User:Jahsonic/Weggegooide stukken uit 'Intersectionalismewaan', een recensie van 'The Madness of Crowds'  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Revision as of 10:09, 26 December 2020

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Eerste kladversie van bespreking van 'The Madness of Crowds'

De uiteindelijke versie staat op: https://www.liberales.be/teksten/2020/6/14/the-madness-of-crowds-2019-van-douglas-murray-een-recensie-door-j-w-geerinck

Ik vertel het altijd zo.

Ik heb drie groenlinkse dochters.

Mijn dochters horen tot de linkse kerk. Dat is n term die voor het eerst door Pim Fortuyn gebruikt werd maar dat doet nu niets ter zake. Nu is het voor de linkse kerk zo dat gender niet essentialistisch is. Dat wil zeggen dat geen enkele eigenschap inherent mannelijk is noch vrouwelijk is. Mannen kunnen evengoed een job in de zorgsector hebben en vrouwen aan het hoofd staan van een multinational. Tot zover ben ik het hiermee eens.

Voor de linkse kerk is gender een sociale constructie. “Boys don't cry” wordt door die linkse kerk vertaald als “jongens huilen niet omdat het hen verboden wordt hun emoties de vrije loop te laten. Mits een andere (lees juistere opvoeding) zullen de verschillen tussen de geslachten steeds meer verdwijnen. Niets typisch mannelijk meer. Niets typisch vrouwelijk.

Behalve als het over transgenders gaat natuurlijk, want dan gaat het mantra, “ik werd in het verkeerde lichaam geboren” Daar is biologie wel ineens van belang.

Dat soort interne contradicties is overduidelijk, behalve voor de linkse kerk zelf.

Die contradicties zijn ontstaan omdat links het witte arbeiderspubliek als natuurlijke bondgenoot opgegeven had. De deplorables zoals Hillary Clinton het stelde.

In zijn laatste boek The Madness of Crowds, tracet Douglas Murray het achterlaten van de deplorables door links heel precies tot het intersectionalisme en haar geestelijke voorvaders Ernesto Laclau en Chantal Mouffe.

Die vroegen zich in een tekst die tot op heden nog geen Nederlandse vertaling kreeg luidop af of de notie van klassenstrijd niet gewijzigd moest worden. Waarom? Hoe anders om te gaan met de nieuwe politieke actoren? Over welke hadden ze het dan? “Vrouwen, nationale, raciale en seksuele minderheden én antikernenergie- en anti-institutionele bewegingen die wel duidelijk een antikapitalistisch karakter hadden maar wiens identiteit niet opgebouwd is rond specifieke klassenbelangen.”

Bovendien vreesden diezelfde Laclau en Mouffe niet geheel onterecht dat

in het boek dat hun denken kristalliseerde en dat sindsdien zowat de bijbel van nieuw links geworden is met bijna twintigduizend keer geciteerd, namelijk dat “het klassenpolitieke bewustzijn blanke arbeiders in Groot-Brittannië overbepaald wordt door ofwel racistische of antiracistische opvattingen” die “uiteraard belangrijk zijn voor de strijd van migrantenarbeiders”

Het gaat om het zoeken van een gemeenschappelijke vijand, "en die wordt niet langer meer bepaald in termen van Marxistische uitbuiting maar in het uitoefenen van een zekere macht. En deze macht komt ook niet voort uit een plaats in de productieverhoudingen, maar is het resultaat van de vorm van sociale organisatie die kenmerkend is voor de huidige samenleving. Die samenleving is inderdaad kapitalistisch, maar dit is niet haar enige kenmerk, ze is ook seksistisch en patriarchaal, om nog maar te zwijgen van racistisch." ("Socialist Strategy Where Next?")

Zoals u weet, ik ben een liberaal. Zelfs een beetje een libertariër en zelfs een anarchist. Zo werd ik onlangs in de onze Ardennen nog tijdens het liften staande gehouden omdat ik liftte. Ik vond dat vreselijk. Ik dwaal af. Een liberaal staat voor vrijheid. Bewegingsvrijheid maar ook vrijheid van kleding, van gedragingen, van mening, van denken. Dus in alles wat ik hieronder zeg, zoek ik geen actieve beperking. Ik wil alleen een diagnose stellen. Dat doet Murray ook.

Bij mij is de ergernis over de linkse kerk en hun identiteitspolitiek begonnen bij het lezen bij berichten dat men in Engeland aandrong dat rollen van gehandicapte personages enkel gespeeld zouden worden door gehandicapte acteurs. Dat zwarte personages enkel nog gespeeld zouden mogen worden door zwarte acteurs. De ergernis zette zich voort toen ik hoorde dat Always niet langer meer hun venussymbool zouden gebruiken omdat niet alleen dames ongesteld kunnen worden. Dat men tijdens de pauze van een theaterstuk niet langer meer zou zeggen, “ladies and gentlemen”, ga alstublieft zitten maar ‘dear people’, omdat men op die manier inclusiever is en ook mensen die zich nog vrouw noch man voelen aanspreekt. Het ergerde mij dat er in datzelfde Verenigd Koninkrijk aangeraden werd niet langer over ‘expectant mothers’ te spreken omdat ook mannen zwanger kunnen worden. Het ergerde mij bovendien als dit vervagen tussen man en vrouw zou verderduren dat men niet langer in onze wetboeken zou spreken van vader en moeder maar van ouder 1 en ouder 2. Waarom ergerde mij dat? Ik, die ooit blij was met Elio di Rupo, eerste ‘gay’ eerste minister van ons land. Ik, die ooit blij was met Barack Obama, eerste zwarte president van de Verenigde Staten en ik de man met heel veel sympathie voor seksueel andergeaarden om reden te persoonlijk om hier uit de doeken te doen?

Als mij al iets ergerde was het bovendien het feit dat het mij ergerde. En onlangs werd ik in een verhitte discussie over het Global Compact de vraag toegeworpen: ‘gij zijt toch progressief zeker!’. En ik kon daar niet direct op antwoorden. Want ik vond dat zij die zich progressief noemden, een mensbeeld aanhingen dat nauwelijks strookte met het mijne. Ik ben geen Hegeliaan, verre van, maar het vergt niet veel moeite om de geschiedenis als een slinger in een klok te zien, als een wip die de ene dan weer de andere kant opgaat. Er moesten correcties uitgevoerd worden, maar wat als er totale gelijkheid wordt bereikt? Zal dat het voorgespiegelde walhalla, het nirvana opleveren? Of maakt iedereen elkaar maar een beetje gek. Jij weet, als je op je 20ste geen communist bent heb je geen hart, en op je vijftigste geen kapitalist, dan heb je geen verstand. Dus ik had dat onbestemde gevoel mezelf niet onomwonden progressief te noemen en tegelijkertijd bestond een groot deel van mijn leesvoer (ik ben een zeer gretige lezer) uit conservatieve denkers. Waarom? Omdat ik daar een frisse kijk op de werkelijkheid in vond. Ik was niieuwgierig. Het vorige boek van Murray, The strange death of Europe, over de migratiecrisis van 2015, las ik nog niet. Ik begon met de Madness of crowds. Murray kon dat onbestemde gevoel van me een plaats geven, hij spreekt op een bepaald moment zelfs van de zoektocht naar een nieuwe metafysica, over het verlies van religiositeit dat we sinds (kort door de bocht) vijftig jaar kwijt zijn. Dat verlies hebben we volgens hem nog steeds niet verwerkt en toch doen we verder, business as usual. Ik vrees dat hij wel eens een punt zou kunnen hebben. Ik moet in dit soort gevallen steeds denken aan Durkheim en zijn concept van anomie.

Émile Durkheim:

“De mens kan zich niet hechten aan hogere doelen en zich onderwerpen aan regels als hij niets boven zich ziet waaraan hij toebehoort. Hem bevrijden van talle sociale druk, is hem aan zijn lot overlaten en hem demoraliseren.”

Grays specifieke verdienste is dat hij dat haarfijn uitlegt zonder ook maar op een plek een alarmistische toon aan te slaan. Douglas werd geboren in 1979 geboren en is gay. In een boek dat gaat over de gendergekte is dat niet onbelangrijk te vermelden. Zijn boek is ingedeeld in vier hoofdstukken, gay, women, race en trans en drie interludii: de Marxistische fundamenten, de impact van tech en over vergeving.

Het speelveld zijn de het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, daar komen de voorbeelden vandaan, maar het is eigenlijk toepasbaar om elke moderne liberale rechtsstaat. Let wel, ik ben fan van de moderne liberale rechtstaat, als dat niet bestond zou dat uitgevonden moeten worden. Tegelijkertijd is het het slechtst mogelijke systeem met dien verstande dat alle andere systemen nog slechter zijn. Als ik dat boek dus hier bespreek, is dat niet om af te schaffen wat we hebben, maar om dat wat we hebben te houden en niet halsoverkop en met ongekende snelheid naar een onbekend nirvana te rennen. Hoe? Door te wijzen op de ongerijmdheden in het systeem dat gekend staat als wokeness. Incongruenties binnen het intersecitonalisme dat voorgesteld wordt als een fijnmazig raderwerk dat naadloos samenklit en op die manier de hedendaagse misstanden haarfijn aan de kaak stelt, maar in werkelijkheid uit een aantal grove raders bestaan die kraken van het zand dat er tussengeraakt is. Een systeem dat doet besluiten dat sommige zwarten niet langer zwart zijn en sommige gays niet langer gay. Bovendien zijn sommige langgevestigde feministen niet langer feminist.

Over wie gaat het? Peter Thiel is oprichter van PayPal en gay. Toch ondersteunt hij Donald Trump. Dat was de aanleiding voor een Amerikaanse academicus een opiniestuk te schrijven waarin hij stelde dat Thiel eigenlijk niet meer gay was. Zijn besluit? “Thiel is een voorbeeld van een man die met andere mannen vrijt, maar geen gay man.” Hij verzuimde immers de strijd van mensen die hun identiteit wél wensten omarmen. Identiteitsdenken dus.

En waarom was Kanye West niet zwart meer? Dat ging zo. Ergens in zijn bizarre carriere, spreekt West zich lovend uit over een zwarte conservatieve politica en dat leidt uiteindelijk tot een ontmoeting met Donald Trump en een foto van West met de infame MAGA pet op. Make America Great Again. Waarop de schrijver en activist Ta-Nehisi Coates een opiniekstuk schrijft voor The Atlantic met de veelzeggende titel “I’m Not Black, I’m Kanye Kanye”, de ondertitel luidt “West wants freedom—white freedom”, West wil vrijheid, witte vrijheid. Als zwarte man kan je je nog altijd niet los zien van de desastreuze gevolgen van de trans-Atlantische slavenhandel. Een commentator zoals John McWhorter heeft daar heel wijze dingen over geschreven, namelijk dat antiracisme de nieuwe religie is. De oproep aan mensen om hun Witte Privilege nuchter te erkennen als een op zichzelf staand, totemische daad is gebaseerd op dezelfde rechtvaardiging als het erkennen van iemands fundamentele zondigheid als een christen Men wordt geboren gemerkt door de erfzonde; blank zijn is geboren worden met de smet van onverdiend privilege. " "Because this isn’t what is actually on the Antiracists’ mind. The call for people to soberly “acknowledge” their White Privilege as a self-standing, totemic act is based on the same justification as acknowledging one’s fundamental sinfulness is as a Christian. One is born marked by original sin; to be white is to be born with the stain of unearned privilege."

no longer black, so Germaine Greer was no longer a feminist

Laten we, zoals Murray, met de vrouwen beginnen. We zijn er ondertussen allemaal van overtuigd dat vrouwen evenveel capaciteiten zijn als mannen. Dat vrouwen voor hetzelfde werk evenveel moeten verdienen als mannen. Dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zijn maar toch ook een beetje anders, hoewel daar ook onenigheid over bestaat. Maar geleidelijk aan is er een nieuw mantra dat aan belang schijnt te winnen. Dat vrouwen wel eens beter zouden kunnen dan mannen. Dat wordt het best geïllustreerd door Christine Lagarde die naar aanleiding van de financiële crisis van 2008, die zoals u zich allicht nog herinnert veroorzaakt werd door malversaties van de Lehman Brothers, liet optekenen dat die crisis nooit had plaatsgevonden indien niet de Lehman Brothers maar de Lehman Sisters in het spel waren geweest. Murray merkt direct op dat vrouwen hier inherent als beter dan mannen worden voorgesteld. Kan zijn dat u hier de pendule wil inroepen en dat het volgens u hoog tijd was voor een correctie, maar voor velen is die correctie al lang gebeurd. In België bestaan bijvoorbeeld quota voor vrouwen op de kieslijsten en veel bedrijven laten zich er niet meer op betrappen geen vrouwen in de board of directors te hebben. Voorts klaagt Murray het gebruik van de hasthag #MenAreTrash en #KillAllMen aan en wijst erop dat de notie van man geproblematiseerd wordt. Dat geurde in een rapport van het APA, de Amerikaanse Psychiatrische Associatie. Daarin wordt gesteld dat mannen zelf slachtoffer zijn van hun eigen woest en risiconastrevende gedrag en daar ook anderen het slachtoffer van maakten. Hun eigenschappen worden als problematisch ervaren tot het moment dat we brandweermannen die net dit soort risiconastrevend nodig hebben om hun job naar behoren te kunnen uitvoeren. Het mooie aan Murray is dat zijn discours een redelijkheid en rust uitstraalt die op zich moeilijk is omdat het lastig is zich niet in dit soort zaken op te winden, zelfs bij het schrijven van een recensie ervan. Het minst overtuigende stuk is misschien wanneer hij het over de macht van knappe slimme vrouwen heeft. Een macht die soms zo sterk kan zijn dat ze succesvolle gevestigde en gearriveerde rijke mannen volledig ten gronde kan richten, femmes fatales, hij gebruikt de term niet die maar heeft het in zekere zin over schoonheidsprivilege, een term die nog niet ingeburgerd is maar even reeel als mannelijk privilege en wit privilege. In die passage woont Murray een samenkomst van succesvolle Britse zakenvrouwen bij en vraagt zich luidop af in welke mate hun aantrekkelijkheid geen rol gespeeld heeft bij hun succes. De macht der vrouwen, u weet wel. Het feit dat CEOs misschien liever een mooi meisje op zijn board of directors heeft. En ook … de macht der vrouwen … zoals in de oude films A fool there was (1915) en Der Blaue Engel, waar mooie harteloze jonge vrouwen mannen gekmaken en alles op het spel laten zetten voor … ja voor wat eigenlijk? Ik vind het in zekere zin het zwakste stuk van het boek, hoewel het ook maar een heel kort stuk is.

Al dat praten over gelijkheid doet me me denken aan een geestig kortverhaal van Vonnegut.

Dat begint zo:

Het was het jaar 2081 en allen waren eindelijk gelijk. Ze waren niet alleen gelijk voor God en voor de wet, ze waren op alle denkbare manieren gelijk. Niemand was slimmer dan een ander. Niemand was mooier dan een ander. Niemand was sneller of sterker dan een ander. Al deze gelijkheid was te danken aan het 211e, 212e en 213e Amendement op de Grondwet, en de nimmer afhoudende waakzaamheid van de Minister van Handicaps van de Verenigde Staten.

Al dat praten over gelijkheid doet ook denken aan de standaardillustratie om gelijke kansen en gelijkheid te illustreren. Die illustratie toont drie mensen die proberen over een schutting naar een honkbalwedstrijd te kijken. De mensen hebben verschillende lengtes, dus de kortere mensen kunnen eigenlijk niet over de schutting kijken. In de eerste van twee afbeeldingen hebben alle drie de mensen één kist om op te staan. Er is "gelijkheid" omdat iedereen hetzelfde aantal kratten heeft. Hoewel dit nuttig is voor de middelhoge persoon, is het niet genoeg voor de kortste en overbodig voor de langste. In de tweede afbeelding is er daarentegen "equity" - elke persoon heeft het aantal kratten dat hij nodig heeft om volledig van het spel te genieten.

Centraal in het boek over vrouwen staat een song van Nicky Minaj: Anaconda. Daarin schudt ze haar riante derriere in het gezicht van een gewillige jonge man, ze kruipt langzaam naar hem toe, ja maakt het hem helemaal gek … maar … op het moment dat hij zijn hand reikt naar die derriere, wordt hij op zijn vingers getikt. Het illustreert het verschil tussen sexy en seksueel. Het is niet omdat je sexy bent dat je daarom seksueel wil zijn. Murray becommentarieert Jordan Peterson die ergens opmerkte dat mannen en vrouwen nog maar recentelijk dezelfde werkvloer delen, ergens de laatste veertig jaar en dat niemand nog echt goed weet hoe dat allemaal in zijn werk moet gaan … getuige daarvan de recente metoo schandalen, het besluit alle vergaderruimtes glazen wanden te geven en het besluit van sommige mannen niet langer meer een op een te vergaderen met vrouwen, uit schrik dat ze valselijk van grensoverschrijdend gedrag zouden beschuldigd worden. Petersons voorstel? Misschien geen makeup op het werk? Waarom heb je eigenlijk makeup nodig op het werk? Er is iets ambigu aan een industrie van vrouwenproducten die aangeprezen worden met de boodschap Make’m drool, en richtlijnen dat je niet meer langer dan vijf seconden in iemands ogen mag kijken voor het als ongepast geklasseerd wordt. Voor, er is geen mannelijk equivalent, zegt Murray, maar wat met de pick-up artist industrie? Terwijl ik dit schrijf laat de bekende strafpleiter Sven Mary zich ontvallen dat hij na een valse beschuldiging van grensoverschrijdend gedrag, hij besloten heeft geen vrouwen meer in dienst te nemen. Je verwacht zoiets komen vanuit strikt religieuze hoek, niet vanuit een bekend advocaat in een seculiere maatschappij. Ik spreek af met Fee, ik spreek af met Fara. Aan beide vertel ik mijn bevindingen. Fee stelt terecht dat ik me lijk bezig te houden met grensgevallen. Heeft ze gelijk? Ik weet het niet. Maar ik ken ze wel graag die gevallen. Ware het niet voor Murray, ik had nooit geweten van Karen White noch van Nathan Verhelst. Waar zal ik beginnen.

Karen White. White, geboren als Stephen Terence Wood in 1966, werd enige jaren geleden schuldig bevonden aan allerlei kleine misdrijven plus seksuele misdrijven (of misdaden) en pedofilie. Toen hij veroordeeld werd en naar de gevangenis moest zegde ze dat hij eigenlijk een vrouw is en in een vrouwengevangenis moest geplaatst worden. Dat gebeurde ook. Daar misbruikte ‘Karen’ opnieuw vier vrouwen. Nathan Verhelst. In België kent iemand hem amper. Nathan werd als Nancy geboren. In 2013 kwam hij in aanmerking voor euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Toen hij stierf zei zijn moeder “Het doet me niks. Hij was een monster” Ze voegde eraan toe “Toen ze geboren werd viel mijn droom in duigen. Ik had een monster op de wereld gezet, zo lelijk. Nancy was voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ze heeft het zelf zo ver laten komen. We hebben nooit een band gehad, dus die kon ook niet verbroken worden.” Om redenen die weinig verduidelijking vragen, voelde Nathan zich niet lekker in zijn vel en in 2009, toen hij bijna veertig was, liet ze haar borsten amputeren en had ze nog drie grote geslachtsveranderingsoperatie die tussen 2009 en 2012 die onder andere tot doel hadden een penis te construeren. Toch was Nathan niet tevreden met het resultaat. Hij walgde van zijn nieuwe borstkas en zijn penis toonde tekenen van afstotingsverschijnselen. Weer werd Nathan depressief. Onder de nieuwe wetgeving kon hij wegens ondraaglijk psychisch lijden een spuitje krijgen. “Ik wil geen monster zijn” is het laatste wat hij zou gezegd hebben. Vrolijker word je hier niet van. Het getuigt van een gebrek aan humanisme en een falend geestelijk gezondheidsbeleid als iemand met zo’n track record uit het leven stapt met hulp van de staat. No man shall be left behind. VLD voorzitster wil euthanasie ook uitbreiden voor mensen die op een ‘voltooid leven’ kunnen terugblikken. Wat is dat, een voltooid leven. Van je 18 tot je 22 kost je geld aan de overheid, je kan immers nog niet werken. Vanaf je 22 betaal je sociale bijdragen en belastingen onder andere om de pensioenen te betalen. Eens je 67 breng je niet meer op en kost je alleen maar weer. Is dat een voltooid leven? Ervan uitgaande dat je tweeduizend euro per maand kost en dus 24.000 euro per jaar (pensioen en ziektekosten), en dat is dan nog een conservatieve schatting en je gemiddeld 81 jaar wordt, dat wil dan dus zeggen veertien jaren van 24.000 x 14= 336.000 euro. Zal de staat zeggen dat als je leven voltooit op 67 je de staat meer dan driehonderdduizend euro bespaart, en dat je op die manier recht hebt op een bonus van 50% ervan? Uit te keren aan de kinderen en kleinkinderen? 168.000 Euro? Ik overdrijf maar we mogen het toch niet zo instrumenteel zien. Toen ik jong was, was er een film, Soylent Green, hij is van 1973. Ik was acht of negen toen hij uitkwam en ik herinner me nog haarscherp hoe Jo Röpcke hem aankondigde. Het is het jaar 2022 en New York is met 40 miljoen inwoners zwaar overbevolkt. Voedsel als groente, vlees en fruit zijn schaars en extreem duur, evenals luxe producten zoals zeep en schoon warm water. Het overgrote deel van de bevolking is arm en eet alleen in fabrieken gemaakte soylent, gemaakt door 'Soylent Incorporated'. Soylent bestaat in de vormen rood, geel en - het zeldzame want kwalitatief beste - groen. Het is smaak- en geurloos, in oplopende mate voedzaam en wordt verkocht als kleine vierkante wafeltjes. In die maatschappij worden oude mensen aangemoedigd euthanasie te plegen, hulp bij zelfdoding wordt het ook daar genoemd. De mensen worden ontvangen in een prachtig stadionachtig gebouw, gevraagd naar hun favoriete kleur, favoriete muziek die hen op hun laatste reis zal begeleiden. Op het einde komen we te weten waar die groene wafeltjes van gemaakt worden, van de geëuthanaseerden.

Zijn mensenrechten ondeelbaar? Bestaat er een hiërarchie in mensenrechten? Of bestaat ook de notie van conflicterende mensenrechten? Mensenrechten die strijden met elkaar? Volgens de intersectionaliteit (ook gekend als het kruispuntdenken) is het een en ondeelbaar. De Belgische activiste en schrijfster Rachida Lamrabet stelde het rhetorisch in 2008 zo: "Kan je die feministische strijd voeren zonder die te verbinden met de strijd tegen racisme, tegen islamofobie, tegen homofobie?” Haar antwoord bleef niet uit. “Je kan niet spreken van een echt en radicaal feminisme als je niet ook tegelijkertijd radicaal strijdt tegen racisme, tegen homofobie, tegen islamofobie .. dat gaat niet ... die strijden zijn onderling verbonden want in essentie gaat het eigenlijk over hetzelfde, namelijk de strijd tegen genderongelijkheid is eigenlijk een strijd tegen mensenrecht... of tegen de schending van mensenrechten." Toch conflicteren mensenrechten. Zo is het geen geheim dat volgens wie religieus is vrijheid van mening in strijd is met de vrijheid van religie. Kijk maar naar de zaak de Franse scholier Mila van februari 2020. Een werkgever kan zich ook niet beroepen op zijn keuzevrijheid om gelijk wie aan te werven wie hij wil, mannen en vrouwen moeten gelijke kansen krijgen. Zie hiervoor de zaak Sven Mary. En de vrijheid die een man heeft om zich tot vrouw te laten transformeren conflicteert dan weer met het recht van vrouwen op hun eigen ruimtes. Ik verklaar me nader. Een deel van de feministische beweging ziet het absoluut niet zitten dat transvrouwen (vrouwen die als man geboren werden) hun vrouwenruimtes zoals toiletten en kleedhokjes zomaar binnen mogen. Voorts oordelen islamitische ouders dat hun kinderen niet op vroege leeftijd onderwezen dient te worden dat een mama en papa evengoed een papa en papa of een mama en mama kan zijn. Dat dit soort strijden tot lachwekkende situaties kan leiden bewijst het feit dat Posie Parker door de politie ondervraagd werd omdat ze in Birmingham een billboard huurde en daar de woordenboekdefinitie van een vrouw liet opdrukken. Dit werd gecontesteerd door de transbeweging die Posie Parker een TERF noemen. Een trans-exclusionary radical feminist, trans-uitsluitende radicale feministes dus. Men moet het trouwens niet zover zoeken om ongenoegen op wereldschaal te vinden over sekstransities. Hoe moet het met krachtsporters die eerst in een mannencompetitie streden en na hun transitie in een vrouwencompetitie willen deelnemen?

Het pleidooi? Slow down.

Laten we teruggaan naar kleurenblindheid, als het nog mogelijk is … want die hele discussie van wit privilege zet geen zoden aan de dijk.

Voetnoten

To what extent has it become necessary to modify the notion of class struggle, in order to be able to deal with the new political subjects — women, national, racial and sexual minorities, anti-nuclear and anti-institutional movements etc — of a clearly anti-capitalist character, but whose identity is not constructed around specific 'class interests'? " (Ernesto Laclau and Chantal Mouffe, ‘Socialist Strategy: Where Next?’, Marxism Today, January 1981)"

"The class political subjectivity of white workers in Britain is overdetermined by racist or anti-racist attitudes."--Hegemony and Socialist Strategy (1985) by Ernesto Laclau and Chantal Mouffe, p. 127

"Their enemy is defined not by its function of exploitation, but by wielding a certain power. And this power, too, does not derive from a place in the relations of production, but is the outcome of the form of social organisation characteristic of the present society. This society is indeed capitalist, but this is not its only characteristic; it is sexist and patriarchal as well, not to mention racist."-- "Socialist Strategy: Where Next?" (1981) by Ernesto Laclau and Chantal Mouffe

"L’homme ne peut s’attacher à des fins qui lui soient supérieures et se soumettre à une règle, s’il n’aperçoit au-dessus de lui rien dont il soit solidaire. Le libérer de toute pression sociale, c’est l’abandonner à lui-même et le démoraliser."

Thiel is an example of a man who has sex with other men, but not a gay man

promopraatje op YouTube voor Internationale Vrouwendag 8 maart 2018 in de Stadsschouwburg Leuven