als je fotografeert moet je naar buiten.”

Het idee sprak me onmiddellijk aan. Het was al oktober dus het dus het academiejaar was al begonnen. Ik ging langs in Hoboken en ontmoette daar ene Jurian en ik vond die aangenaam en oké maar ik dacht nee, ik wil aan de academie in de stad. Ik wil tussen artiesten zitten en ik ga dat hier expres niet tussen aanhalingstekens zetten.

Ik ben tijdens een les binnengevallen om met Niels Donckers kennis te maken. Of Bernadette, ik vergeet het.

Ik had toen nog geen camera, ik kocht een Canon EOS 550D met een Canon EF-S 18–55mm lens gekocht voor 159 euro bij Grobet op 21/10/2020. En dan bijna direct naar het Middelheim gereden om mijn eerste foto’s te trekken, misschien deed ik een omweg langs Den Botaniek.

Sinds die dag zit mijn camera altijd in mijn boekentas en die boekentas heb ik altijd bij.

De eerste camera die ik ooit kocht was de Sony Ericsson K770 die ik in 2008 kocht voor iets van 300 euro’s. Dat was een kleine telefoon met een redelijke camera. Te blauw. Maar hij lag heel goed in de hand en ik trok er honderden, duizenden foto’s mee. Tot ik in 2015 mijn eerste IPhone kocht omdat ik op Tinder wilde.

Die camera viel mij heel erg tegen. Ik vond hem nauwelijks beter dan die Sony.

Fotograferen is door gsm-camera’s heel erg veranderd. Vooral het feit dat iedereen altijd en overal een camera bijhad heeft heel de notie van fotograferen veranderd, in welke omstandigheden dat doet, wat je trekt, waarom je trekt.



“She may well be worthy... but she is very ugly” (in Dabbs 2008, 37, note 20). Another eighteenth-century artist, the German painter Anna Dorothea Therbusch, was harshly criticized for her perceived physical and social deficiencies by the influential art writer, Denis Diderot: “It was not charm that she lacked, it was not talent that she lacked in order to create a great sensation in this country‚ [...] it was youth, it was beauty, it was modesty, it was coquetry...” (in Greer 2001, 89)."--Ageing Women in Literature and Visual Culture: Reflections (2017) by Cathy McGlynn, ‎Margaret O'Neill, ‎Michaela Schrage-Früh

"As Diderot remarked of the neglected painter Lisiewska - Therbusch , it was not talent she lacked , “ it was youth , it was beauty , it was modesty , it was coquetry ; one must be ecstatic over the merits of our great male artists , take lessons from ..."--The Nude Male: A New Perspective (1978) Margaret Walters



Macron weigert Carrefour aan Canada te verkopen. Dat weigerde men ivm Danone ook al. Men heeft het over voedselzekerheid, eenrichtingskapitalisme en ego-nationalisme. Los daarvan, indien men in het eten de korte keten wenst, kan men niet naast het nationalisme. Artikel van Ruben Mooijman.

Gratie Trump. Victoria Nuland. Kortunov.

Waarom we niet van vrouwelijke kunst houden. Wieteke van Zeil, Diderot, Anna Dorothea Therbusch, Berthe Morisot, onaffe, Anna Brownell Jameson over Artemisia, “vaginaverwante vooroordelen”, Nochlin 1971, Plinius, “magisch aura”, Is Gender in the Eye of the Beholder, René B. Adams, Self-Portrait as the Allegory of Painting van Artemisia, monomanie, Abramovic, Dumas, Riley, Walker, Kusama, Bourgeois.

Nightstalker Ramirez, Bob Coecke, Eurostar geen coronasteun, Jochen Maes, planschade ivm bouwstop, betekeniscluster, Hans Jonas, Verantwortung, doorgezaagde vrouw, zaagillusie, P. T. Selbit, Imerov uitleveringsverdrag, weigeringsgrond, “bitcoinsysteem verbruikt meer energie dan Tsjechië”—Quinten François.

“Mensen zijn toch ook maar geile, duistere, grillige wezens die fouten maken”

“Goeie seks betekent net dat je je verliest. Je bijt elkaar, of je grijpt elkaar vast. Geeft een klets, zodat je vingers in het vlees blijven staan. Ik weet niet of je dat allemaal in regels kan vastleggen. Je kan daar niet iets steriel en klinisch van maken, want dan dood je de erotiek.”

Delphine Lecompte, DM 19/1/21



ZNA Cadix ziekenhuis (2020) is a hospital in Antwerp designed by Robbrecht & Daem. It is part of the ZNA network.


Ludo Parmentier stopt met zijn taalcolumn en wordt vervangen door Wouter Deprez. Joke van Caesbroeck interviewt man die verliefd was op een escort. Stellantis is nieuw automerk. Is er een juiste manier om in schrift te blaffen, vraagt een leerling, het Nederlandse waf waf of het Engelse arf arf, welke is juist? Stefan Van der Mussele schrijft een stuk in DS over Trekt uw plant.

Joren Vermeersch schrijft over gelijkheid voor de wet, “kennelijke ongelijkheid”, en “corrigerende ongelijkheden,” zie Vrouwenraad genderwetswijzer grondwet 2019.

World Resources Institute zegt dat Vlaanderen met droogte zou te kunnen maken krijgen. Zegt Danny Jacobs en Schamphelaere. Loonkostenhandicap Vias lijst van meest overtredende automerken. Hongarije zet immigranten over de grens naar Servië. BRT weg ermee Vlaams Blok sticker.



RIP Phil Spector (1939 – 2021)

Phil Spector was an American musician and record producer known for his Wall of Sound sound production.

A very dense sound with little room for details of individual instruments.

This sound is exemplified in recordings such as "Da Doo Ron Ron" "Be My Baby" or "Baby, I Love You", all released in 1963.



En wat is er dan zo raar aan dat woord verkrachting Jan-Willem?

Verkrachting is een van de meest verwerpelijke daden die bestaan. Toch is het woord verkrachting geen taboe woord. Dat is wel zo voor bijna alle woorden die te maken hebben met de ontlasting. Je zegt niet schijten, kakken, pissen in beleefd gezelschap, en woorden die te maken hebben met de voortplantingsdaad, denk aan neuken, poepen, kut en lul, daar heb je het niet over bij je eerste bezoek aan je schoonfamilie, om maar een voorbeeld te noemen.

Het woord verkrachting is anders. Het onderwerp verkrachting is weliswaar taboe, maar het woord zelf niet, je kan spreken over de verkrachting van de natuur of van het platteland of over de uitvoering van een muziekstuk, en er bestaat bovendien geen vuil woord voor verkrachten. Want op de keper beschouwd kan je wel nog van de woorden neuken, coitus maken en van kakken, ontlasting maar omgekeerd kan je van verkrachting geen taboewoord vinden.

Voor het seksueel ‘nemen’ van vrouwen met geweld bestaat alleen een neutrale term, ‘verkrachting’.

Ik steun in mijn vertoog op "Rape is a four-letter word" (1975) een essay van de nobele onbekende Muriel Schulz. In het Engels is haar boodschap veel duidelijker vermits 'rape' net als cunt, fuck, tits, dick, etc. vier letters telt, maar toch geen schunnig woord is.

Over taal en feminisme las ik nog ergens een geestige passage, ah, ik zie ze al staan, het is een passage in het werk van ene Barbara Mehrhof, geciteerd in het welbekende ‘Against Our Will’ van Susan Brownmiller, een boek over verkrachting uit 1975.

De seksuele handeling heeft als ‘modus operandi’ iets wat mannen ‘penetratie’ noemen. ‘Penetratie’ beschrijft echter wat de man doet. De feministe Barbara Mehrhof heeft gesuggereerd dat als vrouwen de leiding hadden over seks en taal, dezelfde handeling heel goed ‘omsluiting’ zou kunnen worden genoemd - een revolutionair concept.

‘Enclosure’ dus ipv ‘penetration.’



"Het zijn dan ook vooral andere schrijvers die hem de hemel in prijzen – in Engeland, waar hij een stuk hoger wordt aangeslagen dan in Frankrijk, door schrijvers als Julian Barnes en John Banville, in Nederland onder anderen door Arnon Grunberg, wijlen Martin Bril en Willem-Jan Otten." --NRC Bas Heijne, 2021

Ik kreeg wel wat reacties. Wat was dat verhaal van uw vader? Ik doe het voor mijn kinderen. Maar dat zou jokken zijn.

Ik doe het om foto’s te nemen van het verleden. Van momenten waar geen foto’s van bestaan. Of toch zulke foto’s niet. Woorden om situaties en gebeurtenissen te beschrijven. Woorden die zinnen moeten worden en zinnen die samen enige samenhang dienen te kennen om als verhaal gelezen te worden.

Een foto. Een filmpje.

JWG2021



Geld is gewoon een IOU, een briefje met daarop de boodschap "de planeet kan nog wel wat plundering verdragen."


GEHEIME GESCHIEDENIS VAN BYZANTIUM Procopius

The Plot: The Secret Story of The Protocols of the Elders of Zion Will Eisner

DE VEILING VAN NR. 49 Thomas Pynchon

DE SLINGER VAN FOUCAULT Umberto Eco

Iduna Paalman De grom uit de hond halen

The Cold Six Thousand James Ellroy

DE SHOCKDOCTRINE Naomi Klein

Sam De Wilde, DS, 16/1/2021



Fixdit


Lieven Tavernier Richard Minne


heksenwaan, Cathelyne van den Bulcke, Lier

"Hoe zeg je een meute dat ze niet zag wat ze dacht te zien" --DS 16/1, Wouter Woussen mentions Aleksandra Kuczerawy and Linnet Taylor,

1857: na opruiende pamfletten en krantenartikels gevolgd door straatmanifestaties tegen de vernieuwde liefdadigheidswet, spottend de 'kloosterwet' genoemd, treedt de regering af. Dit beëindigt voorlopig de laatste unionistische poging.


I finished reading Sunday (1959) by Georges Simenon


Mal Sharpe, Joe Frank, Andy Kaufman, Henry Jacobs


"Never let your sense of morals prevent you from doing what is right."

Isaac Asimov (1920-1992)



Mens/onmens Bas Heijne




Bitcoinverlies, cryptoportefeuille, CIVA, Superstudio, Sofie van Hyfte, Marcel Verbruggen, Firmin DeBrabander




Ofwel over het nieuws dat 1/3 van de Belgen migratieroots heeft tegenwoordig ... maar dat het eigenlijk meer is ... en dat de media zeggen dat wij ons daar geen zorgen over moeten maken ... maar dat -- zoals ik het aanvoel -- de dreiging van een nieuwe toekomstige theocratie niet ondenkbaar is.


Mattias Desmet werd geïnterviewd door De Nieuwe Wereld, een interview waarin hij de de objectiviteit van cijfers in vraag stelt (coastline paradox, Simpson's paradox), hij vertelt over het herlezen van Hannah Arendts The Origins of Totalitarianism waarin zij vertelt dat in totalitaire systemen eerst de objectiviteit naar voren wordt geschoven, dan dat de realiteit aan de statistieken worden aangepast, dat als er gezegd wordt dat er zoveel verraders onder het volk waren, en de statistieken dreigden niet te kloppen, men snel nog wat verraders van de straat ging ophalen (The Gulag Archipelago vermeldt dit), en over het verschil tussen een dictatuur en een totalitair systeem. Bij het eerste wordt de dictator mild eens de tegenstand is uitgeschakeld, waarin hij toenadering zorgt met het volk. In het tweede geval begint de miserie pas bij het moment dat alle tegenstanders zijn uitgeschakeld, de revolutie begint zijn eigen kinderen op te eten.


“The revolution devours its own children,” the German writer Georg Büchner wrote in 1835. ... Büchner let the eloquent orator Pierre Vergniaud, a statesman and lawyer, deliver this famous sentence before he was brought to the scaffold."


"Ik heb begrip voor autochtonen die zich zorgen maken dat ze als natives ooit een minderheid zouden kunnen worden. Dit gevoel van vervreemding moet bespreekbaar zijn. Als het een taboo wordt zal de extreemrechtse retoriek à la #Omvolking sterker worden."--Dyab Abou Jahjah


Ik geef tegenwoordig les in Broken English, althans voor wat het accent betreft en ook als ik op zoek ga naar woorden dan zal ik niet aarzelen om er gewoon een Nederlandstalig woord tussen te gooien als ik niet direct op het Engelse kom.

Hoe ik ontsnappen kon aan mijn toevalligheid.

Weetlust, birdnesting, braindrain, zielzoeken

Ook Shakira verkoopt haar cataloog aan Merck Mercuriadis

Het verbieden van single-use-plastic vind ik belangrijker dan groene stroom.

Jana Antonissen over lockdownfeestjes “Diablo, ardiendo en el infierno”, “Haciendo porquerías, sin un solo testigo.

Lieven Sioen zegt in DS van 14/1: “Wie de perfide idee van omvolking verkondigt, kan later niet wegkijken van mogelijke gevolgen”. Sioen zegt dat er geen omvolking is maar een “lappendeken van minderheden”. Dat is niet helemaal waar natuurlijk. Het grootste gedeelte is van Marokkaanse origine, dus die zijn moslim, niet een multicultuur is in de toekomst gevaarlijk maar een nieuw monocultuur.

Zoals ik in mijn conclusie van mijn bespreking van Whiteshift opmerkte is het nog maar de vraag of Belgische moslims zich zo gemakkelijk gaan absorberen of assimileren:

“Als de these die hij naar voren bracht in zijn vorig boek Shall the religious inherit the earth? (2010), namelijk dat door een hogere fertiliteit (de causale correlatie tussen fertiliteit en religiositeit is onomwonden aangetoond) religieuze gemeenschappen op middellange termijn de meerderheid zullen vormen, dan zullen dat in het geval van België moslims zijn. Of die zich makkelijk vrijwillig laten assimileren en absorberen is nog maar de vraag.”

Vooral ook als je met gematigde moslims praat, merk je dat er toch gevreesd wordt voor een nieuwe theocratie onder druk van radicale gelovigen.

Guy Boeckxstaens, gastro-enteroloog, PDS

China in 1989, Indonesië in ergens rond 1992, nadat ik stopte bij dat bedrijf in Zellik.

Voor mij had het internet tien jaar eerder mogen beginnen.

Hate in the Homeland: The New Global Far Right Cynthia Miller-Idriss

“Het is frappant dat de twee grootste golven van protest in de VS in het voorbije jaar voortgestuwd werden door dezelfde emotie: trots. Er waren de Black Lives Matter-protesten, na de moord op George Floyd, waarin de slogan ‘Black and Proud’ alomtegenwoordig was. En er waren de aanhangers van president Trump, van wie een deel zich verzamelt onder de noemer ‘The Proud Boys’. Enrique Tarrio, de leider van die gewelddadige groep, geeft zelf aan dat 2.000 tot 2.500 van de bestormers van het Capitool op 6 januari leden van zijn groep waren, meldt The Guardian.”-- Martha Claeys vermeldt Amia Srinivasan Pages linking in:

Singular they, English personal pronouns, Jeremy Waldron, Timothy Williamson, John Hawthorne, Incel, Revolting Prostitutes Grand Hotel Hendrikaplein, Lisa Montgomery, Camille Kouchner, Olivier Duhamel



I like: James Huneker (1857 – 1921), H. L. Mencken (1880 – 1956), Holbrook Jackson (1874 – 1948)


"In the considerable library of Shavian biography and exegesis, from Mr. Mencken's immediate successor in England, Holbrook Jackson, in 1907, down to J. S, Collis in 1925, and including Julius Bab, G. "K. Chesterton, Charles Cestre, ..."--H.L. Mencken 2006 Ernest Boyd



"Although few critics of Shaw would concur in James Huneker's opinion that Shaw "refuses to be an artist. ... In one of the best literary histories of the 1890s, Holbrook Jackson offers what has become almost a cliché in Shaw criticism: Shaw, ..."-- Bernard Shaw and the Aesthetes (1971) by Elsie Bonita Adams



Tier Mon (1988), by La Fura dels Baus, at the Steenfestival from 15/6 to 14/9 89. [2] review in e-tcetera by Guy Cools


What is a Masterpiece? Kenneth Clarke, mentioned in Good Music. Holbrook Jackson, 1913 “more epigrammatic” in The Eighteen Nineties, hoe ik in 2007 een oplossing vond voor deze atomisering van mezelf vertel ik binnenkort.

H G Wells “constraints of Victorian morality"

Grote liefde trigger warning Julie van DM, Connie Palmen kreeg er twee. Fura dels baus in de Handelsbeurs

Indy Mellink genderneutraal kaartspel , waarom moet de heer meer waard zijn dan de dame. Nu is goud het meeste waard. Waarom de bitcoin niet? Dominic Raab en de Oeigoeren, Europa doet niets.

Kajillionaire

Grease Het Nieuwsblad Jozefien Daelemans

Signal (software)

Stephan Debouillé gaat mij bellen over dat boek van Heumakers


Als je heel braaf bent, laat ik je misschien als een teefje op mijn laars rijden met dat vuile kutje van je. Op een voorwaarde ... dat je je tong uit je tevenbekje steekt en met je tevenmondje open herhaalt: "danku meneer, danku meneer, danku meneer". Je mag af en toe afwisselen met de woorden, "ik ben het niet waard, ik ben het niet waard," maar dan weer op voorwaarde dat je braaf je handen in je nek houdt ... wat zeg je dan?

Meneer Markies


Nele van DS heeft eindelijk geantwoord op Julie van DM. Zij stelt voor een half jaar niet verliefd te worden ipv een jaar niet over haar liefdes te schrijven. Ze schrijft dat ze zo snel verliefd wordt omdat ze een laag zelfbeeld heeft, ze is er van overtuigd dat ze noch schrijven, noch muziek maken kan en als iemand die het goed kan uitleggen nog maar de minste waardering toont, ze voor hem valt. Maar ze wil er wel over schrijven want ze wil “bloemen laten groeien in de stront.”



Ik denk dat ik een deeltje wel snap en ik ben daar superblij mee. Er is het deel waarbij iedereen terug eigenaar wordt van zijn data. Net zoals ik nu eigenaar ben van mijn eigen telefoonnummer (vroeger was dat niet) en van provider kan verhuizen. Maar dat is misschien niet het beste voorbeeld. Ik zit sinds 2008 op Facebook en ik heb hen heel wat data gegeven. Maar ik bezit die data niet meer. Ik kan wel vragen aan Facebook om die te wissen, maar dat is niet hetzelfde. Met Solid sla ik alle data bij MIJ op en ik geef aan bedrijven zoals Facebook, Twitter of Instagram de toestemming om daar dingen van te tonen, maar het blijft allemaal van mij. En als ik morgen stop zeg aan FB dan is het gedaan, dan mogen ze niets meer tonen en dan verhuis ik met heel mijn archief naar een nieuwe dienst. Of ik geef alleen nog specifieke personen toegang. Dat is wat Solid belooft. Ik kan op die manier ook alle boodschappen opslaan die ik ooit bij Delhaize deed en HEN verbieden dat op te slaan. Als ze die data willen raadplegen MOGEN ze eventueel bij mij komen kijken.

See also




Unless indicated otherwise, the text in this article is either based on Wikipedia article "Jahsonic/Sandbox archive 37" or another language Wikipedia page thereof used under the terms of the GNU Free Documentation License; or on research by Jahsonic and friends. See Art and Popular Culture's copyright notice.

Personal tools