Dutch philology  

"Wat de vorming van de scheldwoorden betreft, merkten wij een eigenaardige voorkeur op voor bepaalde beginklanken, vooral sch, sl, sm, fl. Dat is wel verklaarbaar: de spirant kan willekeurig gerekt worden en doet denken aan sissen en spuwen, uitingen van minachting en afkeer. Daarbij heeft men zich ook het gebaar van mond en lippen bij de vertoornde voor te stellen. Wie het Ned. Woordenboek bij deze letters opslaat, kan er zich van overtuigen. Wij doen slechts een greep: schabbe, schabbernak, schacht, schanskop, scharrebiersjuffrouw, scharminkel, scharmoes, schavijn, schavuit, scheet, schelm, schobbejak, schoelje, schoft, schuivik, schun, schurk; - slet, sleur, slierie, slobber, slodder, sloeber, sloef, sloer, sloerie, slokker, slonk, slons, sloof, slooi, slord, slos; - smakker, smiecht, smiek, smuistert, smuigert, smodde, smeerlap, smos, smots, smous, smuiger, smul; - flaar, flars, flees, flikker, flodder."--"Scheldnamen, spotnamen en vleinamen" (1941) is an essay by C.G.N. de Vooys