User:Jahsonic/Sandbox archive 82  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Revision as of 14:48, 15 June 2024

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

RIP Françoise Hardy (1944 – 2024)

Iedereen moet eraan geloven, zelfs koninginnen van het popsterrendom. Hun fans zullen hen nog enkele jaren herinneren nadat het laatste warme bloed in hun harten klotste maar ook de liedjes die ze zongen zal men vergeten. Of misschien niet, misschien alleen hun stemmen, misschien zijn enkele van hun liederen wel tijdloos en gedoemd om eeuwig gecoverd te worden, net als "Hava Nagila", de oudste alom bekende popsong van dat tegenwoordig weer zo verguisde volk.

Jane Birkin stierf vorig jaar. Dit jaar is het de beurt aan Françoise Hardy.

Hardy was bekend voor composities als "Tous les garçons et les filles" (1962), "Comment te dire adieu" (1968) en "Message personnel" (1973).

"Tous les garçons et les filles" (Alle meisjes en jongens) schreef ze toen ze nog geen achttien was en het vertelt over hoe ze nog nooit een wederzijdse verliefdheid heeft meegemaakt en hoe iedereen hand-in-hand loopt en zij daar moederziel alleen vanaf de zijlijn naar moet kijken.

In "Comment te dire adieu" (Hoe vaarwel te zeggen) zoekt Françoise manieren om van een geliefde afscheid te nemen. Gainsbourg werd aangezocht om een Franse tekst op een een bestaande Amerikaanse melodie te schrijven en hij liet zich gaan in 'exen': kleenex, pyrex, silex, pretext en reflex.

En dan "Message personnel" (Persoonlijk bericht). Het verwondert me dat nog niemand het tijdens een dienst gebruikt heeft. Ik vermoed dat het een bijzonder efficiënte tranentrekker is. Mijn doodgraver Jahsonic zegt dat hij het tijdens zijn begrafenis wil gebruiken maar volgens mij is hij onsterfelijk. Ik heb er geen idee van hoe oud hij is. Zestig, zeventig of honderd zeventig, wie zal het zeggen? Wij hier in Dodenstad sterven niet.

Rust zacht Françoise.

Ik ga graag naar begrafenissen. Onlangs zei een vriend dat hij dat niet belangrijk vindt, begrafenissen. ‘Je moet er zijn als iemand leeft, niet als hij dood is’, zei E..

Ik ben het daar niet mee eens. Toen mijn vader stierf vroeg vriendin H. of ze moest komen en ik zei ‘nee dank u, dat is heel vriendelijk maar dat hoeft niet’. Een andere vriend kwam gewoon. Hij was de vierde of vijfde man op die begrafenis.

Er waren toen twee mensen uit de ontwenningsinstelling en Jeannine en haar dochter; Jeannine was een jeugdvriendin. Dus P., zo heet die vriend, was de vijfde man.

Ik ga graag naar begrafenissen omdat ik daar altijd kan huilen. Ik huil graag. Ik vind het louterend. Ik heb die catharsis af en toe nodig, vooral nu ik geen televisie meer kijk en geen huilfilms meer zie.

De laatste begrafenis was van Joris ‘den Hollander’. Ik heb kunnen huilen en het deed deugd.

Een paar dagen geleden stierf Françoise Hardy (1944 – 2024).

Een van haar liedjes zal ik op mijn begrafenis spelen met de bedoeling maximaal tranen bij de aanwezigen te produceren. Het heet “Message personnel” en het is eigenlijk een liefdeslied. De gesproken stukken schreef Hardy zelf:

Aan de andere kant van de telefoon is er jouw stem
En er zijn de woorden die ik niet zal zeggen
Al die woorden die angst aanjagen als ze niet doen lachen
Die in teveel films, liedjes en boeken zitten
Ik zou ze tegen je willen zeggen
En ik zou ze willen leven
Maar ik doe het niet
Ik wil wel, ik kan niet
Ik ben doodeenzaam en ik weet waar je bent
Ik kom eraan, wacht op me, we zullen elkaar leren kennen
Maak tijd, voor jou heb ik al de mijne
Ik wil graag vertrekken, ik laat het, ik haat mezelf
Het lukt me niet
Ik wil wel, ik kan niet
Ik zou met je moeten praten
Ik zou moeten vertrekken
Of ik moet slapen
Ik ben bang dat je doof bent
Ik ben bang dat je een lafaard bent
Ik ben bang om mezelf te verraden
Ik kan je niet zeggen dat ik misschien van je hou

Rust zacht Françoise

Bert Het lied van Brel over Fernand, ken je dat? Hij vindt een familie uit voor zijn 'enterrement'.

"Prachtig. 'J't'inventerai une famille juste pour ton enterrement'. Ik had vroeger -- uiteraard volkomen ten onrechte maar dat kwam door mijn vader die veel te vaak 'les bourgeois, c'est des cochons' meezong (hij had het dan over zichzelf vond ik) -- een hekel aan Brel. Maar dit lied is heerlijk. Ook lekker bombast. Nog steeds is mijn liefde voor Gainsbourg groter dan die voor Brel. G. nam zichzelf nooit aux sérieux, een levenshouding die zij die ze huldigen al wel eens parten speelt. De laatste tijd zeg ik vaak -- vooral tegen mezelf -- als je het leven niet aux sérieux neemt, zal het leven jou wel aux sérieux nemen."--Jan-Willem Geerinck

Ernesto Rodríguez Amari sprak met Norman Finkelstein en publiceerde ‘Wat Israël de mensen in Gaza heeft aangedaan is niet meer in woorden uit te drukken’ in De Morgen.

Schandalig hoe Finkelstein doet uitschijnen dat Gaza álleen aan Israël grenst. Als Gaza een openluchtgevangenis is dan heeft het TWEE gevangenisbewaarders: Israël én Egypte. Dat Israël de grenzen sluit voor een bevolking die haar vijandig is, is begrijpelijk. Maar Egypte?

Egypte grenst ook aan Gaza.

Examens maken voor 3ORLO:

Enige lichtpunt, teksten zoeken:

‘Je moet niet op hem stemmen, dames en heren, hij zal jullie elke dag bittere drankjes laten drinken die zogezegd goed zijn voor jullie gezondheid maar die jullie zullen uitspuwen omdat ze zo slecht smaken. Stem niet op hem. Stem op mij. Als jullie op mij stemmen, krijgen jullie elke dag snoepjes en mogen jullie zo laat opblijven als jullie willen!’--Socrates over de democratie

Zo staat het in een recent Nederlandse vertaling:

"Ik word gevonnist door een rechtbank van kinderen, net als een dokter die wordt aangeklaagd door een

kok. Want bedenk eens wat zo'n man na zijn gevangenneming voor een verweer heeft, als de beschuldiging tegen hem luidt: 'Kinderen, deze man heeft jullie stuk voor stuk veel kwaad gedaan, de jongsten onder jullie richt hij zelfs te gronde met snijden en branden; hij maakt je zwak door je te laten vermageren en half te laten stikken; de bitterste drankjes geeft hij je en hij laat je honger en dorst lijden. Nee, neem dan mij, die jullie gul op allerlei lekkers heeft getrakteerd!' Wat denk je dat de arts in die netelige situatie kan zeggen? Als hij de waarheid spreekt en zegt: 'Kinderen, ik heb al die dingen voor jullie bestwil gedaan', verwacht ge toch zeker een daverend hoongelach van zulke rechters, of niet soms?"

Ik kom Romeo Hoornaert tegen in Bar Tabac. Hij gaat daar de 21ste draaien. Hij zegt dat de zoon van Selleslaghs veel verhalen heeft.

In een interview zegt Jos D'Haese dat er een systeem in de wereld bestaat (hij bedoelt kapitalisme) waarbij grote delen van de wereld in armoede en honger leven. Zou communisme de honger uit de wereld helpen?

Het doet me denken aan mijn eerste keer in het onderwijs, bij Pius X, in

Karin Heremans zegt dat ze me niet kan houden. Ik pas niet in het systeem. 'Ik heb er hier nog een paar zo rondlopen, ik kan er niet nog een bijnemen.' Dat denken ze waarschijnlijk op elke school; iedere school heeft waarschijnlijk een paar oude rotten als mezelf rondlopen die wel heel mooi werk verrichten maar met de papierwinkel niet in orde zijn.

Ik stemde op Bart De Wever nationaal, op Schiltz voor Europa en op Groen voor Vlaanderen omdat ze daar met hun genderideologie geen invloed zullen hebben. Petra De Sutter, iemand die ik op zich respecteer, viel mij tegen met haar berichten over Gaza, ze is het beste voorbeeld van de 'chickens for KFC' spreidstand. De VLD is een derde van haar stemmen kwijt. Alexander De Croo heeft zwaar gefaald, velen vinden hem een huichelaar, ik incluis.

Ik at samen met Nathalie bij Caroline en de dochters. Stoffel en zijn zonen was er ook.

Vrijdag haalde ik Regarding the Pain of Others opnieuw in huis, eerder per ongeluk, toen ik op zoek was naar de dagboeken van Ernst Jünger, nadat ik er stukken van gehoord had in La guerre d'un seul homme (1982). Ik was op zoek naar een passage van Jünger die een winkelmeisje datet, een passage over kolonnes tanks die mensenlijken flinterdun walsen. Ik vind een passage over het oppakken van Joden in Parijs die zeer hartverscheurend is:

"Op de wegen voor troepentransport zie je lijken liggen waarover duizenden tanks zijn gereden, zodat ze ten slotte zo platgewalst zijn als zilverpapier. De opmars gaat over hen heen als over decalqueerplaatjes of over schimmen die je weerspiegeld ziet in de blanke, ijzige diepte van de wegen.", p. 94

"Gisteren zijn hier joden opgehaald om gedeporteerd te worden -- eerst scheidde men de ouders van hun kinderen, zodat het gejammer in de straten te horen was. Ik mag geen moment vergeten dat ik omgeven ben door ongelukkigen, door mensen wier lijden niet te evenaren is.", p. 123

Hij heeft het al eerder in die dagboeken over de eerste gele sterren die hij ziet, gedragen door drie meisjes en hoe hij zich schaamt een Duits uniform te dragen.

RIP Ben Vautier (1935 – 2024)

https://www.youtube.com/watch?v=4y3rukK7BQM&ab_channel=OOWigoutOO

Ben Vautier stierf in Nice, Frankrijk, waar ik twee keer logeerde op een camping in een olijfgaard in een wijngaard.

"De generatie van Franse nouveaux réalistes, onder wie Arman, César en Jean Tinguely, proclameerde intussen het einde van de schilderkunst. Die groep had een grote invloed op hem, net als de internationale Fluxusbeweging die zweerde bij non-kunst en anti-kunst."

Dat schrijft Geert Van der Speeten na de dood van Ben Vautier (1935 – 2024).

Ooit zocht ik op wanneer voor het eerst gewag gemaakt wordt over het einde van de schilderkunst. Dat was in de tekst "La peinture au défi" (1930) door Louis Aragon:

"De schilderkunst heeft niet altijd bestaan; we kunnen vaststellen wanneer ze is begonnen. En als haar ontwikkeling en haar momenten van grootsheid in onze hoofden kunnen worden gedramd, kunnen we ons dan niet ook haar perioden van verval en zelfs haar einde voorstellen, zoals elk ander idee?"

Ben Vautier heeft niet geschilderd. Mijn hoofd-doodgraver Jahsonic houdt van zijn A Flux Suicide Kit 1963), dat rare doosje met hulpmiddelen die de gebruiker zouden helpen met het beëindigen van het leven.

Zelf bezocht ik ooit in het Pompidou zijn gereconstrueerde platenwinkel die hij in Nice gerund had tussen 1958 en 1972. Pompidou kocht die platenwinkel, ontmantelde hem en bouwde hem weer op in het Centre Pompidou als Le Magasin de Ben.

YouTube heeft een fragment waar Vautier onder andere stukken uit de folksong "Billy Boy" zingt. De YouTuber die dat clipje uploadde, gebruikte een foto van Gallery One in Londen ten tijde van Vautiers passage op Festival of Misfits (1962). Je vindt dat audiofragment op Fluxus Anthology (1989).

Ik kom Charel Horemans tegen op de fiets. Hij zwaait enthousiast. Ik leerde hem kennen toen hij nog met Andrew van Loon was, heel lang geleden.

Lieve Noels heeft een foto samen met twee vriendinnen Peggy Acke en Erna Vandekerckhove in een jaren tachtig hip modeblad, i-D.

Patrick Van Ommeslaeghe merkt op dat er mensen afgesneden zijn. De foto is van Ronald Stoops.

De styling is van Inge Grognard en de foto blijkt uit 1989 te dateren en het is voor Margiela.

Ik fiets voorbij een tweedehandsdesignwinkel in de Lange Lozanastraat en stop vanwege een lelijke Memphis-achtige kast doe desalniettemin toch mijn aandacht trekt. De zaak heet Old Boy en hij is van Alexander Kolenberg. De beste designzaak van Antwerpen is die van Michael Marcy.

Ik stuurde Smissen nog. Over hoe ik de enige leerkracht was die beroeps in zijn pakket kreeg, was. Op haar opmerking dat elke leerkracht beroeps moest doen. Ik wil er nooit nog naartoe. Toen zocht ik info over de leerkracht wiskunde die mij hielp met logica en vond ik vijftien jaar schrijven voor mijn school.

Onder andere deze tekst:

In de leraarskamer en tijdens de lunch treffen leerkrachten uit verschillende ‘disciplines’ elkaar: een leerkracht mechanica zit boterhammen te eten naast een leerkracht aardrijkskunde en een leerkracht chemie drinkt van een mok soep terwijl hij geanimeerd praat met een leerkracht plastische opvoeding.

De gespreksonderwerpen variëren van vermiste sokken in wasmachines, tot de kunstwerken in de kunstvitrine in de A-blok (zie Instagram); Maar ook de bijzondere prestaties van sommige leerlingen komen aan bod.

Deze middag lunchten wij in het gezelschap van mevrouw Vinck. Karen Vinck is al zeven jaar leerkracht op onze school. Sinds kort zet ze zich fulltime in voor het begeleiden van anderstalige nieuwkomers. Dat zijn leerlingen die in het buitenland opgroeiden en in een eerste, tweede of derde jaar instromen.

Vele van die jongens en meisjes zijn erg intelligent maar ze zijn het Nederlands niet machtig. Die leerlingen worden dus begeleid door mevrouw Vinck.

Een van die leerlingen die een aantal jaren geleden steun kreeg van mevrouw Vinck was Sabawoon Enayat [foto], een jongen van Afghaanse origine. Sabawoon bleek echter over zo’n talent voor talen te beschikken dat mevrouw Vinck reeds na korte tijd tegen hem zei:

‘Volg jij maar gewoon les, je gaat daar meer door leren dan je door mij te laten begeleiden.’

Dat ze niet loog toen ze dat zei, dat is achteraf wel gebleken. Sabawoon haalt altijd mooie punten voor zowel Nederlands als Engels. Hij leest veel en graag. Ook zijn Frans is goed. Hij zit nu in het vijfde jaar en hij is de enige leerling die 20/20 haalde op de leesoefening van meneer Geerinck, een oefening die bekend staan als interessant, maar lang niet gemakkelijk. Proficiat Sabawoon.

En ook proficiat mevrouw Vinck. Niet elke leerling is een Sabawoon. Uw inzet wordt bij de leerlingen heel erg gesmaakt en uw taalbegeleiding maken onze school uniek in het Vlaamse schoollandschap. Wij zijn immers een van de weinige scholen in Vlaanderen die een leerkracht fulltime in dienst heeft om dit soort taalondersteuning te bieden.

Wat vonden wij u getuigenis ook fijn mevrouw Vinck. Toen u ons toevertrouwde dat u tranen in de ogen kreeg, die eerste keer dat u het nieuws ontving dat een van ‘uw leerlingen’ geslaagd was voor zijn examens Nederlands, kregen wij zelf ook tranen in de ogen.

Dat u dit soort tranen als gewone leerkracht nooit ervoer, maar als leerkracht taalondersteuning voor uw vijftiental leerlingen wel, vonden wij dus op onze beurt, heel ontroerend.

Grote groet

Uw webmaster

Ik denk aan het woord leerplan en zoek het in de boeken. Ik vind het voor het eerst in Nieuw algemeen magazyn van wetenschap, konst en smaak (1797)

"... leerplan. Men heeft last gegeven hetzelve uitteleggen . Deeze bouw zal haast voltrokken , en het Amphitheater der Mannen en Wetenschappen waardig zyn , die hier tot nut van den Staat werken zullen . Hier zyn de voorleezingen ten ..."

Het woord leerstof begint men vaker tegen te komen rond de jaren twintig van de 18de eeuw. Bijvoorbeeld:

De gecruyste en opgewekte Christus, na een veertig-daagsche (1727) by Nicolaus Schiere:

"... leerstof hadde verhandeld / geboekt van Johannes in 3pn Euangelium Cap . 15 , 16 , 17. wozt aldaar overvallen van de zwaarste dzuk / die onbedenkelpk is . Men ziet dat lelus niet lpdt om voorgaande misbed¿pf / 30 zal hp dan als de ."

De reden dat ik eraan denk is: alsof een leerling in het vierd middelbaar niet naar het vijfde kan als hij niet weet wat een sprookje, een mythe of een anekdote is. Nederlands is geen incrementele kennis, of althans minder dan wiskunde.

“Wiskunde bouwt vaak voort op eerdere kennis. Als je achterstand oploopt, dan wordt het snel moeilijk. Maar dat wil zeker niet zeggen dat wiskunde niets voor jou is.--Stefan Buijsman

Ooit, toen ik mijn master filosofie deed, kon ik niet volgen bij logica. Marc De Buyser heeft mij toen bijlessen gegeven.

In Buenos Aires stierf de van origine Oekraïense Jood Edgardo Cozarinsky (1939 - 2024). Diens film La guerre d'un seul homme (1982) is een Franse documentaire over de Duitse bezetting van Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Cozarinsky plaatst journaalbeelden naast fragmenten uit de dagboeken van de uiterst enigmatische Duitse schrijver en militair Ernst Jünger, die tijdens de oorlog in Parijs gestationeerd was.

Werner Van den Bergh is chef eindredactie bij DM. Ik denk dat hij ooit getrouwd was met Marij Preneel.

Trump wordt veroordeeld en loopt op straat naar zijn fans en laat zijn geheven vuist zien. Iemand speelt op een promovideo op TikTok het nummer "Hold On, I'm Comin'" op de achtergrond en de sfeer is echt net iets te veel civil rights movement. Trump noemt zich nu ook een political prisoner.

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives