User:Jahsonic/Sandbox archive 79  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Ik suggereerde diepigheid als vertaling van deepity van Dennett en zegde tegen JB dat ik in zijn necrologie van Dennett wat die laatste voor hem heeft betekend op filosofisch vlak… en hoe de breuklijnen Dennett Gould Chomsky zich in België hebben gemanifesteerd. Ik vond namelijk een heel goed stuk van Corstius hierover maar vooral de politieke dimensie interesseert me. Vanochtend met tand 16 naar Mondzorg Zuid. Eerst bij Raf Lemmens langs geweest om zijn advies te vragen maar die was niet in zijn praktijk. Omdat ik dus te vroeg was wilde ik eerst nog de pruikencollectie van Jim Shaw gaan bekijken omdat ik die eerst gemist had, maar het Muhka was nog niet open. Dan naar Fomu, even in de gift shop gekeken. De boeken waren allemaal feministisch, ecologisch en queer. Vroeger waren dan nog bastions van mannelijke heroïek van 'den kunstenaar'.

Politics is just show business for ugly people. Jay Leno 1950

Toen Arno (1949 – 2022) stierf deed ik daar her en der een beetje smalend over; ik heb namelijk nooit zo van Arno gehouden. Dat aan mijn eigen afgunst toeschrijven zou daar een verklaring voor kunnen zijn, toch sluit ik niet uit dat er meer aan de hand is, want ik benijd immers niet ieders succes en van velen vind ik dat ze net méér bijval verdienen dan hen bij leven ten deel viel.

Dat vind ik ook van Jean-Marie Aerts (1951 - 2024) die zopas gestorven is en die eigenlijk alleen bekend is voor zijn bijdragen aan T.C. Matic.

Aerts was een achtergrondfiguur, geen schijnwerperzoeker. Hij zat aan de knoppen, mixte, programmeerde, arrangeerde, net als Holger Czukay (1938 – 2017) waar Aerts mee samenwerkte op de plaat Charlatan van T.C. Matik.

Zonder dat ik het wist kwam Aerts het eerst op mijn radar met "Cool hé jongen" (1982) van Kurt Van Eeghem, een track die hij opnam, programmeerde en mede-schreef.

Ook het uitstekend klinkende Westende songs (2005) van Kris De Bruyne leer ik nu kennen.

Maar het aangenaamst verrast ben ik door een recente plaat van Aerts: Domeztik (2022) Daarop staat "Oh My!" en daar heb ik nu toch al een keer of vijf na elkaar naar geluisterd.

DS heeft een mooie necrologie door Peter Vantyghem en Filip Tielens.

DM-lezers moeten het stellen met Gunter Van Assche.

Rust zacht Jean-Marie.

Zondag: eerst naar de Ten Miles. Dan op wandel met N. De botanische tuin waar mijn gunnera al mooi groot staat. Dan door de Leopoldstraat. De Roche Bobois interieurwinkel. Die bankstellen waren wel goed. Dan de Vrouyr tapijtenwinkel eens van dichtbij bekeken op de Komedieplaats 4/8. Dan door dat mislukte winkelcentrum Winkelcentrum Oudaan, de nieuwe In den Olifant winkel daar waar vroeger die papierwinkel Papermill was waar ik die herinnering heb aan die vrouw toen Frank er nog boven woonde. Onderweg schiet mij een restaurant van vroeger te binnen: Hungry Henrietta. En ook het artikel over de stereotoren op Troosteloos Optimisme.

Als ik om de hoek voorbij de oude locatie van de Standaard Boekhandel (in 2016 verhuisden ze na tachtig jaar naar de Schoenmarkt), vertel ik haar over Guillaume Bijl, die ik me nog herinner als boekenverkoper aldaar, in een interview zegt hij hoe hij daar in de jaren zeventig als bediende was aangenomen, met zijn voeten omhoog op een bureau, de klanten geen blik waardig gunnend. Ik vond dat toen cool. Ik heb dat elders al beschreven.

Bij Panoply ligt De verteller van Mulisch en de subtitel een idioticon voor zegelbewaarders intrigeert me. Bij Leon ligt De bloedige terugkeer van C. Verschaeve.

In de Lange Koepoortstraat is een galerij dat alleen maar werk van Denis De Mot toont en in die winkel die ook -- denk ik -- van Wouter De Bruycker van die straat is, maar die meer oud spul verkoopt zie ik een schilderij van walnoten van Sven Van Dorst. Doet een beetje denken aan dat aspergeschilderij van Adriaen Coorte maar dan niet zo goed.

Ik eet de slechtste pad krapau nua die ik ooit bij Issan Thai at.

Ondertussen denk ik na over mijn ex en hoe ze zei -- toen we voor onze dochters stonden te supporteren -- dat, omdat ik Over trots niet gelezen had, ik mij van commentaar moest onthouden. Ik word herinnerd aan de zeer onvriendelijke woorden van Johan Velter over de familie Claeys. Hij schrijft onder andere:

"Soms is Demompere intelligenter dan hijzelf beseft én vooruitziend, zo wordt Manu Claeys, de notoire bestuurder-volksverrader, zichzelf essayist noemende, hier een ordinaire uitgeversknecht genoemd, vooruitziend want nog steeds een knecht, nu van kapitaal en leugen, in dat stukje heeft Bart Vanegeren de kans genomen om Kris Humbeeck te bespotten." (7 maart 2023)

En:

"Men bericht mij: Martha Claeys is lid van de redactie van het katholieke blaadje Streven, dat noch streeft, noch katholiek of een blaadje is. Zo werkt hun wereld: de dochter kan er nu voor zorgen dat haar vader, Manu Claeys, zijn collaboratie met het geld en de macht als democratie kan voorstellen, natuurlijk onbegrijpelijk voor de gewone mens, ver verheven als men is boven de straat; dat haar moeder, Anne Provoost, haar metselaarsversjes als poëzie kan presenteren en Martha Claeys zelf kan zowaar haar muizenkeutels voor filosofie doen doorgaan, althans wat katholiek gespuis als filosofie voorstelt – zo werkt die wereld : het fascisme worstelt zich in alle geledingen en is elkaar dienstbaar, dag na dag, nacht na nacht, de mens dodend – van rattenvergif kun je nooit genoeg in huis hebben." (19 juni 2022)

Dat is natuurlijk vileine achterklap van Velter die ooit nog lovende dingen zei over vader Claeys ('Het is daarom verfrissend een essay te lezen van Manu Claeys (DS, 21.04.2012, Weg met de partijpolitiek'). Bovendien weet ik dat stukken van wat Martha zegt er toe doen, dat er een verschil is tussen witte trots en zwarte trots, maar tegelijkertijd wil ik tegen mijn ex zeggen, heb jij The Tears of the White Man (1983) en The Tyranny of Guilt (2006) van Pascal Bruckner gelezen dan?

Op weg naar huis komen wij nog voorbij galerie PONTI die werk tonen van Ellen Meers (°1996, Maastricht) en Maxim Renard (°1994, Tongeren).

RIP Daniel Dennett (1942 - 2024)

De Amerikaanse filosoof Daniel Dennett (1942 - 2024) stierf.

De naturalistische denkfout

Toen ik in 2020 mijn paper "De mens is belichaamde theorie over muziek" bij professor Marlies De Munck (°1979) verdedigde, kreeg ik het goedmoedige verwijt de naturalistische denkfout te maken. Ik was maar wat blij me op dat moment op Dennett te kunnen beroepen die reeds in Darwins gevaarlijke idee (1995) gezegd had:

‘Van wat kan [in ethiek] ‘het wenselijke’ zijn afgeleid? Het meest aantrekkelijke antwoord is dit: ethiek moet op een of andere manier gebaseerd zijn op een beoordeling van de menselijke natuur.’

Dennett vond die menselijke natuur terug in de evolutietheorie. Samen met hem verbaas ik me erover hoe zelfgenoegzaam het merendeel der filosofen nog steeds is in hun onwetendheid daaromtrent.

Tijdens mijn master filosofie (2014-18) is Darwin slechts een keer vernoemd, bij de colleges van professor Erik Myin.

Johan Braeckman (°1965) nam onlangs afscheid nam van het academische leven wegens de groeiende weerstand tegen de evolutietheorie.

Gelukkig heeft Gent Griet Vandermassen (°1970) en Maarten Boudry (°1984) nog.

In Antwerpen is er bij mijn weten niemand.

Hoe de dame doormidden gezaagd wordt

Sholem Stein, een van mijn oudere doodgravers, niet zo goed te been meer, maar wel zeer belezen, liet me een YouTube filmpje zien van Dennett, een klein item over de volgens hem vier belangrijkste ideeën in de filosofie. Het programma heette Big Think.

Dennett begon zo: "Als je een goochelaar een dame doormidden ziet zagen en je wilt weten hoe dat kan, en iemand zegt: 'Nou, ik zal je vertellen hoe dat kan. Ze zagen de dame niet echt doormidden. Ze laten het alleen lijken alsof ze de dame doormidden zagen.' Jij zegt: 'Ja, oké, geweldig. Hoe doen ze dat?' 'Oh, dat is niet mijn afdeling', antwoordt die ander, 'dat is iemand anders zijn werk. Ik heb je mijn uitleg al gegeven.' Soms geven filosofen zulke antwoorden. Ik denk dat het hen gewoon niet kan schelen. Ze willen niet de verantwoordelijkheid nemen om uit te leggen wat er werkelijk gebeurt."

De waarheid doet er echt toe

‘We worden op dit moment overspoeld door giftige memes. Een van de meest giftige[…] is het idee dat de waarheid er niet toe doet, dat waarheid relatief is, dat er niet zoiets bestaat als het vaststellen van de waarheid van iets. Jouw waarheid, mijn waarheid, we hebben allemaal recht op onze eigen waarheden. Dat is schadelijk, het is aantrekkelijk voor veel mensen, en het wordt gebruikt om mensen uit te buiten... op allerlei snode manieren. De waarheid doet er echt toe.’

De ruiters van de atheïstische apocalyps

Dennett was een van drie overlevende ruiters van de atheïstische Apocalyps. Hitchens stierf veel te vroeg in 2011. Met Dawkins die zijn haatmail van gelovigen voorleest is het nog altijd heel erg lachen.

Maar het gaat over Dennett, dus rust zacht Richard.

Dat een Israëlische granaat vierduizend ivf-embryo's vernietigtin Gaza, leest mijn meest smalende alter ego in de krant, hij vertelde me hij het moeilijk vindt om niet te lachen. Dat er al zeker 172 doden vielen door Middel X vielen in Nederland, stemde hem vrolijk. Dat Hipgnosis door Concord is overgenomen, wat moest hij daarvan vinden? De tempel in Angkor Wat werd vooral door Tomb Raider bekend, leest hij in dezelfde krant. En Markus Verschaeren, hoewel hij al een jaar dood lag op de Amerikalei 184, was toch niet eenzaam, dat stelt hem gerust. En Sanne De Clerck is advocaat die zich specialiseert over de 'grijze zones' in het seksueel strafrecht.

RIP Richard Horowitz (1949 – 2024)

In Marokko stierf de Amerikaanse componist Richard Horowitz die vooral voor zijn filmwerk bekend werd. Jahsonic, mijn melomane doodgraver, wees mij op een compositie die nogal populair is in het ambient en balearic circuit. De titel is "Marnia's Tent" en hij staat op de soundtrack van The Sheltering Sky (1990) die hij samen met Ryuichi Sakamoto schreef.

Mijn aandacht ging voornamelijk naar Eros in Arabia (1981) omdat ik nu eenmaal een erotomaan ben.

Rust zacht Richard.

Ooit gaf ik les in het Technicum aan de Londenstraat. Het is daar dat ik godsdienst geven moest en de parabel van de eerste steen tegenkwam die late zo belangrijk zou blijken in mijn politieke wasdom. Het was ook daar dat ik moest stoppen omdat ik onheus bejegend werd. Het was ook toen dat ik de eerste en voorlopig laatste keer met een controlearts te maken kreeg.

Tijdens het Brussels International Fantastic Film Festival (BIFFF) is een vertoning van de film Love lies bleeding uit de hand gelopen. Het publiek, dat de gewoonte heeft naar het scherm te roepen, maakte het wel erg bont en riep tijdens het vertonen van deze lgtbq-thriller tijdens een verkrachtingsscène dingen als 'je verdient niet beter' naar het scherm. Ik was er niet bij.

Vandaag zag ik met mijn school een vreselijk toneelstuk in Rataplan. Met ene Verhoeven en ene Somalia. Verhoeven zei achteraf - toen ik hem vroeg zijn stuk als pitch in drie zinnen samen te vatten, mijn leerlingen lachten er wat mee, ze kennen mijn drie zinnen van de filmparel, dat hij zich gebaseerd had op "The Imagination of Disaster" van Susan Sontag. In werkelijkheid had hij uren YouTube filmpjes over de zee bekeken en vuurde hij die wat random op ons af. Slaapverwekkend op zijn best, ergerlijk op zijn slechtst.

Maarten Boudry haalt de episode van Samidoun dat na 7 oktober in Berlijn gebakjes uitdeelde om de Hamas aanslag te delen. En hoe de leider van Samidoun doodleuk op de universiteit van Gent mocht komen spreken. Hij maakte een vergelijking met Breivik.

Dit schreef Al Jazeera over die gebakjesuitdeling en de daaropvolgende verbod van Samidoun:

Samidoun was behind an October 7 action in which a group of people handed out pastries in a Berlin street in celebration of Hamas’s attack on Israel. At least 1,400 people were killed in the attack, most of whom were civilians, according to Israeli officials.

“Holding spontaneous ‘jubilant celebrations’ here in Germany in response to Hamas’s terrible terrorist attacks against Israel demonstrates Samidoun’s antisemitic, inhuman worldview in a particularly sickening way,” Faeser said, as cited by Deutsche Welle.

En dan nog dit over de grondwaterstanden:

"Op 8/4/2024 vertoonde 88% van de meetlocaties een hoge (39%) tot zeer hoge (49%) freatische grondwaterstand voor de tijd van het jaar. 10% vertoonde een normale en 2% een lage tot zeer lage grondwaterstand voor de tijd van het jaar."

Dat schrijft de betreffende dienst van Vlaanderen. Na zoveel regen heeft slechts tien procent een normale stand. En de volgorde is, hoog, zeer hoog en normaal. Waarbij 'normaal' waarschijnlijk vol is.

Ik lees de note van de vertaling van Malpertuis van de hand van André Verbrugghen en Johnny Bekaert.

Op pagina 69 wordt Wendel Dietterlin verklaard.

Als ik achteraf Dietterlin en Malpertuis googel, kom ik "Jean Rays Malpertuis: een occulte Reynaert van Michaël Brijs op het spoor en daar staat:

"We lezen dat Doucedame-Le-Jeune een werkje heeft geschreven over Wendel Dietterlin (p. 49). Deze verwijzing is allesbehalve gratuit. Jean Ray affilieert zich op die manier met een bepaalde esthetica. Dietterlin, een schilder en theoreticus van de architectuur uit de zestiende eeuw, is vooral bekend geworden omwille van zijn Architectura, een verhandeling over de klassieke bouwkundige verhoudingen. Maar Dietterlin was niet zo geïnteresseerd in de leer van de proporties. Het werk was, volgens architectuurhistoricus Torbjörn Fulton, meer een excuus om uit te weiden over bizarre, groteske ornamentele fantasieën. Dietterlin beschrijft een tussenvorm, een schemerzone tussen de renaissance en de gotiek, en was dus wat men kan noemen een voorvechter van een ‘hybride’ esthetica. Zoals blijkt uit bovenstaande beschrijving, werd die esthetica ook door de architect van Malpertuis aangehangen. En wat is Malpertuis anders dan een hybride roman, waarin de klassieke filologie, de gothic novel, het burgerlijk realisme, het fin de siècle occultisme en de Vlaamse folklore elkaar op een onwaarschijnlijke manier ontmoeten, een virtuoos geweven tapijt van thema’s en motieven, een labyrintisch spookhuis van een boek dat bij elke herlezing nieuwe onbekende kamers prijsgeeft?"

Mooi.

Bart de Baere, Anne-Mie Van Kerckhoven, Luc Tuymans en Luc Vrydaghs beantwoordden vragen in het huis van de theaterdirecteur na het vertonen van de documentaire Thank God For the Gift.

We leren hoe Jef Geys werd afgeserveerd door Jan Hoet.

Men wees erop dat Jan Hoet de eerste was om er attent op te maken dat het eerste wat een toeschouwer van het Lam Gods ziet, de beurs is van de opdrachtgever Joos Vijd.

In de docu wordt gezegd dat toen Karel Geirlandt stierf er geen rem meer stond op Jan Hoet.

De leukste periode om over te horen zijn de beginjaren van Hoet, toen hij naar het buitenland afreisde om kunstenaars en musea op te zoeken maar om te besparen geen geld aan hotels wilde uitgeven en dan maar in zijn auto of in het station sliep, zo zegde zijn zoon.

En dan de episode waarin hij zich naakt op een plateau liet binnendragen tijdens een officieel diner. Hij droeg toen alleen een strik.

Ik heb mij laten vertellen door de lasser dat hij ooit gespot werd toen zijn preputium aan een tafel met en clavus was bevestigd, dat was, zo zei die bron in het bijzijn van de obscure galleriste, maar dat zullen allemaal wel roddels zijn.

De dermatoloog was er ook. Ze wuifde. Ik knikte.

De directeur hield op de speelplaats een minuut "stilte" door "The Sound of Silence" door een speaker te laten galmen.

Twee dagen later komt een zekere Geert die in Wachtebeke opgroeide over zijn drugsverleden vertellen. Hij is van de organisatie Drugstories en hij rept met geen woord over suiker, nochtans een belangrijke drug bij een bepaald segment Nieuwe Belgen. Veel info over alcohol wat daar ook minder aan de orde is. De Nieuwe Belgen confronteren de Oude Belgen met hun alcoholverslaving.

Patti Astor is gestorven. Ze was bekend voor haar prominente aanwezigheid in de kunstscene van New York vanaf de jaren zeventig. Als men de getuigenissen mag geloven was ze daar koningin van. Ze speelde eerst in enkele undergroundfilms, onder andere het tot de verbeelding sprekende Underground U.S.A. (1980). Later zou ze er ook aan meeschrijven, de meest tot de verbeelding sprekende titel uit haar werk was Assault of the Killer Bimbos (1988).

Ook in de eerste hiphopfilm Wild Style had ze een rolletje, op de tonen van "Pretty Baby" wordt ze daar ingeleid als journaliste in de auto op weg naar een interview.

Bekendst werd ze van haar Fun Gallery die de eerste generatie graffitispuiters van de straat haalde en in een kunstgalerij onderbracht en aldus de muur tussen hoge en lage cultuur trachtte te slopen. Basquiat debuteerde bij haar. Een figuur zoals Patti moet er geweest zijn in elke westerse miljoenenstad van die periode maar alleen Patti was het in New York, toen toch de hipste stad ter wereld.

Rust zacht Patti.

De melomane confronteert me met een tekst waarin Netanyahu als havik wordt voorgesteld. Het is een vertaling van een stuk dat Simon Tisdall voor The Guardian schreef.

'Netanyahu zou de aanvallen kunnen aangrijpen om de wereld te overtuigen van zijn visie als havik.'

Ik zeg 'ik hou niet van het vergelijken van mensen met dieren, Netanyahu wordt steeds meer als havik afgebeeld.'

De melomane zegt:

'Het antropomorfisch denken heeft anders veel moois opgeleverd, zeker in de literatuur, en door die vergelijkingen boodschappen duidelijker of minder direct gemaakt. Maar ik ben het met je eens, N als een havik afbeelden kan niet. Het is een zware belediging voor het dier.'

Al in 2009 vergeleek DM Netanyahu met een havik:

"Havik Netanyahu mag regering vormen in Israël" (DM, 21 februari 2009)

Ik haal er wat notities bij:

Karel De Gucht noemde in 2001 Vlaams Blokkers mestkevers, en Louis Tobback gebruikte meeuwen voor “asielzoekers die hier als meeuwen op een stort komen zitten omdat dat makkelijker is dan thuis te vissen of grond te verbouwen dienen systematisch te worden uitgewezen.” (Humo 5/12/1991).

Naar aanleiding van het proces van Schild & Vrienden hoorde men steeds meer het woord ranzig.

Ik zou aanraden termen als parasieten, ratten, luizen, kakkerlakken en mestkevers te mijden.

See also watertaal

Metaphors in Dutch language politics

Filmtip: La chimera (2023), nu in de zalen:

Arthur is een jong Brits archeoloogboefje dat in het Italië van de jaren tachtig met de hulp van een wichelroede en een ploeg grafrovers op Etruskische schatten jaagt. De komst van een nieuwe vrouw zal zijn gemoedsrust verstoren, hem de lust tot het stelen ontnemen en hem herenigen met een verloren liefde.

Het gebeurt niet vaak dat een film met succes abrupt wisselt tussen traag en snel, feitelijk en surreëel, realistisch en bovennatuurlijk; maar ‘Le chimera’ doet precies dat. Van versneld rennen bij een achtervolging tot elkaar in een discussie plots wederzijds toegrommen en in een volgend leven herenigd worden met een geliefde, het zit er allemaal in.

De dagen zijn grijs maar de sfeer is luchtig, de personages variërend van fellinesk volks tot kosmopolitisch knap en de soundtrack schippert tussen live Italiaanse folk, “Spacelab” van Kraftwerk en “Orfeo” van Monteverdi.

Voor de oude garde: Isabella Rossellini schittert. Het script van de Italiaanse Alice Rohrwacher (°1981) is meesterlijk, de dialogen zijn sprankelend, en de vormgeving uitstekend.

Ook dit jaar geef ik weer een filmparelopdracht:

Filmparel:

‘La chimera’

Jaar: 2023 (tegen de regels, ik weet het)

IMDB: 7,3

Land van oorsprong: Italië

Samenvatting in drie zinnen:

‘Le chimera’ is een Italiaanse film uit het jaar 2024 die het verhaal vertelt van een Britse archeoloog die met een ploeg dieven in het Italië van de jaren tachtig grafkelders berooft.

Als hij uit de gevangenis wordt vrijgelaten zet hij met zijn oude vrienden zijn activiteiten verder.

De komst van een nieuwe vrouw zal zijn gemoedsrust verstoren, hem de lust tot het stelen ontnemen en helaas ook zijn leven kosten.

Drie scènes:

Scène 1: van minuut 0 tot 5.

In de eerste scène bevindt onze held zich in een trein, slapend. Het is een trein uit de jaren tachtig; na verloop van tijd wordt dat duidelijk, aangezien destijds aparte coupés gebruikelijk waren. In moderne treinen zijn compartimenten niet meer zo gescheiden. Het valt ook op dat niemand bezig is met zijn of haar mobiele telefoon. Zoals gezegd, slaapt onze held. Om hem heen zitten drie jonge vrouwen die hem bewonderend aankijken. Wanneer hij zijn ogen opent omdat de kaartjescontroleur de kaartjes wil zien, vragen ze hem waar hij vandaan komt. "Niet van hier," antwoordt hij. Op de achtergrond klinkt het geluid van de trein die over de rails rijdt. De vrouwen zien er vreemd uit. Overdreven. Grote neuzen. Veel tandvlees. Vreemde profielen. Ze vertellen hem dat zij wel van hier zijn. "Dat kun je zien," zegt hij. "Oh, waar aan?" willen zij weten. "Aan jullie profielen," antwoordt hij. "Grote neuzen?" vraagt de ene met haar grote neus. "Nee, ik bedoel het positief. Jullie zien eruit als vrouwen op schilderijen. Mooi." De vrouwen zijn duidelijk gecharmeerd en lachen. De man laat een vreemd vervoersbewijs aan de kaartjescontroleur zien; later kunnen we vermoeden dat het een speciaal document van de gevangenis is waarmee een pas vrijgelaten persoon de trein naar willekeurige bestemmingen kan nemen. Dan komt een verkoper van sokken, aanstekers en andere prullaria zijn waren aanbieden. Hij merkt op dat de coupé enorm stinkt en vraagt aan de jongeman, wiens naam we nog niet kennen, of hij zich al lange tijd niet gewassen heeft. De jongeman raakt geïrriteerd. De verkoper blijft echter doorgaan met zijn verkooppogingen en de jongeman, die met een vreemd Italiaans accent spreekt, raakt plotseling erg opgewonden en slaat de verkoper. Deze slaat niet terug, maar wordt wel boos en schenkt de jongeman een paar sokken. Daarop verlaten de drie jonge vrouwen de coupé. De sokkenverkoper roept door de trein dat er een crimineel aan boord is.

Scène 2: van minuut 55 tot 60.

De jongen van de trein is met zijn vrienden op een feest. Er wordt gedanst, gedronken en gelachen. De nieuwe vrouw die onze held heeft leren kennen, is er ook bij. Plotseling besluiten ze met de auto naar het strand te gaan. Het is een vervuild strand, met op de achtergrond draaiende raffinaderijen, en iemand merkt op dat het water vergiftigd is. Toch trekken ze zich er niets van aan en ze plonzen in het water. Dan pakt onze held een houten takje met een vork eraan vast en houdt het tussen zijn twee handen. Het takje begint te trillen en hij volgt het. Het wijst hem een bepaalde plek aan en hij zegt: "Hier is het." Dat doet onze held vaker, want hij heeft een gave om graven te vinden die bovennatuurlijk is. Het trillen van het takje geeft hem instructies. Wanneer de vrouw op wie onze held verliefd is erachter komt dat ze van plan zijn een graf te openen om naar schatten te zoeken, protesteert ze. "Je mag dat niet doen met de doden," zegt ze, "je moet de doden met rust laten. Die schatten daar zijn niet bedoeld om door mensenogen gezien te worden." Ze loopt kwaad weg en zegt dat ze de politie gaat bellen, maar de anderen geloven haar niet. Ze graven verder en vinden een prachtige grafkamer met een ongelooflijk mooi beeld dat hen heel rijk zal maken, althans volgens hen. Het beeld is omringd door nog veel meer schatten. Plotseling hakt iemand het hoofd van het beeld eraf. Onze held wordt kwaad, maar de man zegt: "We krijgen haar nooit in één stuk naar buiten." Dan horen ze sirenes en slaan ze op de vlucht, in de veronderstelling dat ze betrapt zijn.

Scène 3: van minuut 1.55 tot 2.

In de laatste scène heeft onze held gebroken met zijn vroegere vrienden omdat hij eigenlijk geen schatten meer wil stelen en gelukkig wil zijn met zijn vriendin, met wie hij inmiddels samen is. Toch glipt hij op een ochtend uit bed en we zien hem op een bouwwerf waar drie bouwvakkers hem vragen of hij de schat kan vinden. Ze denken dat die schat er moet zijn, want ze vonden eerder al gouden munten, zeggen ze. Hij neemt zijn wichelroede maar vindt niets. "Er is niets," zegt hij. Ze geloven hem niet. Dan wijst hij naar een plas en zegt: "Graaf hier." En ja hoor, daar is een grafkamer. De mannen zeggen hem: "Jij gaat eerst," en hij daalt af, waarna ze de gang achter hem weer dichtgooien met aarde en onze held sterft.

Waarom u deze film absoluut moet zien?

De film heeft een heel fijne sfeer, soms is er sprake van wat surrealisme maar toch komt het allemaal zeer natuurlijk over.

De acteersprestaties zijn zeer ontwapenend, de nieuwe namen en oude sterren leveren uitstekend werk.

De soundtrack is erg goed en verrassend: van Kraftwerk tot een operastuk.

Totaal: 905 woorden.

In 2024 Tsjetsjenië legt de rechtse regering speed metal, gabber en samba aan banden met een nieuwe wet die muziek sneller dan 116 beats per minute of trager dan 80 beats per minute verbiedt.

Er werden beenderen van vrouwen gevonden in Saint-Paul-Trois-Châteaux die door incaprettamento aan hun einde waren gekomen.

Het merk Brandy Melville biedt maar een maat aan.

Jongens stemmen op rechts, meisjes op links. Zie Billie en Benjamin. Zie ook het artikel van Arthur Hendrikx dat voorstelt mannen hun stemrecht af te nemen.

In Gaza is er een machtsstrijd tussen Haniyeh en Sinwar.

Danger Zone is een documentaire van Vita Maria Drygas over oorlogstoerisme.

Op straat zag ik Patricia Beysens. Zij woonde vroeger in de Burburestraat. Toen zong zij vaak in De Hopper.

De zoon van mijn lief speelt op zijn Elektron en vertelt over zijn cursus filosofie van Wim De Temmerman.

Ik las de Jean Ray bio van Geert Vandamme. Hij gebruikt me iets teveel 'we kunnen stellen dat', en iets te weinig analytische vermogens, teveel detail, maar het was me het waard. Ray was heel belezen. Vandamme gebruikt het woord rayaliteit om de vermenging van feit en fictie door Ray te beschrijven. Ray was gek van Jack London.

Ray las heel veel en was gek op de vierde dimensie en ik ben heel erg geïnteresseerd wat hij las. Hij beschreef graag copieuze maaltijden. Die beschrijvingen vond hij in Un million de recettes van Jules Trousset. Ook Jack London vond hij inspirerend.

Ik moet denken aan een passage over een Henri Van Daele, die in de jaren dertig een aantal satirische stukken tegen Hitler had geschreven en bij de inval in Gent heel veel schrik had.

In het boek komt de door mij zeer gesmaakte Frits Van den Berghe vaak aan bod, hij deed ook een schilderij dat de titel Malptertuus droeg.

De aanleiding dat ik die bio in huis haalde was het kopen van de verzamelingen zeer korte verhalen Griezelen.

Ik bracht die terug en nam mee Lord Lister en de gentleman-inbrekers (2012), Porno, pulp & literatuur (2019). Ik zag ook dat Guy Rooryck het lemma over de Sade Moderne Encyclopedie van de Wereldliteratuur (1979-1984) schreef.

Met Bonnie en haar vriend ging ik zondagavond nog naar The Chimera

Ik was op een feestje van de vamp. De videast was er ook en hij vertelde me over Luanda Casella en hoe hij ook dat filmpje van Jim Shaw op de rommelmarkt op Brussel Zuid had gemaakt, op zoek naar amateurschilderijtjes. Hij kent de theaterdirecteur ook zeer goed en zei hoe iedereen het had zien aankomen. De excentriekeling zegt dat hij naar de voorstelling gaat van het boek van Patricia Jozef.

Vandaag zie ik mijn oudste dochter. Ze was met drie vriendinnen op de markt. Ze hoorde van haar moeder dat de theaterdirecteur gewag maakte van karaktermoord. Wat een mooi woord.

Er was ook Sara Mertens, die illustraties maakt voor DM en haar vriendje die filosofie doceert in Antwerpen.

De jongeren zaten in het gras maar door de overvloedige regenval van de laatste maanden werden hun achterwerken snel nat.

RIP Peter Higgs (1929 – 2024)

Peter Higgs stierf en ik word herinnerd aan Elementaire deeltjes (1998) van Michel Houellebecq en aan The Three-Body Problem (2008) van Liu Cixin.

Peter Higgs ontdekte dat er een elementair deeltje moet bestaan, men gaf het zijn naam: het Higgs boson.

In Elementaire deeltjes (1998) worden mensen vergeleken met elementaire deeltjes. Michel, een van de twee hoofdpersonages, hoort in de kerk een priester zeggen dat na het huwelijk man en vrouw één vlees worden en hij vergelijkt het met twee elementaire deeltjes die, eenmaal verenigd, voor altijd een onafscheidelijk geheel vormen.

Ook in The Three-Body Problem spelen elementaire deeltjes een rol als men tot de vaststelling komt dat ze zich niet meer op voorspelbare manier gedragen, dit onder invloed van naderende buitenaardse wezens die Aarde van een ecocalyps komen redden.

Die serie en de boeken waarop het gebaseerd is zijn een keerpunt in de geschiedenis: het is de eerste keer dat China 'cooler' is dan het Westen. Ik kan het maar niet geloven dat de auteur Cixin daar nog woont. Wie wil er nu in China wonen? Het ene moment word je gevierd, het volgende moment wordt je opgesloten omdat je iets zei dat tegen de partijlijn indruist. Verhuis Cixin, het westen heet u welkom.

Maar daar gaat het nu niet over.

We zijn hier samengekomen voor het afscheid van Peter. Ik geef u een mooi plaatsje, naast Ted Kaczynski, ook een wiskundeknobbel jullie zullen het vast met elkaar kunnen vinden. Rust zacht Peter.

Geschrapt:

Ik kan het maar niet geloven dat de auteur Cixin daar nog woont. Wie wil er nu in China wonen?

In commentaar op fb toegevoegd:

In het filmpje: Brian Cox die komt vertellen dat voor de Big Bang het universum de afmeting had van een meloen. En dan vraag je je af: waardoor werd die meloen omringd? Het grote mysterie blijft bovendien altijd: waarom is er ‘iets’ ipv ‘niets’

Terug thuis na een paasvakantie bij N. Ik luister naar Land Equivalents, dat is de Engelse muzikant Jim Musgrave.

Dat men ook dingen nooit meer terugvindt op het internet, ik kan het haast niet geloven.

Ooit had ik een dichterlijke ode aan de fallus, Nederlandstalig.

Gevulde vleeskroket, mijn vleugeladjudant (dat was de titel denk ik), laat zich vlot bedienen met linker-en rechterhand, uw oraal intermezzo, mijn smeerlap, mijn piston, mijn Freddy Horion, mijn piston, vriend van vrouwenmonden, baarmoederpompier, ... dat zijn stukken die ik me kan herinneren. Werd het voorgelezen door Wim Helsen toen hij dat item had "Vrienden van de poëzie"? Zou kunnen.

Vandaag ging ik nog eens met grote tegenzin naar mijn moeder. Nochtans zie ik haar graag. Ik had taartjes bij van LPQ. Ze begint weer over haar pleegouders, ze herinnert zich nieuwe informatie nadat ik haar vertelde over haar adoptie. Haar moeder blijkt nu is Maria-Christina Pauwels, en ze woonde toen ze geadopteerd werd op vierjarige naast haar pleegouders. Maria-Christina op Wegvoeringstraat op 109, haar pleegouders en de tapijtweverij op 111.

Ze herinnert zich zegt ze, ze was een verdrietig kind, dat als haar moeder haar niet gekalmeerd kreeg, die naar de overkant van de straat liep om een vrouw te gaan halen. 'Ben je zeker dat mijn echte moeder niet aan de overkant leefde?' vraagt ze. 'Toen je geadopteerd werd niet, misschien is ze later verhuisd,' opper ik. Die vrouw slaagde erin haar te kalmeren, haar pleegmoeder lukte daar niet in.

--'Maar waarom stuurden ze me op internaat, vlak nadat ze me adopteerden?'

--'Misschien zat het niet in hen?' Met 'het' bedoelt ze het bemoederen en bevaderen denk ik.

Het zat ook niet erg in haar.

De adoptiebevestiging in het Staatsblad is van februari 1946, de eigenlijke adoptie van november 1945, maar misschien was de feitelijke adoptie al eerder.

--'Misschien', zegt mijn moeder, 'had mijn echte moeder geen geld om mij te onderhouden. En mijn pleegouders waren rijk.'

--'Misschien,' zeg ik, 'had je pleegvader een stiekeme relatie met Maria-Christina, vermits je pleegmoeder geen kinderen kon krijgen, en is je pleegvader je echte vader.'

--'Zo had ik het nog niet bekeken.'

--'In dat geval ben ik geen Jood.'

Terwijl het Westen verwestert, trapt de rest van de wereld op de rem (2024) schrijft wetenschapsjournalist Hilde Van den Eynde. Ze baseert zich op onderzoek gepubliceerd in Nature Communications van Joshua Conrad Jackson and Danila Medvedev die zich dan weer baseerden op World Values Survey.

Hilde haalt er ook Werner Schirmer bij.

"Een opvallend resultaat van de studie is dat de tolerantie van burgers voor belastingontduiking, zwartrijden en het omkopen van overheidsfunctionarissen is toegenomen. Schirmer kijkt er niet van op. “In landen waar er overheersend een clan-mentaliteit heerst, zijn individuen in de eerste plaats loyaal aan hun eigen groep. Ze zien zichzelf als een tandwiel dat helpt om het raderwerk van hun eigen clan aan de gang te houden, niet als iemand die op zichzelf functioneert in een ruimere maatschappij. De staat is voor hen een abstracte, derde partij, die minder vertrouwen geniet dan de eigen groep. Zaken die westerlingen immoreel vinden, worden door hen niet als iets verkeerds gezien, maar als een dienst aan de eigen groep.”"

Pieter Laleman is verontwaardigd dat Hilde niet meer aandacht geeft aan immigratie:

Nochtans vroeg Hilde dit:

"Wat betekenen de bevindingen van de Amerikaanse onderzoekers voor westerse landen met een sterke migratie-influx uit niet-westerse landen? Lopen de normen en waarden binnen zulke multiculturele maatschappijen ook steeds verder uit elkaar?"

“Dat hebben de onderzoekers niet uitgezocht”, zegt Schirmer – de World Values Survey waarop ze zich baseerden, vergelijkt landen met elkaar, geen regio’s of sociale groepen binnen een land. “Het zou interessant zijn om een dergelijke bevraging op te zetten in Vlaanderen”, vindt de socioloog, “en de normen en waarden in bijvoorbeeld stedelijke en landelijke gebieden met elkaar te vergelijken. Of om te peilen naar het onderscheid tussen de arbeidersklasse en hoger opgeleide burgers. Ook daar hebben de onderzoekers in deze studie niet naar gekeken.”

Ik moet denken aan iets wat ik onder een twitterpost van Maarten Boudry schreef:

Op 29 maart had die laten weten: "De voorbije week kregen 130 Franse scholen (!) bedreigingen na een hoofddoekenrel: bommeldingen, ontruimingen, extra beveiliging, beelden van een onthoofding met de dreiging "in naam van IS ongelovigen te doden". Blijft toch een mysterie waarom mensen radicaal-rechts stemmen."

JWG: "De vraag is natuurlijk … wat gaan we eraan doen? Zowel redelijke accommodatie als radicale verboden lijken niet opgewassen tegen de verspreiding van het gewraakte gedachtengoed … binnenkort grootste religie ter wereld …."

Met redelijke accommodatie verspreiden we het gedachtengoed meer. Met verboden verlaten we de grenzen van de rechtsstaat en het protest dat dat oplevert zal 'de zaak' alleen nog maar meer ten goede komen.

Ik neem de trein naar Hasselt, die in deze tijd helemaal over Leuven gaat omdat men bezig is aan de elektrificatie van Lijn 15.

Nadat ik een ticket heb gekocht word ik plots benaderd door een joodse jongen, ik schat hem 15 of 16, hij vraagt of ik joods ben, ik zeg 'ja', hij zit mijn twijfel en hij vraagt 'is je moeder joods' en ik zeg 'ja'. Hij vraagt of ik tefilin wil en ik aarzel maar zeg 'ja'. Hij zoekt lang in zijn tas, haalt er een doosje uit, neemt mijn pet af, zet dat doosje op mijn hoofd, aan dat doosje zit een leren riem, die doet hij onder mijn kin en hij laat me een hele tekst herhalen in het Hebreeuws. Ik herinner me alleen adonai. Het voelde niet onaangenaam, maar dat voelde het rectaal onderzoek bij de uroloog onlangs in Sint Augustinus ook niet.

Ik wou vooral kilometers afleggen, kom pas om halftwee aan en vindt een klein restaurantje waar ik pulled pork eet. Ik rij naar het Bokrijk arboretum, doe er mijn gevoeg op de goede toiletten, fiets er even door dat botanicum en zet mijn kompas op Geel waar ik de trein terug zal nemen.

Onderweg denk ik aan de uitspraak van Luc Van Gorp, dat ouderen als een berg vlees zijn en dat dat nogal eens durft te gaan stinken.

Ik zou een premie willen uitschrijven voor iedereen die euthanasie pleegt voor de datum van levensverwachting en een boete voor iedereen die die datum overschrijdt.

Diezelfde dag is mijn lief op stap met ene Peggy. Dat blijkt Peggy Verhoeven die samen met Patrick Hoelen ouder is van Isy Hoelen.

Toen ik als kleine jongen in Daknam woonde, kreeg ik op een dag een cent van mevrouw Rochtus om even verderop bij een mobiele kar ijsjes te gaan halen voor mij en mijn broer. Ik kocht twee ijsjes en wilde terug fietsen maar dat bleek niet zo gemakkelijk. Dus in elk hand nam ik een ijsje en in plaats van mijn stuur vast te nemen, zette ik mijn twee vuisten -- met telkens een ijsje erin -- op mijn fietsstuur. Dat ging goed tot ik de eerste diepe put of hoge hobbel tegenkwam en van het schrikken mijn vuisten toekneep, de horentjes verpulverde en de ijsjes op de grond zag vallen.

RIP Keith LeBlanc (1954 – 2024)

Keith LeBlanc was een Amerikaanse drummer en muziekproducent gekend voor opnames zoals "No Sell Out" (1983), "Rockchester" (1987), "This Is Stranger Than Love" (1987) en "Put the Needle to the Record" (1987).

"No Sell Out" (1983) is het bekendste van die nummers, alle vocals zijn samples uit Malcolm X speeches, wiens nabestaanden ook royalties kregen.

LeBlanc begon bij Sugar Hill Records waar hij onder andere Grandmaster Flash and Melle Mel ("The Message", "White Lines") begeleidde, daarna werkte hij als sessie-drummer bij Tommy Boy Records.

Cultbekendheid verwierf hij vooral in bands zoals Little Axe, Fats Comet en Tackhead; en zijn werk voor het label On-U Sound Records.

"This Is Stranger Than Love" (1987) is een plaat van Mark Stewart + Maffia, er zit een pianolijn van Satie in verwerkt. Mark overleed nog niet zo lang geleden.

"Rockchester" (1987) is mijn favoriet, misschien hoorde ik het ooit in Tom Tom in Antwerpen, ik vermoed van wel. Er is ook een videoclip van dat nummer gemaakt en die staat op YouTube.

"Put the Needle to the Record" (1987) is een bekend nummer uit de beginperiode van de housemuziek, het genre waar ik verliefd op werd toen ik net twintig werd.

Rust zacht Keith.

RIP John Barth (1930 – 2024)

Vroeg in de ochtend, mijn doodgraver Jahsonic en ik staan tussen de mausolea van het westen. Voor ons staat de in ochtendnevels gehulde doodskist van John Barth (1930 – 2024).

--'In 1967 schreef John Barth een stuk met de titel "The Literature of Exhaustion" (1967), zegt mijn doodgraver, ‘hij vond dat de roman als medium uitgeput en hij wilde die uitputting tot zijn onderwerp maken.’

--'Zo win je altijd natuurlijk,’ zeg ik.

--'U onderschat Barth. Het was hij die mijn aandacht vestigde op Thomas Brownes ongelofelijke dictum:

--'Iedere mens is niet alleen zichzelf; mensen worden telkens opnieuw geleefd.'

--‘En wie was Browne?’

--'Schrijver van Religio Medici uit 1643.’

--'Had hij het over reïncarnatie?'

--'Dat denk ik niet, baas, hij was een christenmens. Maar voor ons postmodernen was het een heerlijke ontdekking, want het postmodernisme heeft altijd meer beroep gedaan op stereotypen dan op karakters van vlees en bloed.’

--'Klinkt wat saai.'

--'Integendeel, baas. Browne beweerde dat er al vele Diogenessen geweest zijn, en evenzoveel Timons.

--'En jij was ooit?’

--Een Diogenes, wat anders?'

Hij lacht luid en laat de kist zakken.

--'Wacht, ik zeg het met Umberto Eco: "Wanneer alle archetypes schaamteloos losbreken, tasten we de diepten van de Homerische diepzinnigheid af. Twee clichés doen ons lachen, maar honderd clichés ontroeren ons omdat we aanvoelen dat de clichés met elkaar praten en een reünie vieren ... extreme banaliteit stelt ons in staat een glimp op te vangen van het verhevene."

Theo D'haen, Ralf Dua schreven over "The Literature of Exhaustion" en Meike Botterweg (°1982) zei: "Dat Kellendonk Barths ‘The Literature of Exhaustion’ aanhaalde in zijn recensie van Letters hoeft niet te verbazen als we bedenken dat Barths overpeinzingen over de uitputting van de roman nauw aansloten bij Kellendonks eigen preoccupaties daarover."

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives