Radicaal-rechtse seks (essay review by J. -W. Geerinck)  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

This page features an essay review by J. W. Geerinck of Radicaal-rechtse seks (2021) is a book by Katrien Jacobs.

Full text

Een van mijn leerlingen wilde laatst weten of ik wist waar ‘simp’ voor stond. Ik wist het niet. 'Simp,' zei hij, 'betekent Suckers Idolizing Mediocre Pussy.' Onnozelaars die middelmatige kutjes idealiseren dus. Welcome to meme world. Memes zijn prenten vergezeld van een tekstboodschap en ze worden vandaag op het internet ingezet om ideologieën te verspreiden. Een van die ideologieën is een nieuwe seksuele moraal die vandaag door extreemrechts gepropageerd wordt. De Belgische academica Katrien Jacobs (1966), gespecialiseerd in gender studies en de laatste jaren vooral actief in Azië, besloot er een korte studie aan te wijden. Radicaal-rechtse seks (2021) is een vreemd boekje geworden. Een typisch product van 21st-eeuws academia. Een handleiding voor links om te weten wat te haten en voor rechts om te zien waarvan te houden. Een egodocument en een stuk bekentenisproza.

Onder jongeren is een vreemde subcultuur ontstaan die er een seksuele moraal op nahoudt die haaks staat op die van de seksuele revolutie. Geen porno kijken, da’s slecht voor je; niet masturberen, je verliest er energie door; kies voor de traditionele genderrollen, vrouw aan de haard en de man als broodwinner; en frons je wenkbrauwen over homoseksualiteit en transgenderisme, dat soort dingen. Hun wereld kan je onderverdelen in alfamannen en betamannetjes. De alfamannen pakken alle beschikbare vrouwen af en de betamannetjes blijven vrouwloos, seksloos en gefrustreerd achter. Die subcultuur heeft zijn eigen woordenschat. Naast betamannen zijn er cucks (cuckolds, hoorndragers), tradvrouwen (traditionele vrouwen) en incels, mannen die buiten hun wil om celibatair zijn. Er zijn red pills en blue pills. Er is PMO, wat dan weer staat voor 'porno, masturbatie en orgasme', de onheilige Drievuldigheid in de ogen van nieuwrechts. Bij ons wordt dat nieuwe rechtse gedachtengoed belichaamd door Dries Van Langenhove en bij onze buren door Thierry Baudet. Van Langenhove wordt voortreffelijk door Jacobs ontleed en ze volgt hem zelfs letterlijk op de voet tot op het Schumanplein ten tijde van de mars tegen het migratiepact.

Internationaal is het boegbeeld van die moraal nauw verbonden met de tot voor kort onbekende Canadese professor Jordan Peterson (1962), de man die plots wereldbekend werd op YouTube omdat hij weigerde een Canadese wet na te leven die mensen verplichtte transgenders met de voornaamwoorden aan te spreken die zij kozen. Daarna maakte hij een blitzcarrière bij rechts met de boodschap aan jongens: 'ruim uw kamer op voor dat gij u met de wereld gaat bemoeien.' Jacobs stelt vast dat hij 'altijd piekfijn uitgedost is, in overeenstemming met zijn opvattingen', die ze als 'religieuze allegorieën … en oubollige theorieën' bestempelt.

Professor Jacobs vraagt zich nergens af waarom Peterson nu precies zo populair geworden is, is daar dan geen reden voor? Kwam dat uit het niets? Is Petersons populariteit niet slingergewijs onderhevig aan het actie-reactie patroon dat de wereld doet draaien? Waartegen is Peterson een reactie? Ze verwijt hem te geloven in de man-vrouw relatie die op voortplanting gericht is, ze noemt dat de 'man-vrouwlijming', haar eigen begrip voor een geforceerde man-vrouw harmonie, fundament van een 'versterkte natiestaat' met 'biologische genders die aangeboren en dus onveranderbaar zijn.'

'Ja mevrouw Jacobs,' zullen figuren zoals Van Langenhove en Baudet antwoorden, 'de meeste mensen kiezen er nu eenmaal nog altijd voor met het geslacht door het leven te gaan waarmee ze geboren werden. En dat van uw kamer opruimen, is het niet opzienbarend dat zulk een reactionaire raad als revolutionair gezien wordt? Zou het ermee kunnen te maken hebben dat wij strijden tegen de karikatuur van een slordige hippie die zich al het leed van de wereld aantrekt zonder zijn eigen zaken op een rijtje te hebben?' Ik zie het Van Langenhove en Baudet zo zeggen.

Ik denk dat ik wél weet waarom Peterson zo populair is. Zou het ermee te maken kunnen hebben dat mannelijkheid in het algemeen een slechte reputatie gekregen heeft en dat Peterson die reputatie wil herstellen? Minder dan een procent van de mannen is van de variëteit die tegenwoordig met de bepaling toxisch aangeduid wordt, een giftige, agressieve en kwalijke ‘grab ‘m by the pussy’ mannelijkheid. Die minderheid verpest het voor de rest. En een tweede vraag die je je daar bij zou kunnen stellen, wat als Putin of Erdogan Europa zou binnenvallen? Zouden we dan niet blij zijn met toxbommen als Arnold Schwarzenegger ten tijde van The Terminator? Mannen die vanuit hun testosteron-gedreven onbezonnen agressiviteit hun eigen leven op het spel zetten, niet zozeer uit menslievendheid maar gewoon uit liefde voor risico-nastrevend gedrag? Gedrag dat het leger dankbaar kanaliseert? Moeten we niet altijd het volledige plaatje in ogenschouw durven nemen?

Ik vermoed dat professor Jacobs het er niet mee eens zou zijn. Alles wat naar genderessentialisme ruikt, is bij haar verdacht. De sneer naar Griet Vandermassen vond ik wat dat betreft typisch. Ze noemt diens ‘biofilie’ (op zich al een sneer) onwetenschappelijk en overeenkomsten vertonend met 'ultrakatholieke verenigingen.' Jacobs verklaart Vandermassen dus ‘guilty by association’. Helaas geeft ze geen enkel argument om Vandermassens kritiek op de binnen het feminisme heersende biofobie te weerleggen. Een toegift doet Jacobs wel als ze zegt dat er 'verschillen zijn tussen mannen en vrouwen' én dat mannen 'ook hun eigen versies van stoere mannelijkheid mogen omhelzen.' Oef.

Op twee plaatsen in het boek verduidelijkt Jacobs haar eigen ideologische positie. Ik apprecieer dat. Op pagina 45: 'ik ben tegen alle vormen van boerka- en hoofddoekenverbod.' En op pagina 46 bejubelt ze haar eigen kosmopolitisme en verkondigt ze trots dat ze de 'balletjes in tomatensaus beu was', evenals de duffe onbewogen universiteitsaula’s. Dat ze daarom vertrok.

Vooral die eerste belijdenis legt de vinger op het zwakke punt van dit boek. Als men op zoek gaat naar extreemrechtse seks, moet men dan niet overal zoeken? Zou het kunnen dat de dystopie van The handmaid’s tale niet enkel in de wereld van Dries en Thierry te vinden is, maar ook bij bepaalde fundamentalistische religieuze strekkingen? Zijn er geen overeenkomsten in seksuele moraal tussen extreemrechts en het moslimfundamentalisme? Antimasturbatie? Check. Traditionele genderrollen? Check. Afkeer van homoseksualiteit? Check. Afkeer van transgenderisme? Check. Afkeer van elk overtreden van seksuele normen? Check. Paternalisme? Patriarchaal? Check en check. Is het niet moeilijker om verschillen te vinden dan gelijkenissen?

Wat dat betreft spreekt Jacobs’ analyse van Thierry Baudets roman boekdelen. Wie tijd noch zin heeft die roman Voorwaardelijke liefde te lezen, geen nood, mevrouw Jacobs vat hem samen. Meest frappant, Baudets hoofdpersonage haat de clitoris evenveel als hij van de vagina houdt en op het einde van zijn roman brengt hij zijn vriendin weg om haar clitoris te laten verwijderen, wat toch belletjes moet doen rinkelen. Dat Jacobs in haar bespreking aangeeft dat 'aangetoond' werd dat Baudet even misogyn is als zijn romanpersonage, moeten we er maar bij nemen. Gesuggereerd misschien, maar aangetoond, bewezen, nee toch? Rechts is blind voor fascistoïde trekken in eigen rangen. Links blind voor datzelfde gedachtegoed binnen de extreme islam. In hetzelfde bedje ziek. Dat is al jaren zo. Maar ja, iedereen heeft zich zeer diep ingegraven en de wereld in vrienden en vijanden ingedeeld.

Op de pagina’s erna volgen de seksuele avonturen van Jacobs na een periode van seksuele inactiviteit en ook een naaktselfie van deze moedige academica. Ik zei het al, vreemd boekje.

Radicaal-rechtse seks is de aangenaamste manier om zich zowel met de irrationele denkbeelden van rechts als van links vertrouwd te maken. Maar uiteraard meer met die van rechts, want daar gaan deze 140 bladzijden over. Men zou mevrouw Jacobs wel toewensen ook eens iemand als Jonathan Haidt te lezen, wiens The righteous mind pas in het Nederlands verscheen als Het rechtvaardigheidsgevoel. Zij zou er uit leren begrip op te brengen voor lieden onder de kerktoren die minder kosmopoliet als zij en haar naasten zijn ingesteld. Want een maatschappij heeft alle mensen nodig, zowel liefhebbers van balletjes in tomatensaus als wereldkeuken-adepten. En wie tegen excessen vecht, dient ze overal te bestrijden.