User:Jahsonic/Sandbox archive 38
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | |
|---|---|---|
Ik las De zaak Louis Bert, een van de betere psychologische romannetjes van Simenon. Het speelt zich af aan de Côte d'Azur, een streek waar ik heel vroege en mooie herinneringen aan heb.
Onze held is Lewieke, Petit Louis in het Frans, een 25-jarig boefje, een jongen met vele talenten, een leerling zoals ik hem graag in de klas had gehad, fundamenteel opportunistisch maar slim. Slim en eerlijk in zijn oneerlijkheid. Impulsief ook, een mannetje dat doet voor hij denkt. “Hij handelde al voor hij iets besloten had.” “Nauwelijks was het plan in Lewiekes brein opgekomen, of hij voerde het al uit.” Dat soort jongen.
In het begin daagt hij een postkantoordirecteur uit tot een spelletje boule, het is een afleidingmaneuver, ondertussen beroven zijn criminele kompanen het postkantoor. Terwijl hij speelt en de show steelt, wordt hij door een vijftigjarige ietwat dikkige gokverslaafde zich voor gravin uitgevende vrouw bewonderd.
Lewieke ‘verleidt’ Constance alleen met de bedoeling gratis logement te vinden. Zij kan haar geluk niet op en ze moet zich ervan vergewissen dat hij “deel uitmaakte van de werkelijkheid”, dat ze dit niet droomde. Dat hij voor zijn logement seks in de plaats moet geven, spreekt voor zich. Hij bevrijdt dan zijn vriendinnetje die als hoertje in een bordeel werkt en zegt tegen Constance dat het zijn nichtje is. Lewieke komt erachter dat wat hij met Constance doet, Constance op haar beurt met een zekere Parpin doet, een gepensioneerde ambtenaar die haar elke maand tweeduizend frank stort voor seksuele diensten. Grote vissen eten kleine vissen en die eten op hun beurt nog kleinere vissen. De wereld eet de wereld en alles is seks. Lewieke en Constance, Constance en Parpin, Lewiekes nicht Louise en haar job als hoertje, het is allemaal geld voor seks. Transactionele seks.
Geschetst onder een geelgroenige waas:
Lewieke zag Constance en Parpin als op een “obscene foto”, met hun “grijsgroene ogen van genotzoekers.” We lezen drie maal het woord perversie. Een keer “pervers” op pagina 56, “hij vroeg zich af of Constance niet een beetje pervers was” en een keer op 173 over Dutto, “die oude perverseling.” En op pagina 105, “je speelt niet met dat soort herinneringen [van tot moes slaan van gezichten] of het zou uit perversiteit moeten zijn.”
Het duurt niet lang eer Lewieke in de problemen komt met zijn bendegenoten. Hij is te loslippig en Louise, dat vriendinnetje van hem dat hij bevrijdde, die was eigenlijk nog ‘eigendom’ van Gene, een andere pooier, een van de club die het postkantoor overviel. De zware jongens laten het daar niet bij en Lewieke vlucht. Als hij terugkomt blijkt zijn beschermdame vermoord en hij denkt, ze gaan mij daarvan beschuldigen, dus hij gebruikt een strijkijzer en slaat haar gezicht tot moes om haar onherkenbaar te maken en vervolgens snijdt hij haar lijk in stukken en hij vult een valies, en dumpt de inhoud vervolgens, in twee keer, in de haven. Lewieke troggelt vanaf dan door brievenschrijverij en schriftvervalsing dertigduizend francs af van haar omgeving. Daarna vlucht hij naar het eiland Porquerolles, zijn laatste momenten vrijheid.
Justitie komt hem op het spoor maar zonder lijk is het moeilijk om iemand van moord te beschuldigen. Dus pluizen ze heel zijn leven uit en gaan op zoek naar elk klein dingetje dat hij ooit mispeuterde om zo een beeld van hem te schetsen als ruziemaker, querulant, dief en nietsnut. Tegenwoordig heet dat een moraliteitsverslag en in het geval van Lewieke, pleegde justitie daarin karaktermoord, het is het beste stuk uit de roman.
Ook hier gaat het zijdelings voortdurend over seks. Als hij ervan beschuldigd wordt op zestien jaar een oudere vrouw te hebben verleid, riposteert hij terecht, dat net die vrouw zou moeten terechtstaan omdat zij een minderjarige verleidde. En we komen aan de weet dat zijn moeder als dienstbode naast haar huishoudelijk werk, ook seks moest leveren.
Vanaf dat moment verroert hij – afgezien van een enkele keer als hij naar die gepensioneerde ambtenaar verwijst – geen vin, een beetje zoals de held in ‘Bloedspoor in de sneeuw’, het doet allemaal zeer Kafkaiaans aan. Justitie gomt die gepensioneerde ambtenaar vakkundig uit het dossier weg en Lewieke krijgt twintig jaar.
“Zijn opsluiting nam hij filosofisch op” en de bewaker uit Valenciennes zegt op de laatste regel, “filosofisch” dat hij nog jong is en niet mag mopperen want op zijn 45ste zal hij alweer vrij zijn, na twintig jaar brommen voor een moord die hij niet beging.
Er is een oude man die door het raam kijkt op dezelfde manier als er een was in ‘Drie kamers in Manhattan.’ Het verhaal is ook zoals dat van ‘Doodlopende weg’, daar ook een jonge potente gast aanpapt met een oudere, zwaardere vrouw van middelen.
“Hij kon geen eenzaamheid verdragen en toch was hij altijd al alleen geweest!”
“Het soort leegte dat hem omringde, was dat misschien in hem?”
“Hij werd ironisch, zijn mond was sarcastisch.”
En in de rechtszaal zegt de openbare aanklager dat: “de schaduw van een dode over dit proces zweeft.”
Er wordt aan ongelukken ontrukt en “alle juweliers zijn min of meer verklikkers.”
Er zijn euveldaden, er is perkal, een scapulier en een harpij.
Plaidoyer pour l’Europe décadente (1977) ‘de wet van Tocqueville’.
The Intellectual Temptation: Dangerous Ideas in Politics
In The Phantom of Liberty, zegt een van de personages, we zijn nu met vier miljard, binnen twintig jaar zullen we met 7 miljard zijn.
En hoeveel 'dechets corporels', hoeveel afvalstoffen lost een gemiddelde mens per dag? Een half pond vraagt iemand, 250 gram dus.? Nee zegt die , ongeveer anderhalve kilo, vermenigvuldigd met vier miljard, dat maakt zes miljard kilo per dag.
‘Schaamte is het krachtigste afrodisiacum dat er is’
Interview met Jan-Willem Geerinck door Annelies A.A. Vanbelle verschenen in DM op 23 april 2011, naar aanleiding van het verschijnen van De geschiedenis van de erotiek.
Weet u waarom (houten en glazen) dildo’s zo populair waren in vissersdorpen? Juist ja, de onbeantwoorde goesting van de eenzame vissersvrouwen. Of wat de oorsprong van de kloosters is? Dat is het werk van paus Bonifatius. In 1298 vond hij dat hij paal en perk moest stellen aan de wellust van de loslopende ‘bruiden van God’ en daarom werden ze vanaf toen opgesloten in kloosters. Gedaan met hun onkuisheden, al blijven de gevolgen van hun seksuele onthouding niet uit. Kloosternonnen zouden en masse psychotisch zijn geworden, als bezeten door de duivel.
Dergelijke rariteiten en weetjes vind je ampel in het rijk geïllustreerde boek De geschiedenis van de erotiek, een boeiende reis die leidt van oermoeder Venus van Willendorf over hoerendialogen en heksenseks tot oppervader van de vunzigheid De Sade. Maar Geerinck onthult ook details over alombekende klassiekers. Zo vernemen we dat libertijn De Sade een echtgenote had die hem ondanks zijn uitspattingen heel lang onvoorwaardelijk trouw bleef. We leren hoe de Minotaurus - half man half stier - nu precies ter wereld kwam en waarom de Grieken en de Romeinen niet zulke verheven volkeren waren als men altijd heeft gedacht.
Mooi is ook het middeleeuwse verhaal van Abélard en Héloïse, waarvan Geerinck een duistere verhaallijn blootlegt. “Mijn intuïtie zei dat er iets was met dit verhaal”, zegt Geerinck, “en dan blijf ik zoeken tot ik het vind. Blijkt dat er een wrede castratiescène in zit. Het gaat om een theoloog, Abélard, die zijn 22 jaar jongere pupil Héloïse niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk onderricht geeft, tot beider groot genoegen. Wanneer Héloïses oom echter ontdekt dat de geliefden in het geniep zijn getrouwd, wordt op Abélard een huurmoordenaar afgestuurd om hem des nachts te beroven van zijn mannelijkheid. De passionele geliefden moeten vluchten, en het duurt heel lang voor hun correspondentie weer op gang komt. Een archetypisch voorbeeld van een verboden en onmogelijke liefde.”
PORNOSOOF
Geerinck noemt zichzelf een pornosoof. Geen geijkte term, maar een zelfverzonnen term waarvan hij niet wist dat het al bestond. “Als je het woord googelt, vind je slechts een paar hits terug. Een ‘pornosoof’ is meer dan een ‘pornograaf’. Porno an sich interesseert me maar ten dele, het wordt pas boeiend als er ook wat filosofie aan te pas komt. Ik vind het mateloos boeiend om te vertrekken vanuit de erotische beelden en geschriften van een periode en te zien wat dat vertelt over de tijdgeest, hoe het past in maatschappelijke en politieke opvattingen.”
Of bij een titel als De geschiedenis van de erotiek niet eerder ‘erosoof’ past? “Ik vind dat ‘erosoof’ niet klinkt. Voor de rest komen zowel erotiek als pornografie aan bod. Ooit stelde ik gekscherend: ‘Erotiek is wat ik geil vind, pornografie is wat jou opwindt, pervert!’ Of ook: ‘De beste porno is kunstzinnig, de beste erotiek is zo geil als porno.’ Dit alles om te zeggen dat ik niet echt rekening houd met het klassieke onderscheid tussen erotiek en porno, de geslachtsdelen doen dat ook niet. Als je bijvoorbeeld maandenlang op een schip zit zonder vrouwelijk gezelschap, dan kun je bij wijze van spreken klaarkomen op een ontblote navel in een kledingcatalogus.
“Ook zijn veel zaken die vroeger aanstootgevend waren intussen slechts licht erotisch. Neem nu een van mijn favoriete prenten uit het boek, een houtsnede van Albrecht Dürer uit 1525, waarop een man een vrouw aan het schilderen is terwijl ze met haar benen open ligt. De exhibitioniste en de voyeur. Ik vind dat een licht opwindend beeld, maar vroeger was dat wellicht regelrecht pornografisch.”
MORAALRIDDERS
Vroeger of nu, moraalridders zijn er altijd geweest. Voor Geerinck zijn ze geen vloek maar een zegen. Hij draagt zijn boek zelfs aan hen op: “Zonder de censor was mijn kennis van de zinnelijke letteren en kunsten namelijk nooit geweest wat ze nu is. Zijn selectie bij het censureren, verbieden, verkorten en verbannen was mijn kompas. Als je wilt weten wat er boeiend is om te lezen, laat je dan leiden door de katholieke index van verboden boeken! De pudeur die wij kennen wat onze vleselijke lusten betreft, is immers voornamelijk ingegeven door de katholieke kerk. Rouwig ben ik daar niet om, want het is dé verdienste van de joods-christelijke moraal dat ze ons met schaamte heeft opgezadeld. Schaamte is het krachtigste afrodisiacum dat er is.”
"Dat radicaal-rechts grijnzend op het balkon toekijkt op de desintegratie van dit integratiesprookje nemen ze op de koop toe." --Bart Eeckhout
While I was reading Langs de afgrond by Arnold Heumakers, I was so impressed that I went and got De esthetische revolutie (2015) by him.
On the cover of that book is Hippolyte Michaud 's La Mansarde.
Een ontmoeting zoals deze https://www.youtube.com/watch?v=kO0Cf9CUEu4&ab_channel=ColdBishop uit 'Dressed to Kill' van Brian de Palma ... heb ik nog niet beleefd.
Misschien kan het alleen in de film.
Een mooie vrouw bezoekt een museum. Ze gaat op een bank zitten om een schilderij te bewonderen.
Een vreemde man gaat naast de vrouw zitten. Zij is geërgerd. Dank kijkt ze hem aan, hij beantwoordt haar blikt niet, hij neemt notities, zij doet haar handschoen uit om haar trouwring te tonen, ze glimlacht naar hem. Hij kijkt haar niet aan, negeert haar en hij loopt plots weg. Zij teleurgesteld, loopt weer achter hem aan, hij loopt verder weg, zij heeft haar handschoen verloren, hij verstopt zich, ze ziet hem terug, ze kijken, nu vlucht zij, hij volgt haar, als ze zich omdraait is hij weer weg, hij raapt haar handschoen op, volgt haar weer, legt zijn hand op haar schouder om haar handschoen terug te geven, zij schrikt, rukt zich van hem weg, zij gaat terug om haar handschoen die hij ondertussen heeft, het wordt een kat en muisspel, zij met haar klik-klakkende schoentjes door het museum, de muziek zwelt aan, ... ze verliest hem uit het oog, loopt uiteindelijk naar buiten, kijkt naar haar ene handschoen, nutteloos geworden, trekt hem uit, gooit hem weg ... en pas dan ziet haar oog de andere handschoen, van ver uit een taxi in de hand gehouden door de mysterieuze man, ze loopt naar de taxi (neemt haar weggegooide handschoen niet terug op), ze spreekt hem voor het eerst aan, de eerste woorden worden gewisseld, ze zegt "het spijt me" hij duwt de deur van de taxi open, trekt haar naar binnen, en haar zich tegen zich aan en kust haar.
Dat zal haar fataal blijken.
Wat die scène zo opwindend maakt is het totaal gebrek aan woorden en het totaal ontbreken van consent. Georges Bataille, of iemand anders, ik weet niet meer waar ik het haalde, schreef ooit: "seks begint waar woorden ophouden."
RIP Jean-Claude Carrière (1931 – 2021)
Jean-Claude Carrière was a French novelist and screenwriter famous for scripting The Discreet Charm of the Bourgeoisie, The Phantom of Liberty and The Unbearable Lightness of Being.
I give you the toilet scene from The Phantom of Liberty, it makes you wonder if Buñuel scripted it alone or he asked Carrièret to assist him.
https://www.youtube.com/watch?v=h1Mptgi23YE&ab_channel=jebivjetar85
However, I show you The Monk (1972), it's one of his worst films although not his worst, De tuin der folteringen (1976) is rated even lower.
Claudia Crobatia noemt zich deathfluencer, Barbara Engelking en Jan Grabowski komen in de problemen over de rol van Polen en het tweedewereldoorlogsjodenvervolging
Herman Le Compte en de tuchtcommissie van de artsen, Marc Cosyns en Koen Verhofstadt
"De roep om te cancelen klinkt steeds luider, ik wil niet liever" --Delphine Lecompte voorpagina DM, 9/2/21
Frances Gifford with ape in 'Nyoka, The Jungle Girl'
"Mocht Joe Biden een Vlaming zijn, hij zou zeker zeggen dat Vlaanderen altijd als eerste de toekomst liet zien. Ook nu weer met het heldere conflict tussen het inclusief nationalisme van de N-VA en het exclusief nationalisme van het Vlaams Belang. De rest van het politieke veld mag scharrelend voor kruimels de resterende helft van de stemmen verdelen."--De vraag is niet nationalisme, maar welk nationalisme (2021) Mark Elchardus
"Ernst Robert Curtius warned in 1931, "wishes to throw off not only the presently so much maligned nineteenth century,, but all historical traditions.""--The Mind Of Germany the Education of a Nation (1960) by Hans Kohn
Apparently, Tim Kendall says in The Social Dilemma that social media and big tech as we know it today will lead to civil war.
- "Extreme outcomes are the logical end conclusion if there is no action on social media reform during the increasing destabilization of civil society."
"Eén moeras maakt de lente niet" Hendrik Schoukens, postdoc-onderzoeker omgevingsrecht (UGent); Carole Billiet, professor omgevingsrecht (UHasselt); Farah Bouquelle, praktijkassistent omgevingsrecht (UGent); fdl Misonne, professor milieu- en publiekrecht (Université Saint-Louis Bruxelles); An Cliquet, professor EU en internationaal milieurecht (UGent) en Geert Van Hoorick, professor omgevingsrecht (UGent) [1]
RIP Giuseppe Rotunno (1923 – 2021)
Giuseppe Rotunno was an Italian cinematographer with a long career, working with many great directors.
There is a full version of The Stendhal Syndrome on YouTube, a film I had not seen before which turned out to be very enjoyable.
I especially liked the opening scene at the Uffizi in Florence with The Birth of Venus by Botticelli, Caravaggio's Medusa, Landscape with the Fall of Icarus by Pieter Bruegel the Elder, Paolo Uccello's The Battle of San Romano and The Duke and Duchess of Urbino by Piero della Francesca.
When Asia is walking towards the Uffizi, you can already see the distinctive style of Rotunno's cinematography, already invoking the fainting of Asia once she stands before the Bruegel painting.
After that, when she falls into the Icarus painting, she kisses a grouper fish. Beautiful!
Dat de mensheid nagenoeg volledig zou uitsterven is voor mij altijd een zeer vrolijke gedachte geweest. Ik fantaseer dan dat de planten het binnen een jaar zouden overnemen.
Geen omvolking maar ontvolking.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met dat ontvolkingsidee na het lezen van ‘The Stand’ van Stephen King tijdens een lange reis door Indonesië toen ik nog geen dertig jaar was.
Ja, ook dat waren mijn jaren ‘90, Indonesië, die lange periode van onversneden genot. Hoe moeilijk ik het vandaag ook heb met dat haast belachelijk aandoende woord ‘genieten’ (gij zult genieten!), in Indonesië heb ik genoten. Reizen, kijken, eten, lezen, zwemmen, wandelen, slapen, vrijen, reizen, en dan van vooraf aan opnieuw beginnen. Elke dag. Meer dan honderd dagen.
Daar las ik ‘The Stand’. Ooit verslond ik alles van Stephen King maar nu lees ik hem al jaren niet meer. Toch staat King nog steeds in mijn canon. Hij kan samen met Simenon personages zo echt neerzetten dat het lijkt alsof het mensen van vlees en bloed zijn die je in levende lijve ontmoet hebt. Als je hun boeken even neerlegt, zelfs al heb je nog maar paar pagina’s gelezen, vooral dan eigenlijk, vraag je je na een tijdje af hoe zou het nog zou zijn met die of die, om dan te beseffen dat je die ‘die of die’ niet echt kent, dat ze romanpersonages zijn, dat ze alleen in boeken leven.
In ‘The Stand’ ontsnapt een labovirus dat 99,4% van de mensen uitroeit. U moet zich dat voorstellen. Er zouden vandaag wereldwijd amper veertig miljoen mensen overblijven en hier in Antwerpen drieduizend Antwerpenaars. Van mijn 270 collega’s zou er een het overleven, laten we voor het gemak stellen dat ik dat ben.
Ik fantaseer dat de Antwerpse wegen verstopt zouden zijn met auto’s van mensen die achter hun stuur stierven. Ik zou langs die auto’s naar de Groenplaats kunnen fietsen, de keuken van het Hilton kunnen binnenstappen en daar ongehinderd een biefstuk voor mezelf bakken en dan met volle buik een dutje kunnen gaan doen in de penthouse suite. Ik zou daarna het stadhuis kunnen binnenlopen en daar de burgemeester van Antwerpen op zijn burgermeesterstoel zien zitten, morsdood.
En dan?
Hier kom ik tot de vaststelling dat je dit soort gedachte-experimenten best kan voeren als je leven zich nog voor je uitstrekt, hoe ouder je wordt, hoe meer je je hecht. Maar dromen van een bevolkingsdaling, daar ben je nooit te oud voor.
Ondanks het feit dat het leven een seksueel overdraagbare aandoening is met een sterftecijfer van honderd procent, zijn we er ondertussen toch maar mooi in geslaagd acht miljard kopieën van onszelf te maken. Volgens een studie zouden we in 2064 een piek van 9,73 miljard zielen bereiken en dan zakken tot 8, 79 miljard in 2100. Volgens mijn bescheiden berekeningen zouden we het wenselijke getal van twee miljard bereiken in het jaar 2580.
Twee miljard mensen. Mij lijkt dat ideaal.
De planten zullen wel wat werk hebben om al dat beton te overwoekeren.
- Noot
Omdat ik niet graag geprezen wordt voor iets wat ik zelf niet bedacht: het dictum dat het leven een besmettelijke ziekte is met een sterftecijfer van honderd procent is niet van mijn hand.
"Life is a sexually transmitted disease and the mortality rate is one hundred percent" wordt zowel toegeschreven aan een anonieme London Underground graffito en aan de Schotse psychiater R. D. Laing. Voor zover ik het kon onderzoeken zit het zo:
‘The Faber Book of Fevers and Frets’ (1984) van D. J. Enright attributed it to a "graffito in the London Underground.
Andere bronnen, zoals Peter Hilmore in The Observer, maart 17, 1985, schrijven het dictum toe aan Laing Er is ook een Poolse film ‘Life as a Fatal Sexually Transmitted Disease’ (2000) van Krzysztof Zanussi
- Weggegooid
Men zou zich grote zorgen moeten maken over de kerncentrales want als de koeling daar niet meer verzekerd is zouden die kunnen doorbranden en wacht ons een groot Chinasyndroom.
Het zou erg moeilijk worden je eigendom te bewaken. Er zou een toeloop zijn naar het Stadhuis, De Wever, zou er misschien dood over zijn bureau liggen. Dystopie, dystopie!
"At the same time there set in the flagellantism of the decaying, all-too-witty society, which could applaud the satires on its own absurdities."--The Hour of Decision
Le Procès de Socrate, Examen Critique des Thèses Socratiques (Paris: Alcan, 1889) is a book by Georges Sorel
Met de leerlingen naar het Schoonselhof. Opdracht: "kies je favoriete graf en schrijf er een tekst over van exact vijftig woorden waarin je uitlegt waarom." Het Schoonselhof blijft een van de mooiste parken van Antwerpen. In de ereperken vind je de graven van La Esterella, Jef Nys, Julien Schoenaerts en Paul van Ostaijen, om er maar een paar op te noemen. Het meest lugubere en tragische is het traliesgraf van Roger van de Velde en een van de mooiste is dat van Jack Godderis, waar dat maffe brutalistische beeldhouwwerk op staat.
Mie Branders vraagt al langer transparantie over Sihame.
RIP Christopher Plummer (1929 – 2021)
Christopher Plummer was a Canadian actor best-known for his part in The Sound of Music.
In my universe, he played parts in The Imaginarium of Doctor Parnassus, The Man Who Would Be King and Harrison Bergeron, an adaptation of the wonderful short story by Vonnegut.
The Holy Fire is a print by Joseph Uhl, featured on the cover of Langs de afgrond, a history of 'foute denkers', thinkers who stand along the wrong side of history, which I'm currently reading.
"I have labored carefully not to mock, lament, or execrate the actions of men; I have labored to understand them.”--Tractatus politicus by Spinoza
Martina Navratilova Sharron Davies on trans women competing in women sports, see Transgender people in sports.
"Nog een kleine inspanning … als u westerling wil zijn" (2020) is a short essay by J.-W. Geerinck
"Paul Bourget" "maurice barres" "Sous l'œil des barbares"
Vordenstein, Proudhon and antisemitism,
“There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky. And you ask: "What if I fall?" Oh, my darling, what if you fly?” -Erin Hansen
Ik legde feministische filosofie af voor Petra Van Brabandt.
De paper die eruit voortvloeide is "Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden".
Ik schrapte daaruit:
"Ik zal dat in het kader van deze paper doen maar eens ik deze paper publiceer zal ik deze passage schrappen. Ik ben een sadomasochist met bepaald sadistische trekken."
Je kan je afvragen of de term feministische filosofie niet een vreemd begrip is.
Gezien filosofie het bestaande beschrijft en feminisme het wenselijke nastreeft, is de term "feministische filosofie" geen instantie van het is-ought probleem van Hume?
Ik kreeg een 11/20 voor mijn paper "Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden" een paper die deels als search engine fodder geschreven werd.
- Weggegooide stukken uit "Ik ben een vat vol tegenstrijdigheden"
In zekere zin is er wel een stolp gezet over de schone kunsten musea in het Westen.
In toxisch KMSKA ‘bekritiseerde’ ik de seksistische, racistische en koloniale ideologie en pedofilie van het KMSKA.
Dat is slechts een probleem van dat soort musea.
Ik beperkte mij tot wat er aanwezig is in die collecties, tot wat er getoond wordt. Want er is het bijkomend probleem van het afwezige en het niet getoonde. In de categorie van het niet getoonde zitten alle schilderijen van vrouwen wiens werk tussen de plooien van de geschiedenis gevallen is, wiens oeuvre naast een plaats in de kunstgeschiedenis heeft gegrepen. In de categorie van het afwezige zit alles wat nooit geschilderd werd.
We zitten hier dus met drie problematische gebieden. Wat er getoond wordt, wat niet getoond wordt en wat er niet is. Waar te beginnen?
Daarnaast zijn er collecties opgericht met moderne kunst en hedendaagse kunst. Die kan je met wat gemak ook toxisch blijven noemen. Een kantelpunt is het postmodernisme van de jaren 80. Niet elk postmodernisme natuurlijk, Jeff Koons, die met zijn expliciet seksuele en seksistische representaties met beide voeten in de 19de eeuw blijkt te blijven staan, telt bijvoorbeeld niet mee.
Maar het postmodernisme is de eerste stroming die voluit kritiek heeft op de Westerse maatschappij en haar zijnswezen. Een van de hoogtepunten van die kritiek is de posteractie van de Guerrilla Girls, een Amerikaans feministisch collectief van vrouwelijke kunstenaars
Iedereen lachte met Fukuyama, vandaag zijn we allemaal Fukuyamisten.
Zelfs Khader, die strijdt voor niet ideaal universalisme, nonideal universalism, dat ruimte laat voor wat conservatisme.
Ik zal het maar meteen toegeven, ik ben een feminist van de school van Griet Vandermassen. Ik ben dat ongeveer sinds 1990 toen Camille Paglia, zelfverklaarde luis in de pels van het feminisme zowel in Humo als in Wired Magazine geïnterviewd werd en daar haar subversieve theorieën mocht ontplooien.
Dat is een deel van mijn achtergrond.
Een ander deel is er dit.
Amper tien jaar geleden vond ik het nog nodig een aparte pagina voor zwarte vrouwelijke dichters op mijn encyclopedie aan te maken. Als ik mijn encyclopedie zeg, bedoel ik het Wikipediavork dat ik in 2007 afsplitste en dat sindsdien fungeert als mijn notitieblok, mijn encyclopedie en mijn extern brein. Als jongeman ging ik niet zo vaak stemmen, maar als ik ging, stemde ik “vrouw en allochtoon”. Ik weet om redenen die ik nu niet uit de doeken kan doen, wat het betekent om tot een seksuele minderheid te behoren. Ik vermijd de mainstream, heb nooit veel vrouwelijke auteurs gelezen maar heb gehuild als tiener bij het lezen van De hut van Oom Tom door Harriet Beecher Stowe. Kortom ik ben een vat van tegenstrijdigheden, ik ben dat altijd geweest maar ik ben dat in historisch perspectief nog veel meer. Voortschrijdend inzicht heet dat. Ik ben niet meer dezelfde man die in 1990 voor het eerst Paglia onder ogen kreeg en eind jaren zeventig over obscure figuren ging opzoeken in de bibliotheek van de Belgische middenstandsstad waar ik opgroeide en me verveelde.
Een vat vol tegenstrijdigheden dat daarna trouwde en drie dochters kreeg aan wie ik al vaker uitlegde dat wie op zijn twintigste geen communist is, geen hart heeft en wie op zijn vijftigste geen kapitalist geen verstand.
Iemand die vindt dat wie als man zijn eigen potje niet koken kan, het niet waard is man genoemd te worden. Maar ook iemand die gender, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de doorgaans heldere denkster Ngozi, niet als een problematische categorie beschouwt, althans niet in het westen. Iemand die het zeker met Ngozi oneens is als ze zegt dat mits een goede opvoeding onze toekomstige jongens over vijftig of honderd jaar niet langer de druk zullen voelen om “hun mannelijkheid aan de hand van materiële zaken te bewijzen” en dat het vanaf dan de regel zal zijn dat wie het meeste geld heeft, de restaurantrekening betaalt, en wie nu toevallig de man is.
Dat is mijn achtergrond.
En vanuit die optiek las ik Audre Lorde en mijn aanvoelen is dit:
Er zijn twee soorten feminismes. Er is het feminisme dat in fel patriarchale samenlevingen gestreden moet worden en er is het feminisme dat in het liberale democratische westen moet bevochten worden. Er is het feminisme dat Ngozi nodig heeft om de Igbo seksistische samenlevingsdynamiek aan te pakken … en het feminisme dat voor meer geluk van alle troosteloze singles in het liberale westen zal zorgen.
En er blijft vooral feminisme nodig.
Je kan het je; zelfs als 55-jarige zelfverklaarde conservatieve progressief of progressieve conservatief niet permitteren om je niet feminist te noemen. Dat zijn de feiten.
Maar je wil ook niet de andere kant op gaan. Er zijn namelijk ook de geschriften van Houria Bouteldja.
En dan herlas ik Eaton nog eens, de vrouw die het vrouwelijk naakt in de musea problematiseert vanuit feministisch opzicht. Ze heeft een punt. Maar welk? Er zijn inderdaad geen heroïsche vrouwelijke naakten, er is geen equivalent van De denker van Rodin of de stoere David van Michelangelo. Maar goed, dan moet u wel weten dat Eaton ook de vrouw is die het bedenkelijk vindt dat er een algemene voorkeur - van zowel heteroseksuele mannen als vrouwen – is dat een man groter is dan zijn vrouwelijke partner. Zij vindt dat een voorbeeld van de erotisering van een subtiele vorm van mannelijke dominantie en vrouwelijke ondergeschiktheid dat zij als problematisch ervaart. Eaton is ook de vrouw die stelde (Eaton 2003) dat de Ontvoering van Europa van Titiaan, volgens alle gezaghebbende meningen een meesterwerk, eigenlijk door het feit dat het een erotisering van verkrachting is, niet alleen moreel tekort schiet maar hier ook esthetisch onder lijdt, ja zelfs door die morele tekortkoming volledig ontsierd wordt.
De vrouw die haar leest is Zoey Lavallee en haar stuk is "What's Wrong with the (White) Female Nude?" (2016), het voegt het woord white toe aan de titel van het stuk. Ze bekritiseert Eaton voor haar "single-axis framework of analysis", haar analyse die maar over een as loopt. Zij is voorstander van een intersectionele aanpak die ras in haar analyse centraal stelt.
- "Ik wil me niet alleen concentreren op hoe naakten worden weergegeven in de westerse canon, maar ook op de naakten die worden weggelaten, en bovendien waarom de weggelaten naakten andere vragen zouden oproepen dan de naakten die in Eatons kritiek voorkomen."
Ze besluit dat ze het werk van Eaton zelfs schadelijk vindt voor de goede zaak. Gender first volstaat vandaag niet meer omdat het de witte dominantie bestendigt. Heftig. Er is geen area of enquiry meer veilig voor het rassendiscours, dat schijnt vandaag altijd op de eerste plaats te moeten komen. Hij die het hardste gekwetst is en het grootste slachtofferschap opeist zal het eerste gehoord worden.
The past is a foreign country. Het verleden is het buitenland. Het museum van de toekomst zal er ongetwijfeld anders uitzien.
Zoals het er nu uitziet zijn de Musea van Schone Kunsten zowat overal ter wereld het een feest van de politieke incorrectheid, erger dan de reclame van de mid-twintigste eeuw of de cinema van de jaren zeventig van de 20st eeuw, seksistisch, pervers, pedofiel, vrouwonvriendelijk, misogien, stereotyperend. Mijn aantrekking tot dat soort bijna heidense politieke incorrectheid is een bibberend en bevend plezier van wat de Engelsen oppositional taste noemen, contraire smaak, die groeit vanuit een anarchistische drang.
Tijdens het schrijven van deze paper zag ik Geboren in het verkeerde lichaam van Ederveen.
Men vindt dat gender een sociale constructie is en gender niet echt is. Biologie is eigenlijk niet van belang. “Boys don’t cry” wordt vertaald als “jongens huilen niet omdat het hen verboden wordt hun emoties de vrije loop te laten. Mits een andere (lees juistere opvoeding) zullen de verschillen tussen de geslachten steeds meer verdwijnen. Niets typisch mannelijk meer. Niets typisch vrouwelijk.
Maar als het over transgenders gaat is alles anders, want daar bestaat biologisch gender plots wel. Dan gaat het mantra “ik werd in het verkeerde lichaam geboren” Daar is biologie wel ineens van belang.
Geen enkel denken ontworstelt zich aan haar tijd en amper aan haar denker.
Vandaag zie ik amper het nut van het intersectioneel denken en tien jaar geleden vond ik het nog nodig een aparte pagina voor zwarte vrouwelijke dichters in mijn encyclopedie (ik heb een gevorkte versie van Wikipedia, mijn extern brein) te maken. Maar dat is eerder een lumper en splitter probleem.
Versnippering en balkanisering van de sociale strijd.
Feminisme in het westen betekent niet hetzelfde als feminisme in het oosten en in het zuiden.
Mustafa Kör, het leven is wat het is, je stinkt, je loopt krom, maar af en toe zie je een glinstering, of moet je erin slagen de glinstering te zien, zegt hij in Knack van begin februari.
De lockdownleegte, op de brug van de Antwerpse ring staan en haast geen enkele auto onder uw voeten zien voorbijschuiven, heerlijk.
Nuctech, “de geschiedenis rende alweer een andere richting uit”, Ahmad Reza Jalali voor Asadollah Asadi als pasmunt, als waarborg, als chantagemiddel.
Joris Vercraeye en Omar en Mounir Souidi gaan Sihame verdedigen, Dyab Abou Jahjah over de integratiesector, over het problematische van het begrip sociaal ondernemer, ofwel ben je ondernemer en investeer je geld, ofwel ben je sociaal werker en doe je aan sociaal werk, het is ofwel het een of het ander, het begrip social profit is problematisch, en sociaal enterpreneurschap ook. Op wat Jahjah zegt, valt wel wat af te dingen, wat bijvoorbeeld met ethical banking?
Ivo Victoria over overdag geen twitter, noch facebook checken en eindelijk verlost zijn van de tweets van JDC.
Knack.be schrijft dat Navalny moslims vergelijkt met kakkerlakken en dat gays best hun gay pride kunnen vieren in een afgesloten stadion.
- "Commenting on LGBT pride parades in 2009, he derogatorily wrote that gay people could be allowed to “gambol” on a cordoned stadium."
This page [2] shows the video of him comparing Muslims to cockroaches and that you should always have gun at hand to exterminate them.
"Maak van stations de plek waar iedereen wil aankomen", DS, 4/2/21 by Koos Fransen, Wouter Florizoone, Jesse Pappers, Dirk Lauwers, STR.AAT, UGent, VUB, Transport & Mobility Leuven, VUB, UGent, UAntwerpen
Ik lees alleen kranten ... zoveel meer nieuws ... zo non-lineair ... superieur aan gelijk welk ander medium
vond ik vroeger ook voor de stoelendans op de redacties! Twee grote mediagroepen die in Zwitserland op de koffie gaan met Kissinger,geeft me beetje vreemd gevoel!
ik ben niet op de hoogte van die stoelendans ... het kan zijn dat het vroeger allemaal beter was, ik lees gewoon elke dag DM en DS en ik krijg op die manier zicht op minstens honderd nieuwsitems, schat ik, dat is tien keer meer dan de negen van het tv journaal, en de sportpagina's kan ik gewoon overslaan. Superieur.
je kan een krant op gelijk welke pagina openslaan, her en der een kop lezen, een stukje artikel, een heel artikel, een conclusie, een inleiding, een lead ... je hebt altijd de keuze wat je leest en niet, van voor naar achter, van achter naar voor, dat bedoel ik Danny van Looy, bij nieuws moet ik beginnen kijken, me beperken tot hun items en meekijken tot het einde, radio hetzelfde.
Het is niet zonder leedvermaak dat ik de woorden “er rezen vermoedens van persoonlijke verrijking” over Sihame El Kaouakibi lees.
Ze kwam voor het eerst in opspraak toen BDW haar tov Bart Somers hekelde over haar voorstel tot het Angelsaksische model boven het laïcité model ivm de neutraliteit van het onderwijs.
En toen ik een paar opmerkingen maakte op mijn persoonlijke wall, ontvriendde ze me prompt met haar privé account.
Ik zag haar samen met Willem-Frederik Schiltz het regeerakkoord van de VLD voorstellen in 2019 in het Liberaal Huis in Antwerpen. Ze kwam me over als erg goed gekleed en ook dat boezemde me wantrouwen in.
Dan kwam ze met haar filmpje “het zijn zo goed als altijd witte mannen.” Een ongelofelijke zelfvoldaanheid straalt ze uit.
Ze noemt zichzelf sociaal ondernemer, maar het was vooral iemand die erg goed was in het te pakken krijgen van subsidies. Rechts noemt haar een subsidieslurper.
Pieter Laleman zei over haar dat ze de VLD tienduizend stemmen opleverde maar twintigduizend kostte.
Onlangs draafde ze nog op in De Sekte van Saskia.
Ze zal dit wel overleven.
Het proces is nog niet gevoerd, dus voor elke misdaad die ze gepleegd zou hebben, hoort het woord 'vermeend'. Wat dat betreft vergelijkt rechts haar graag met Dries Van Langenhove, Boudewijn Bouckaert zei dat ze bij Dries vaak het woord 'vermeend' verzuimen te gebruiken.
As of 3/2/21, de raad van bestuur van Let's Go Urban is Ann Maes, Herman Toch, Tim Baart, Michel Looyens, Youssef El Kaouakibi, Rob De Donder
Cathérine De Kock over John Lurie
Peter Swinnen Le Musée et son Double
Op 30/1/2021 beweerde Tine Peeters dat Christophe Vekeman recent in ‘De vragen van Proust’ het begrip vluchtzucht lanceerde.
Renate Dorrestein gebruikte het woord al in De moeder de vrouw (2017) en daarvoor was er De man en zijn lichaam: gesprekken over uiterlijk en innerlijk door Stephan Sanders en Arie Boomsma uit 2010.
Professor arbeidsgeneeskunde Lode Godderis (KU Leuven) pleit al jaren voor het afschaffen van het ziektebriefje en een ommezwaai in de aanpak van langdurig zieken.
Tom Barman kreeg 20,000 euro voor zijn foto-expo Hurry up and wait. Allee vooruit. Die twintigduizend euro komt uit het "relanceplan" van 160 miljoen euro voor cultuur van Vlaams minister van Cultuur Jan Jambon (N-VA).
Kaan Architecten 2011 deden het KMSKA.
Science Advances, maan, menstruatiecyclus
Seine overstroomd, winterbedding van de Ourthe, zeg niet de Ourthe overstroomt, zeg de Ourthe neemt haar winterbedding in
Extreemrechts, artikel van GVV, waarom wordt die zijn naam niet geschreven, is die undercover?
Wisdom, is dat dezelfde wis, van wis en waarachtig en van wiskunde?
Tijs Lammar toont Nam June Paik op de Mechelsesteenweg.
Grand Ethiopian Renaissance Dam
"There , roaming the open lands lighted by an ever - setting sun we feel the endless flight of horizons before those who seek the Elsewhere and the Eternal . Amiel said : “ a landscape is a state of soul . “ A fantastic landscape is a mirror where ..."--Out of this World: An Exhibition of Fantastic Landscapes Jermayne MacAgy 1964
RIP Sophie (1986 - 2021)
Sophie was a Scottish singer-songwriter and record producer.
She is known for such songs as "It's Okay to Cry" (2017)
RIP Hilton Valentine (1943 – 2021)
Hilton Valentine was an English guitarist, member of the The Animals.
Valentine played the electric guitar arpeggio introduction to the Animals' 1964 signature song "The House of the Rising Sun".
"Pas eind jaren 1970 verschenen de eerste ernstige recensies van strips in de algemene pers - onder andere in Knack door de scherpzinnige Peter Cnop. Daarenboven zou het nog eens twintig jaar duren vooraleer een striprubriek een ..."--Volkskunde - Volume 106, 2005
Bousetta 2004
I finished reading Justice (1941) by Simenon
Dichtertje' (1918) van Nescio
De Nigeriaanse dorpen Oruma en Goi winnen een proces tegen Royal Dutch Shell dat beslecht werd in Den Haag.
Met stille trom vertrekken.
Shortselling van Gamestop door deepfuckingvalue. See GameStop short squeeze
Selleslags trekt een foto van Paul McCartney op een trampolinetje.
Jonas Salk vond het vaccin tegen polio uit en schonk het aan de wereld. Men had er beter aan gedaan een prijs uit te reiken voor de eerste die met een goed covidvaccin kwam, in plaats van patenten te verstrekken.
Islam beledigen mag, homo’s beledigen ook. Homofobie is verboden, blasfemie niet. Nee zo is het niet helemaal. Zich laatdunkend uitlaten over homo's mag wel, oproepen tot haat en geweld tegen homo's niet. Zich laatdunkend uitlaten over de islam mag wel, oproepen tot haat en geweld tegen moslims niet. De vraag die het hardste betwist wordt zal natuurlijk zijn of godsdienst een keuze is, of seksuele geaardheid een keuze is.
Wannes Gyselinck breekt The Overstory af. Hij verwijst naar Tom Hannes.
ME zegt dat er maar twee keuzes meer zijn: inclusieve en exclusieve nationalisten. Hij vervangt in een speech van Biden elke 'American' door 'Vlaams' om aan te tonen dat we dat in het geval van Biden niet nationalistisch vinden en in het geval van Jambon zouden we dat wel vinden.
En altijd maar verlangen Frénk van der Linden
Artikel 122 van het Werkingsverdrag van de EU gebruikt om vaccins te eisen, hobby, lombard, langdurig zieken, François Perl, beminnelijk boefje geen houellebecqiaanse hufter, explosives, fricatives, Carl Hollander.
RIP Cloris Leachman (1926 – 2021)
Cloris Leachman was an American actress with a long an fruitful career.
I give you a fragment from The Last Picture Show (1971) in which she is a wife angry at her husband.
And one from the Young Frankenstein (1974), where she famously is Frau Blücher, and everytime her name is pronounced the horses start to whinny, neigh and rear.
https://www.youtube.com/watch?v=gv1Oi3K1vN0&ab_channel=MOVClips%20
https://www.youtube.com/watch?v=5ggTlZOq3AQ&ab_channel=JonWheeler
RIP Arik Brauer (1929 – 2021)
Arik Brauer was an Austrian artist, co-founder of the Vienna School of Fantastic Realism.
Maybe I'm too harsh on this whole school of Vienna, but the only artist that impresses me is Johfra Bosschart.
https://www.youtube.com/watch?v=T0ZOmvFf-uE&ab_channel=fritz51119
Kranten 28/1/21
De Imam van Houthalen wordt ons land uitgezet voor zijn homofobe uitspraken.
Zo middelmatig en toch zo zelfverzekerd, Xiangsheng, Inge Schelstraete, Yang Li, Jeroen Struys over Pippi Langkous saga, Prinses Arabella, Walter Swennen, Bling Empire, Elizabeth Hurley laat haar tieten zien in de sneeuw, Navalni, dwanglicenties, AMF, Jayaasree Iyer, Davos van de woestijn, Lupin
In de strijd tegen de verveling, kansen op ervaringen met beide handen grijpen
“Misschien, iets voor links, van zodra ze het daar even minder druk hebben met dekoloniseren, censureren en excuses vragen.”
--Mark Elchardus, see also Ed Pratt, Brad Smith's book Tools and Weapons (2019)
"Men are adorable, but mysterious...After all, they can look so average and yet be so full of confidence,” joked Yang Li in a TV sketch
Houellebecqiaanse hufter
27/1/2021
"Ik heb mijn naam, afkomst, religie of huidskleur niet gekozen, en zelf als ik de keuze had zou ik die niet willen veranderen."--DM, 27/1/2021, Ayan Mohamud Yusuf
Mevrouw Yusuf, u heeft de keuze uw religie te veranderen, zie Pascal's Wager.
"Women are better leaders than men."--Obama, 2019
Skyboxification, fast pass, battenburgpatroon, Arthur Langerman, Fake Images, Voo?uit, Anouk Kruithof, De zijkant van de macht, Julia Wouters, Kersti Kaljulaid, Janka Stoker, The Jazz War, EMB, Wereldliga, Grote Moskee, Génération identitaire, Bluesky, Twitter, Groenpoortproject, CMB, Combahee River Collective, identity politics, Vanessa Joosen, in "Kinderlijke onschuld is een luxe" heeft kritiek op de kritiek van LVDT over Pippi Langkous, "Niet alle academici willen stiekem een bestseller schrijven" zegt Tijl Vanneste contra onnozelaar Bart Van Loo.
Veilige ruimtes voor vrouwen discrimineren mannen niet (DS 27/1/21), written as a reaction to criticism by Jeff Spiessens to De sekte van Saskia.
FAKEIMAGES – UNMASK THE DANGER OF STEREOTYPES (28 JANUARY 2021 – 7 DECEMBER 2021) was an exhibition held at the Dossinkazerne.
Jürgen Müller's Science of the Sea
Contact High Mixtape (2020) by Poolside
RIP James Purify (1944 – 2021)
https://www.youtube.com/watch?v=liKhLNY5GYI&ab_channel=KnightsOldies
James Purify was an American singer, best known for singing "I'm Your Puppet" (1966) with his brother.
RIP Barry Le Va (1941 – 2021)
RIP Barry Le Va was an American sculptor and installation artist, known amongst other things for his smashing glass piece.
RIP Alberto Grimaldi (1925 – 2021)
https://www.youtube.com/watch?v=zDZ-gJLHQRM&ab_channel=CurvalSade
RIP Alberto Grimaldi was an Italian film producer known for producing The Good, the Bad and the Ugly and Last Tango in Paris, but more importantly for us, Salò, or the 120 Days of Sodom by Pasolini.
RIP Guem (1947 – 2021)
Guem was an Algerian musician, composer and dancer.
Guem is best known for his cult dancefloor recording "Le Serpent" (1973).
https://www.youtube.com/watch?v=DHO7lOi8u28&ab_channel=Guem-Topic
That record is a sibling to "Jingo" (1959) by Candido Camero, "New Bell" (1972) by Manu Dibango and "Road Close" (1984) by Tony Allen, who all died last year.
See also
