User:Jahsonic/Sandbox archive 30
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | |
|---|---|---|
Ik las De hand (1968), een van de psychologische romannetjes van Simenon.
‘De hand’ is een erg cynische roman, zelfs voor Simenons doen. Maar de kracht is de plotse omslag, het moment waarop onze held niet meer kan ontkennen dat hij totaal vastzit en helemaal verlaten is. Na de vervreemding en de onthechting komt hij tot de vaststelling dat hij geen kant meer uit kan. En dan vraagt hij, in een van de meest misogyne passages uit Simenons oeuvre “Is ze niet bang?”
En ik dacht gisteren in bed dat het verhaal daar stopte. Maar toen ik vanochtend mijn nota’s raadpleegde merkte ik dat er nog een hoofstukje volgde. En in dat kleine hoofstukje vermoordt hij zijn voorbeeldige en trouwe echtgenote en schiet bovendien haar beide ogen uit. Waarom? Omdat ze hem heel de tijd aangekeken had en nooit iets zei, hem probeerde te doorgronden met haar kille blik. Hij, die zich constant afvraagt wat de ander denkt, een eeuwig terugkerend thema in de psychologische romannetjes van Simenon.
De mooiste zin metafoor in dit boekje is het concept van de “morele griep” : “En zo zou ik dus weer terugkeren naar de wereld der nette mensen … ik had een soort morele griep gehand maar was alweer aardig aan ’t opknappen.” p148
Het verhaal.
Op pagina 22 komt onze held samen met zijn beste vriend vast te zitten in sneeuwstorm. Ze lopen zij aan zij, tenminste, dat denkt onze held, maar als hij bij het huis aankomt, merkt hij dat zijn vriend er niet meer is. Daarop zegt hij tegen de echtgenotes, die vooruit gelopen waren, dat hij zijn vriend gaat redden, maar in werkelijkheid gaat hij in een tuinhokje zitten waar hij tien sigaretten rookt. Daar komt hij tot de slotsom dat hij een ambigue relatie had met die vriend, en dat is een understatement want hij zegt letterlijk: “het was haat.” Een paar pagina’s verder: “Ik haat hem”, zoals gewoonlijk toont Simenon ons de mens in zijn allerkleinste kantjes.
Op de volgende pagina spreekt onze held zich uit over het feit dat hij zijn vrouw niet echt kent, de onmogelijkheid ‘de ander’ te kennen is een centraal thema bij Simeon en de metafoor/paradox waarmee hij dat illustreert zal bij veel mensen die in een lange relatie zitten niet onbekend zijn: na “ettelijke duizenden keren met elkaar naar bed geweest te zijn”, “kan hij zich geen beeld van haar vormen.”
Op pagina 49 krijgen we officieel bericht hoe het leven van onze held verpest gaat worden met de woorden: “Er was een wijfje in het huis.” Dat “wijfje”, de weduwe van de doodgevroren vriend van onze held, zal alles verstoren. De seksuele impuls heeft nu eenmaal dat nevenverschijnsel, het mooist verwoord door de Duitse brompotfilosoof Arthur Schopenhauer. In diens ‘Metafysica van de geslachtelijke liefde’, mijn favoriete hoofdstuk uit ‘De wereld als wil en voorstelling’, laat hij optekenen dat de “seksuele impuls een kwaadaardige demon is die er op uit is alles op zijn kop te zetten, in het honderd te laten lopen en omver te werpen.”
En wat wordt er omver geworpen?
Ook hier is de verveling van het conformisme weer het grote probleem. Een van de antwoorden hierop is uiteraard alcohol, “we drinken tamelijk wat, misschien wel te veel.”
“We waren bezig langzaam weg te suffen voor de rest van de avond en zo had ik nu zeventien jaar lang geleefd.” Een hypocriete wereld waarin je het spelletje wel meespeelt, maar er niet in gelooft. En ook aan school heeft onze held een hekel, “vooral aan de momenten waarop we de ouders daar samen met hun kinderen zijn. Eerst zie je jezelf terug op allerlei leeftijden, wat al een bepaald gevoel van gêne veroorzaakt.”
‘De hand’ van de titel verwijst naar de hand van “het wijfje” dat onze held in het begin van het boek niet dorst aan te raken. Kent u dat gevoel, als u iemand leert kennen en u bent in de pre-seksuele fase, hoe de minste aanraking zwanger is van betekenis? Hoe de minste toenadering die de persoonlijke ruimte overschrijdt dat ook is?
En voor de zoveelste keer is er een drukkerij in het verhaal, die van onze held zijn vader, en voor de zoveelste keer is er in het midden van die drukkerij een glazen kooi, de kooi die ooit de titel van een psychologisch romannetje van Simenon zal worden. En voor de tweede keer (voor zover ik weet) gaat onze held op bezoek bij een ouder om in het reine met zichzelf te komen. Dat lukt niet. In ‘De Teddybeer’ lukte dat ook niet.
En waarom “ging” onze held liever “in” “het wijfje” dan in zijn eigen vrouw, waarbij “ingaan” een eufemisme is voor de coitus? Wel, beste lezers, “met de toewijding en de goedheid”, de twee kwaliteiten waar zijn vrouw in uitblonk, “ga je niet naar bed.”
Zo is dat.
Sous le ciel de Paris newspaper headlines from the front page the end of the film
"Het is belangrijk om jongeren weer zin in marketing te doen krijgen."--DT, Dominique Leroy (ex-Proximus)
"Zin in marketing doen krijgen? Echt waar? Mochten alle marketeers ter wereld morgen voor vijf jaar in staking gaan, alles zou zijn gewone gangetje gaan. Niemand zou ze missen, die marketeers. Niemand zou het merken zelfs."--JWG
"Weg met alle -dankzij marketing- betaalbare tv, kranten, websites dan ook meteen."
"Axel Gekiere daar heb je dan weer gelijk in, ik citeer: "Media, as we know it, first emerged at the beginning of the eighteenth century. Papers, journals, broadsheets, all became widely available in the new created public space of the coffeehouse. [...] The popular market for art and literature liberated writers and artists from the need for court patronage. No longer having to please their sponsors, they could experiment, and speak out as brashly as they wished." --Counterculture Through the Ages (2004) by Ken Goffman, p. 162
Het zou ook een goed argument kunnen zijn contra David Graeber die in zijn boek 'Bullshit Jobs' (2018) de marketingjobs tot de bullshit jobs rekent."--JWG
Zin in marketing doen krijgen? Echt waar? Mochten alle marketeers ter wereld morgen voor vijf jaar in staking gaan, alles zou zijn gewone gangetje gaan. Niemand zou ze missen, die marketeers. Niemand zou het merken zelfs.
Antwoord van x: "Weg met alle -dankzij marketing- betaalbare tv, kranten, websites dan ook meteen."
Does marketing and advertising make mass media affordable?
I finished reading 'De hand' by Simenon.
Simenon heeft een bijzonder utilitaristische visie op de liefde. Je kiest voor een lief om aan een bepaalde behoefte te voldoen. En onze held, hoewel hij de hele roman volhoudt dat hij niet verliefd is op Mona, de vrouw van ‘de hand’, is er toch kapot van als hun relatie plots tot een einde komt.
Following the death of Juliette Gréco, I watched the 1951 film Sous le ciel de Paris by Julien Duvivier.
I quite enjoyed it. It begins with an exhilarating fly-over of Paris by night, topped with a voice-over mentioning all these souls in the city for which fate has a thing or two in store.
The ensuing action takes place over a period of 24 hours while many of the participants lives intermingle.
It is an early example of hyperlink cinema.
"Crazy world if women did not control men" is a short film commercial by Rexona which depicts a world of stunts. Cars driving on two wheels, men latching on to driving taxis. The burning man from Wish You Were Here and three men dangling from a helicopter.
"Bourdeaux and Humain made themselves the subject of conversation for weeks and earned themselves a footnote in history by committing suicide together on 25 December 1773. Contemporaries were disturbed by the incident because they ..."--Order and Disorder under the Ancien Régime (2009) by Jeffrey Merrick
RIP Juliette Gréco (1927 – 2020)
Juliette Gréco was a French actress and singer. She first appeared on my radar in 2010 in the Gainsbourg movie Gainsbourg: A Heroic Life where she is played by Anna Mouglalis.
Below the song "L'Accordéon" (1962) in which she plays her own black-clad body as an instrument. Very French and sensual.
While cycling to work, it dawned upon me that "L'Accordéon" reminded me of the Mary Poppins song "Chim Chim Cher-ee" (1964).
Here is the scene in which Gainsbourg meets Gréco and plays for her "La Javanaise".
In Frankrijk overleed Juliette Gréco. Ze werd 93. Ze verscheen voor het het eerst actief op mijn radar in 2010 in de Gainsbourg film 'Gainsbourg: A Heroic Life' waar ze gespeeld wordt door Anna Mouglalis. Hieronder het nummer "Accordeon" waarin ze haar eigen zwart geklede lichaam als instrument bespeelt. Zeer Frans en sensueel.
Nu al spijt van, een interview met x
roosterroddels met Txx Fxxxxxx
ja ... weet je ... die avondklok dat was zo surreëel en gij kwam daar live door vanuit uw living ... met uw potten en pannen actie ... en dan de mensen aanmanen dat ze nog twee minuten hadden om thuis te geraken ... die avondklok was ongrondwettelijk dus eigenlijk geen goed woord erover ... maar je kon de verlatenheid haast fysiek voelen en daar genoot ik wel van ... een paar dagen later was ik genoodzaakt een kilometer door t stad te fietsen naar mijn huis ... langs de gevels fietsend ... op elke hoek op uitkijk staan ... ik zal dat niet snel vergeten .... tot snel curfewfucker !
Dieu que la vie est cruelle Au musicien des ruelles Son copain, son compagnon C'est l'accordéon Qui c'est-y qui l'aide à vivre A s'asseoir quand il s'enivre C'est-y vous, c'est moi, mais non C'est l'accordéon
Ylva Johansson Margaritis Schinas new plan on European migration policies.
"Klimaatactie in gele hesjes" (2020) is an essay by Erik Swyngedouw
RIP Michael Lonsdale (1931 – 2020)
Michael Lonsdale was an British-French actor mainly working in France. He was one of my favorite actors who played in many films, though rarely as the protagonist. He turned 89.
In the English-speaking world, he was known for his role as the villain Hugo Drax in the James Bond film Moonraker, and for his appearances in The Day of the Jackal' and The Remains of the Day.
As a character actor with a penetrating gaze, he can be admired in auteur films such as Le fantôme de la liberté (1974) by Luis Buñuel, Glissements progressifs du plaisir (1974) by Alain Robbe-Grillet and the unforgettable 5x2 (2004) from François Ozon.
I would like to take this rather sinister opportunity to highlight the story "Bartleby" (1853) by Herman "Moby Dick" Melville. That short story was filmed four times, and in the 1976 French version, Lonsdale plays the bailiff.
The hero in "Bartleby" is called Bartleby. He is a clerk who is recruited at a law firm to copy documents, but soon after his arrival at the firm refuses an assignment with the legendary words "I would prefer not to". From then on, Bartleby the clerk basically refuses everything, which means that he refuses to live.
This hero is reminiscent of other impossible, frustrated novel characters such as the nameless hero in Dostoyevsky's Notes from the Underground (1864) and Julien Sorel in Stendhal's The Red and the Black (1830).
In the clip, Lonsdale visits Bartleby in prison where he urges him to make a last attempt to live. In vain. We see Bartleby die while standing up.
In Parijs stierf Michael Lonsdale, een van mijn favoriete acteurs, een veelspeler maar niet noodzakelijk een hoofdrolspeler. Hij werd 89.
In de Engelstalige wereld genoot hij bekendheid voor zijn rol als de slechterik Hugo Drax in de James Bond film 'Moonraker', en zijn verschijningen in 'The Day of the Jackal' en 'The Remains of the Day'.
Ik herinner mij hem als een karakterspeler met indringende blik in auteursfilms zoals 'Le fantôme de la liberté' (1974) van Luis Buñuel, 'Glissements progressifs du plaisir' (1974) van Alain Robbe-Grillet en het onvergetelijke '5x2' (2004) van François Ozon.
Ik wil van deze eerder sinistere gelegenheid gebruik maken het verhaal "Bartleby" (1853) van Herman 'Moby Dick' Melville onder de aandacht te brengen. Dat kort verhaal werd vier keer verfilmd, en in de Franse versie van 1976 speelt Lonsdale de deurwaarder.
De held in "Bartleby" heet Bartleby. Hij is een klerk die bij een advocatenkantoor wordt aangeworven om documenten te kopiëren, maar weigert al vrij snel een opdracht met de legendarische woorden "I would prefer not to", het meest geslaagd in het Nederlands vertaald als "liever niet". Vanaf dan weigert die klerk eigenlijk alles, wat er op neerkomt dat hij weigert te leven.
Deze held doet denken aan andere onmogelijke, gefrustreerde romanpersonages zoals de naamloze held uit 'Herinneringen uit het ondergrondse' (1864) van Dostoyevsky en Julien Sorel uit het 'Het rood en het zwart' (1830) van Stendhal.
In de clip zoekt Lonsdale Bartleby op in de gevangenis waar hij hem aanspoort toch nog een poging te ondernemen een leven te leiden. Tevergeefs.
https://www.youtube.com/watch?v=dZ7ctKiW8wk&ab_channel=GOUROUGRAND
In the annals of pervertology, the name of Michel Lonsdale, can only be found a couple of times. There is Le fantôme de la liberté (1974) by Luis Buñuel and Glissements progressifs du plaisir (1974) by Alain Robbe-Grillet.
- "Michael Winner's controversial movie of a New Yorker who turns criminal vigilante & mugger-killer certainly raises the level performances from Michel Lonsdale as a mad hatter & Julien Bertheau as the Prefect of Police who is not the Prefect of ..."--The Illustrated London News 1975
In Parijs stierf Michael Lonsdale, een van mijn favoriete acteurs, een veelspeler maar niet noodzakelijk een hoofdrolspeler. Hij werd 89.
In de Engelstalige wereld genoot hij bekendheid voor zijn rol als de slechterik Hugo Drax in de James Bond film 'Moonraker', en zijn verschijningen in 'The Day of the Jackal' en 'The Remains of the Day'.
Ik herinner mij hem als een karakterspeler met indringende blik in auteursfilms zoals 'Le fantôme de la liberté' (1974) van Luis Buñuel, 'Glissements progressifs du plaisir' (1974) van Alain Robbe-Grillet en het onvergetelijke '5x2' (2004) van François Ozon.
Ik wil van deze eerder sinistere gelegenheid gebruik maken het verhaal "Bartleby" (1853) van Herman 'Moby Dick' Melville onder de aandacht te brengen. Dat kort verhaal werd vier keer verfilmd, en in de Franse versie van 1976 speelt Lonsdale de deurwaarder.
De held in "Bartleby" heet Bartleby. Hij is een klerk die bij een advocatenkantoor wordt aangeworven om documenten te kopiëren, maar weigert al vrij snel een opdracht met de legendarische woorden "I would prefer not to", het meest geslaagd in het Nederlands vertaald als "liever niet". Vanaf dan weigert die klerk eigenlijk alles, wat er op neerkomt dat hij weigert te leven.
Deze held doet denken aan andere onmogelijke, gefrustreerde romanpersonages zoals de naamloze held uit 'Herinneringen uit het ondergrondse' (1864) van Dostoyevsky en Julien Sorel uit het 'Het rood en het zwart' (1830) van Stendhal.
In de clip zoekt Lonsdale Bartleby op in de gevangenis waar hij hem aanspoort toch nog een poging te ondernemen een leven te leiden. Tevergeefs.
https://www.youtube.com/watch?v=dZ7ctKiW8wk&ab_channel=GOUROUGRAND
20/9/2020: nee thuis nu, uiteindelijk maar drie parken (Le Botanique, Josaphat Park, Park van Laken) bezocht, dan doorgefietst naar Botanic Garden Meise en daar een GR 12 richting Mechelen gevolgd (langs de Maalbeek, langs het vliegveld van Grimbergen, Verbrande Brug (brug), dan Kapelle op den Bos, dan Hombeek (waar ik at bij een zekere Monne)), daar terug de trein, erg mooie stukken gezien eigenlijk, en illegaal moeten binnenbreken in Meise wat dan ook weer een gescheurd-t-shirt opleverde.
De dag dat F. het mij uit maakte.
Over corona
De situatie is vandaag anders dan in maart/april. Toen waren er op een bepaald moment bijna vijfhonderd doden op een dag. Nu weten we dat de gemiddelde leeftijd van de doden 83 is; dat er voldoende capaciteit is in onze ziekenhuizen (de vrees was dat we zouden stikken op de oprit van het ziekenhuis bleek ongegrond) en dat het aantal doden op een dag tegenwoordig op een hand te tellen is.
De ziekte is dus veel voorspelbaarder geworden, net zoals sterven in het verkeer. Het is vreemd dat mensen als Joël de Ceulaer en Pierre Elitair daar niet tegen fulmineren. Er stierf vrijdag nog een jongetje van twaalf dat op zijn fiets naar school reed. We aanvaarden geen enkele coronadode maar die 646 mensen die in 2019 stierven in het verkeer? Geen probleem. Waarom staan zij niet te roepen dat er dringend een maximum snelheid in de stad van 30km/u per uur moet komen? En op de autosnelwegen van 60? En boetes geven van 1500 euro voor snelheidsovertreders? Dit tot er een vaccin tegen hardrijders gevonden is, om een vergelijking van Fenna Bouve te gebruiken?
RIP Winston 'Forrest Gump' Groom (1943 – 2020)
Winston Groom was the author of Forrest Gump, the story of a stupid man who realized the American dream.
RIP Roy 'Impeach the President' C (1939 – 2020)
Roy C (1939 – 2020) was an American singer-songwriter best known for writing the song "Impeach the President" (1973) which was sampled hundreds of times in hip hop songs.
In de Verenigde Staten overleed Winston Groom, schrijver van 'Forrest Gump' (1986). Hij werd 77.
Ik heb altijd een hekel gehad aan die film en ik vraag me dan graag af waarom. De eerste reden kende ik al, ik vind Tom Hanks geen interessante acteur omdat ik nooit de rol zie die hij moet vertolken maar altijd Tom Hanks die een rol speelt.
De tweede reden vond ik net. 'Forrest Gump' is een verheerlijking van de American Dream. Iedereen kan alles worden en alles bereiken.
Tot daaraan toe.
Maar.
Dat je dat ook kan bereiken als je oerdom bent, stuit mij tegen de borst. Domheid wordt in deze film verheven tot een soort van transcendentie die beloond dient te worden.
Daarmee wil ik niet zeggen dat domheid geen leuk onderwerp kan zijn. Er is Bosch, er is Rabelais. In mijn kast staat 'Morosofie' of de 'Encyclopedie van de domheid' (1986) van Matthijs van Boxsel. Ik heb ontzettend genoten van de film 'Idiocracy' (2006).
En er zijn heel wijze woorden over domheid geschreven.
Zo liet Flaubert weten dat "domheid, egoïsme en een goede gezondheid de drie vereisten zijn voor geluk- maar als de domheid ontbreekt heb je aan de rest niets."
In tegenstelling tot velen, ben ik niet van mening dat de gemiddelde Amerikaan dommer is dan de gemiddelde Europeaan. Maar het verschil is wel dat in Amerika een 'anti-intellectualistische' domheid à la Trump er tot een deugd is verheven. Dat is bij ons nog niet het geval.
Alhoewel.
Onlangs zijn Conner Rousseau in een interview dat hij haast nooit boeken leest. Hij koopt liever designer sneakers, denk ik dan. En dat vind ik dan echt dom, zonder dat het in het minste geestig is.
Nonsense on Stilts: How to Tell Science from Bunk (2010) by Massimo Pigliucci
- "They [feminist authors Carolyn Merchant and Evelyn Fox Keller] see notions of dominating mother nature by the good husband scientist. If we put it in the most blatant feminist terms used today, we'd talk about marital rape, the husband as scientist forcing nature to his wishes.” 10 But perhaps it ..."
Greed versus grievance The New Bottom Billion Why Nations Fail
Dele Fadele (died 2018) had a band called Welfare Heroine
Many refugees that arrived in Italy and Greece came from countries where armed conflict was ongoing (Syrian civil war (2011–present), War in Afghanistan (2001–present), Iraqi conflict (2003–present)) or which otherwise were considered to be "refugee-producing" and for whom international protection is needed. However, a smaller proportion was from elsewhere, and for many of these individuals, the term "migrant" would be correct.
"Theo Francken" "consulaat" "dwangsom"
- "Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) moet geen dwangsommen betalen omdat hij had geweigerd een visum af te leveren aan het Syrische gezin uit Aleppo. Dat heeft het Nederlandstalige Brusselse hof van beroep vorige week beslist. Staatssecretaris Francken reageert tevreden. “Ik heb altijd gezegd dat ik nul euro zou betalen. Dit was een principiële en fundamentele kwestie.” Het Brusselse hof van beroep had eind vorig jaar de Belgische staat verplicht een gezin met twee minderjarige kinderen visa of doorgangsvergunningen voor drie maanden te geven, op straffe van een dwangsom van 4.000 euro per dag. Eerder had de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) al beslist dat de familie een visum moest krijgen. Maar staatssecretaris Francken weigerde dat. Hij voerde onder meer aan dat een aanvraag in ons land moet gebeuren, niet in een Belgische ambassade of een consulaat. Het gezin in kwestie had de visa in de ambassade in Beiroet (Libanon) aangevraagd."[1]
«Содружество подлецов» («Eine Gemeinschaft von Schurken», 1917);
"De mens werpt amper 0,06 gigaton gewicht in de schaal – evenveel, of even weinig, als alle termieten op aarde bij elkaar gewogen.'" je schetst het probleem perfect. De mens is maar 0.01 procent van de 550 gigaton biomassa op aarde maar heeft een disproportioneel grote invloed op die overige 549.99 gigaton levende materie. Verder weet je toch ook dat we het huidig tijdperk met de term antropoceen aanduiden? En niet vanwege de gunstige invloed die de mens op de planeet heeft Johan Van Houtven.
Notities over migratie september 2020
"Consider: Kosovo. Overrun by migrant, largely unskilled Muslims fleeing from a neighbouring country, the backward quasi-communist shithole Albania, Kosovo was thereafter stolen from Mother Serbia. This Christian Serbian province is now a ..."--Farewell To The Good Old Days (2018) by David R. Greatrix, page 126
Farewell to the Good Old Days is a lively and intimate tale by David Greatrix, a man who has lived a dynamic professional life, first as an aerospace engineer and then as a professor of the subject. The book, leaning heavily on the actual life experiences of Greatrix and a number of his academic colleagues close and far away, is divided into two discrete parts; the book's narrator for both parts is nominally a fictional consolidated representation of Greatrix, drawing from various sources in addition to the author. Part One covers the narrator's childhood and early adulthood, followed by his moving into his years of growth as a professional breaking into the challenging field of aerospace engineering. Part Two tracks the narrator's subsequent twenty-five-year academic career as a professor of aerospace engineering at a university in a major urban centre.
Prominent in this story are the many challenges the narrator encounters in his navigation of academe in a high-profile setting for engineering education. In an emotional narrative that never strays far from various shades of humour, the narrator shares the details of his teaching and research experience at his institution, frequently bumping up against the pointy bits of an evolving cosmopolitan academic culture.
In colourful detail, the narrator reveals the small successes, notable failures, unexpected events, and crushing disappointments that describe his tenure at his university. The narrator is especially candid in his revelations about episodes of betrayal. He takes aim at big targets, including the Canadian government, university administrators, and the academic superstructure as a whole. The result is an enlightening view into an individual's complicated experience in a demanding world that serves as a microcosm of society at large....
"Ieder moment kan Camille Paglia losbarsten om er bij de Amerikanen in te rammen dat de sigaar met dionysisch tumult door alle mensenlevens raast . Misschien ontwaken Shere Hite en Nancy Friday uit hun pensioenslaap om Clintons ..."--Landschap met klein vuil: miniaturen en maskerades (2001) by Joost Zwagerman
RIP Toots Hibbert (1942 – 2020), 77, Jamaican singer
Toots Hibbert was a Jamaican singer and songwriter, leader for band Toots & the Maytals. He is best-known for such songs as "54-46 That's My Number" (1968), "Pressure Drop" (1970) and "Funky Kingston" (1972).
Hibbert was one of the first artists to use the word "reggae", in 1968's "Do the Reggay".
RIP Shere Hite (1942 – 2020)
Shere Hite (1942 – 2020) was a American-born German sex educator and feminist. Her sexological work focused primarily on female sexuality. Hite built upon biological studies of sex by Masters and Johnson and by Alfred Kinsey. She also referenced theoretical, political and psychological works associated with the feminist movement of the 1970s, such as Anne Koedt's "The Myth of the Vaginal Orgasm". She renounced her United States citizenship in 1995 to become German.
RIP Diana Rigg
Diana Rigg (1938 – 2020) was an English actress perhaps best-known for playing Emma Peel in the British TV series The Avengers (1965–1968).
Here, Emma Peel, the rather amusing final scene from the “Something Nasty in the Nursery” (1967) episode of The Avengers.
- What do you see Madame Peel?
- I see you and I on the scene
- Something lurking in the background?
- Yes, I see you attacked by two large.
- What?
- Things.
- I dispose of them?
- I do dispose of them?
- No. I do.
Walked from Landelies to Hourpes to gare de Lobbes, along the Wandelroute GR129, the Belgian railway line 130A and the Sambre
WWF Living Planet Report 2020 reveals 68% drop in wildlife populations
The World Wildlife Fund (WWF) Living Planet Report 2020, published today, sounds the alarm for global biodiversity, showing an average 68% decline in animal population sizes tracked over 46 years (1970-2016).
Good Night America 28 Flash Show #28 03/03/1977
- "The program centered around a discussion of The Hite Report which had been on the best sellers list for over 12 weeks. The book had won widespread acclaim as one of the most important and revolutionary sexual surveys in years. Guests included Shere Hite, Dr. Mary Calderone, a pioneer sex researcher, Dr. Lea Schaefer, psychotherapist and author, feminists, Kate Millet and Norma Swenson. Later in the program, Geraldo is joined by author and lawyer Marc Feigen Fasteau and Dr. Carol Tavris, a social psychologist. Lydia Bragger and Estelle Rib along with Edward M. Brecher discuss older people and sexuality. Shere Hite closes the show with a discussion of her new book which will be on male sexuality."
Geraldo Rivera Shere Hite specia: with, Mary Calderone, Kate Millett, Carol Tavris, Lydia Bragger, Edward M. Brecher
Ik heb veel sympathie voor godsdienst maar is het niet beter om de 'godsdienstvrijheid' zoals die nu bestaat gewoon af te schaffen? De godsdienstvrijheid wordt namelijk door andere basisrechten gedekt. Vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vereniging verzekeren reeds de godsdienstvrijheid en maakt deze vrijheid dus de facto overbodig. In het hedendaagse cultuurpolitieke landschap wordt godsdienstvrijheid misbruikt om a) jonge jongetjes genitaal te verminken (besnijdenis), b) vrouwen het recht te ontzeggen religieus gezagsdrager te worden (priesteressen), c) dieren waardigheid en zorg te ontzeggen (dieren zonder verdoving te slachten).
In America overleed Shere Hite, bekend voor haar boek "The Hite Report on Female Sexuality" (1976). Ze werd 77. Ik geloof dat ik als tiener mijn eerste seksuele opvoeding uit dit boek kreeg. Hites methode was simpel maar revolutionair. Ze vroeg gewoon aan vrouwen, anoniem, hoe zij seks ervoeren.
Ik denk dat haar grote verdienste is geweest dat ze de obsessie met het vaginaal orgasme aan de kant schoof. Ze was niet de eerste die het vaginaal orgasme wilde downgraden, die eer gaat naar "The Myth of the Vaginal Orgasm" (1968) van Anne Koedt maar ze was wel de luidste en meest succesvolle stem in die discussie.
Over de cultus van het vaginaal orgasme, en de rol die Freud daar in speelde, schreef een stuk in 2013: "Waarom vrouwen kwaad zijn op Freud".
De vermakelijke clip hieronder is uit 1981, nadat Hite ook de mannelijke seksualiteit onderzocht had. Ze zit rokend in de studio met David Hasselhoff.
Gerard Hogan puts religious freedom above animal rights in the case of ritual slaughter.
- "Gerard Hogan, an advocate general of the Court of Justice of the European Union, said an EU law of 2009 set out that animals should normally be stunned before they are slaughtered, but made a clear exception for slaughter prescribed by religious rites." --Reuters
While Yates and David [Graeber] , and ‘artists,’ and others involved in this Left industry can dip into the multitudes and then head up front into ‘the avant-garde,’ becoming individual people with ‘names,’ and ‘thoughts’ as they wish, the (mostly brown) multitudes stay faceless, like the multitudes in old Hollywood epics, such as the Ten Commandments.
The left, therefore, according to Enigbokan,
cited in Don't Network: The Avant Garde after Networks Paperback – November 5, 2018 by Marc James Léger
Te Surrealist avant garde, mentioned by McKee in relation to Graeber’s comparison of ethnographic Surrealism and prefigurative politics, was roundly criticized by Lefebvre in his Critique of Everyday Life,
RIP Simeon Coxe (1938 – 2020)
Simeon Coxe (1938 – 2020) was an American composer and musician known as a founding member of the electronic rock ensemble Silver Apples.
RIP Ronald Bell (1951 – 2020)
Ronald Bell was an American composer and saxophonist best-known as the founder of Kool & the Gang for which he wrote "Ladies' Night", "Celebration").
RIP Cini Boeri (1924 – 2020)
Cini Boeri was an Italian architect and designer.
RIP Jiří Menzel (1938 – 2020)
Jiří Menzel (1938 – 2020) was a Czech director, actor and screenwriter.
https://www.youtube.com/watch?v=0f52Ar52jdE&ab_channel=000msk000
He is best-known for the film Closely Watched Trains (1966).
Bon, ik heb dat boek helemaal gelezen en ik heb daar ONTZETTEND van genoten. Bij momenten echt hilarisch en altijd verhelderend. Zoals ik zei, zelf deed ik ooit gedurende vijf jaar bullshitachtige jobs en gedurende drie jaar echt wel bullshitjobs.
Eens je je in Graeber verdiept wordt het echt wel duidelijk dat hij extreemlinks is. Op zich geen probleem. Wat wel een probleem is op het internet is om denkers te vinden die het met hem oneens zijn. Maar eens je wat nadenkt, en je hebt Google, lukt dat wel. Ik vond het zo. Ik googelde "David Graeber" + "Steven Pinker" (held op slimrechts).
Als je dat doet, vind je een tweet van Graeber van 2017 waarin hij vraagt om tegenbewijzen te vinden tegen het goednieuwsverhaal over het verdwijnen van extreme wereldarmoede van Pinker/Rosler.
Het bleef relatief stil op zijn vraag. Alleen Jason Hickel duikt daar op. Een extreemlinkse denker die de data aanvecht waarop Pinker en de andere beroepsoptimisten zich op baseren.
Saturday 5/9/20 from Sy to Rivage following the GR57.
RIP David Graeber (1961 - 2020)
David Graeber was an American left wing thinker and activist, author of Bullshit Jobs, Debt: The First 5000 Years and The Utopia of Rules).
He coined the phrase we are the 99%.
The English historian E. P. Thompson, who wrote a magnificent 1967 essay on the origins of the modern time sense called “Time, Work Discipline, and Industrial Capitalism,” pointed out that what happened were simultaneous moral and technological changes, each propelling the other. --Bullshit Jobs
The fallacy in the ‘trickle-down’ model is that it reduces to an intentional pursuit of difference what is in fact an objective, automatic effect of the differentiation of the consumers’ conditions and dispositions and the differentiation of the field of production, which may or may not be intentionally reinforced. See B. Barber and L. S. Lobel, ‘Fashion in Women’s Clothes and the American Social System’, Social Forces, 31 (1952), 124-31; L. A. Fallers, ‘A Note on the “Trickle Effect” ’, Public Opinion Quarterly, 18 (1954), 314-321.
In Amerika stierf David Graeber. Hij was slechts 59. Graeber is een held op links. Zijn laatste boek was 'Bullshit Jobs' (2018), over onzinbanen. Het boek sluit mooi aan bij Rutger Bregmans 'Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers' (2015). Men zou denken dat Bregman de kritiek op de bullshit jobs uitvond, maar dat is niet zo, want Graeber schreef al een artikel hierover in 2013. Graeber was dus eerst.
Rond de eeuwwisseling deed ik zelf twee bullshit jobs, eentje bij Belgacom en eentje bij Microsoft. Die brachten veel geld op maar weinig voldoening.
Als je de theorieën van Graeber en Bregman volgt, dan zou iedereen van een universeel basisinkomen moeten kunnen genieten. Ik denk dat dat a) een oplossing is voor een onbestaand probleem en b) een recept voor een ramp is. Het zou tot massaal veel depressies, een algemeen gevoel van uitzichtloosheid en een forse stijging van de wanhoopsziektes leiden.
Soms grap ik wel eens dat de voorstanders van het universeel basisinkomen (UBI) samenzweren met Netflix om mensen te betalen om de hele dag Netflixseries te kijken. Netflix zou dan weer kunnen samenzweren met de afslankindustrie, want al dat luiekontzitten maakt je er niet magerder op.
My summer hit appears to be a cover. I first heard "Tondo" by Disclosure (whom I vaguely know from the Flume cover of their track "You + Me") at the beginning of the lockdown. Yesterday, digging deeper, I found that is it is a beefed up version of "Tondoho Mba", a track by Eko Roosevelt, first released on the album Fleurs Musicales Du Cameroun (2015).
If you hear echoes from the recently deceased Manu Dibango, that's not surprising, since both hail from Cameroon.
Additionally, there is a link with the compilation album Straight From The Decks (2019) by French DJ Guts (Fabrice Franck Henri).
Nos très chers émirs () is a book by Christian Chesnot and Georges Malbrunot.
https://archive.org/stream/b2806558x/b2806558x_djvu.txt
"La guérison de la morphinomanie sans souffrance" () by Oscar Jennings.
“Alles welbeschouwd, kan een mens zich alleen maar laten leiden.”
Ik las 'De verdwijning van meneer Monde' (1945) van Georges Simenon.
Er is een heel tedere huilpassage op p. 49 die zo begint: “Er welden tranen op uit zijn gesloten oogleden.” Elders wordt het in- en uit slaap vallen vergeleken met een Cartesiaans duikertje, en ik moest opzoeken wat dat was.
Ook hier weer is ‘het afwijkende’ een thema en onze held vindt op pagina 52 “gore tekeningen, obscene foto’s en niet nader aan te duiden voorwerpen […] die hem openbaarden wat voor wezen deze vrouw was.” Deze vrouw was zijn eerste echtgenote. “Dit vrouwtje,” zegt hij, “verzamelde in haar secretaire pornografische foto’s die ze voorzag van opmerkingen, die ze met potlood nauwkeurig natekende, waarbij ze alleen de “grootte van de geslachtsdelen overdreef.” Op het einde van het boek blijkt datzelfde vrouwtje een morfinomane.
Het is er weer heerlijk toeven in de jaren veertig waar de plankenvloer met zaagsel bestrooid wordt, de ruiten gedaan worden met “Spaans wit” en de ober op verzoek het spoorboekje brengt. Een wereld van “chasseurs” die klanten ronselen en “ouvreuses” die met de zaklamp een plaatsje in de bioscoop toewijzen.
Het verhaal is van het type ‘Stoplicht’, ‘Het zwarte balletje’, enz … waarbij een man uit het gareel wil. Hij is het allemaal beu, is connectie met de wereld en met zichzelf kwijt. Hij haalt 300,000 franc van de bank, verkoopt zijn maatkleding, ruilt die voor een confectiepak en neemt een groezelig hotel. Daar is hij ‘s nachts getuige hoe een buurvrouw door haar man verlaten wordt en hoe zij bijna zelfmoord pleegt. Hij redt haar en ze trekken met de trein naar Nice. Daar wordt al zijn geld gestolen maar dat deert hem niet, integendeel, het loutert hem. Hij geniet van de vernederingen van plots maar een tweederangsburger te zijn. Hij gaat aan de slag in een nachtclub annex casino.
De duik in het nachtleven vinden we ook terug in ‘Striptease’ en ‘Doodlopende weg’ en ‘De verhuizing’. In dat soort louche onderwereld van drugs, prostitutie en misdaad vertoeft Georges graag.
In die nachtclub verschijnt op een nacht zijn ex (het pornomane en morfinomane vrouwtje). Die gebeurtenis brengt een ommekeer teweeg en hij keert terug naar zijn succesvolle im- en exportfirma als een herboren man die vanaf nu de touwtjes strak in handen houdt.
I finished reading 'De verdwijning van meneer Monde' (1945) by Georges Simenon
chaussée d'amour gewestwegen "warme landen" Brustem
RIP Itaru Oki (1941 - 2020)
Itaru Oki was a Japanese jazz trumpeter and flugelhornist. https://www.youtube.com/watch?v=a8zdIIRlL50
"Silkin Rain On Lotus Blossom" (1977)
He was part of the Opération Rhino collective and as such appeared on the famous Nurse with Wound list.
Vittorio Matteo Corcos (1859-1933, Italy) | La Morfinomane, 1899 (Firenze, Palazzo Pitti)
Koran burnings in Malmo:
Groot gelijk Pieter Vandenberghe. Rudi Carrell met zijn beledigingen aan het adres van Ayatollah Khomeini (1987), Salman Rushdie met zijn 'Satanic Verses' (1989-2000), Kurt Westergaard met zijn 'Mohammed cartoons' (2005), Theo van Gogh (2004) met zijn onrespectvol discours jegens de islam, en de auteurs van Charlie Hebdo (2015). Ze hebben het allemaal zelf gezocht. Hun dood eigenhandig afgeroepen. Eigen schuld dikke bult. Wordt het niet tijd dat soort mensen tegen zichzelf te beschermen? Moeten we niet opteren voor een officieel blasfemieverbod in plaats van dat halfslachtige vrije-meningsuiting-gedoe? Alle macht aan de machtelozen!
Het station in Luik, een ontwerp van de Spanjaard Santiago Calatrava, is zonder meer een van de allermooiste gebouwen van België. In Luik rekenen ze dat station tot een van hun kathedralen. Kathedralen en grote kerken zijn eigenlijk overdekte pleinen. Zo voelt dat station ook. Er is geen verschil tussen buiten en binnen, alles loopt in elkaar over. Het heeft een uitgesproken 'grandeur'. Architectuur van publieke gebouwen is een van de beste manieren om publieke fondsen aan 'kunst' te spenderen omdat iedereen ervan geniet, rijk en arm, intellectueel en proleet, kinderen en ouden van dagen. Een station zoals dat van Luik, verhoogt de levenskwaliteit van elke Luikenaar en elke bezoeker.
"Zelfs na de Tweede Wereldoorlog bleven westerse liberalen het erg moeilijk vinden om hun zogenaamd universele waarden toe te passen op niet-westerse waarden toe te passen op niet-westerse volkeren. Toen de Nederlanders in 1945 eindelijk af waren van vijf jaar wrede nazibezetting was zo'n beetje het eerste wat ze deden een leger op de been brengen en dat naar de andere kant van de wereld sturen om hun voormalige koloniën in Indonesië opnieuw te bezetten. In 1940 gaven de Nederlanders hun eigen onafhankelijkheid op na een luttele vier dagen vechten, maar ze vochten meer dan vier lange, bittere jaren om de Indonesische onafhankelijkheid tegen te houden."
See also
