User:Jahsonic/Hoe ik Yoshifumi Hayashi ontdekte  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Jump to: navigation, search

Related e

Wikipedia
Wiktionary
Shop


Featured:

Hoe ik Yoshifumi Hayashi ontdekte

Ik was zeventien en in Parijs, met de klas en de leraar Frans op uitstap. Het was dezelfde leerkracht die me ooit uit de klas had gezet en in volle koleire de deur zo hard achter me dichtsloeg dat het raampje in de deur achter mijn rug aan diggelen viel. Ik was een puber, ik was verliefd of ik stond op het punt het te worden op de vrouw die mij ontmaagdde en ik was balorig. Ik ben op die reis een middag 'ontsnapt' en alleen door Parijs gaan struinen. Ik herinner me niet meer of het die middag was dat ik het werk van Yoshifumi Hayashi ontdekte. Ik weet nog waar het was. Het was op de hoek van het Centre Pompidou plein. De hoek links als je met je rug naar het Centre Pompidou staat. Ik vond een klein boekje in een bargain bin, hoe zeg je dat in het Nederlands, koopjesbak?. Ik kon mijn ogen niet geloven, werd tegelijkertijd direct opgewonden, kreeg het Spaans benauwd en werd rood tot achter m'n oren. Ik dorst het werk niet te kopen en legde het al te snel weer weg in die koopjesbak. Het werk was van Yoshifumi Hayashi en het heeft nog steeds een gelijkaardige uitwerking op me.

Later vond ik dat werk terug in een stripwinkel hier in Antwerpen, die van Linda, Mekanik op de Sint-Jacobsmarkt. Er bestond in die tijd een link tussen stripwinkels en erotica die nu niet meer bestaat denk ik, maar je kon het zien in alle coole stripwinkels die ik toen aandeed, van Amsterdam tot Barcelona, van Parijs tot Brussel. Ik vond Hayashi's werk in Maniac 3, dat ik in 1995 of een paar jaar later voor 450 frank, eigenlijk een fortuin. Op pagina's 36 tot 42 staat in dat magazine een special over Hayashi geschreven door Gilles Berquet en het opent met een citaat uit De Profundis.

"There is not a single degradation of the body which I must not try and make into a spiritualising of the soul."

Dat citaat is niet zo eenvoudig te vertalen:

"Er is geen enkelen degradatie van het lichaam die ik niet wil uitproberen en omzetten naar een vergeestelijking van de ziel."

Verder schrijft Berquet nog over Hayashi:

"il jette sur le papier le sang gris de ces entrailles, l'onctueux caviar de sa libido, la perle de son âme."

Wat zich laat lezen als:

"hij gooit het grijze bloed van zijn ingewanden op papier, de smeuïge kaviaar van zijn libido, de parel van zijn ziel."

En rond diezelfde periode vond ik ook een film in de Antwerpse videotheek Video Library nabij het Stadspark. De film was van Walerian Borowczyk en droeg de titel Hyper Auto Erotic Art: Hayashi (1980) en hij bestond eigenlijk gewoon uit een camera die over het werk van Hayashi heen beweegt (pannen heet dat denk ik) onder begeleiding van klassieke muziek.

Natuurlijk zijn er in dat werk echo's van ander werk dat ik in de jaren erna ben beginnen appreciëren. Eerst kwam het werk van Hans Bellmer maar daarna, met terugwerkende kracht, is die hele stroming van de kwabstijl, de auricular style, die -- hoewel niet erotisch bedoeld -- toch het meest van dit soort erotische gevoeligheid getuigt.

Ik noem het soms kwabwerk in plaats van kwabstijl. Het doet ook denken aan de kraakbeenachtige structuren zoals die te vinden zijn op de Krupp-fontein in München.





This page Jahsonic/Hoe ik Yoshifumi Hayashi ontdekte, is © Jan-Willem Geerinck and may only be cited as per the fair use doctrine.
Personal tools