C.G.N. de Vooys  

"Wat de vorming van de scheldwoorden betreft, merkten wij een eigenaardige voorkeur op voor bepaalde beginklanken, vooral sch, sl, sm, fl. Dat is wel verklaarbaar: de spirant kan willekeurig gerekt worden en doet denken aan sissen en spuwen, uitingen van minachting en afkeer. Daarbij heeft men zich ook het gebaar van mond en lippen bij de vertoornde voor te stellen. Wie het Ned. Woordenboek bij deze letters opslaat, kan er zich van overtuigen. Wij doen slechts een greep: schabbe, schabbernak, schacht, schanskop, scharrebiersjuffrouw, scharminkel, scharmoes, schavijn, schavuit, scheet, schelm, schobbejak, schoelje, schoft, schuivik, schun, schurk; - slet, sleur, slierie, slobber, slodder, sloeber, sloef, sloer, sloerie, slokker, slonk, slons, sloof, slooi, slord, slos; - smakker, smiecht, smiek, smuistert, smuigert, smodde, smeerlap, smos, smots, smous, smuiger, smul; - flaar, flars, flees, flikker, flodder."--"Scheldnamen, spotnamen en vleinamen" (1941) is an essay by C.G.N. de Vooys

"... weetkunstenaar - industriëel-examenafrichter-naamvallepatriot. Zeker, de bestaanstrijd is mooi, naar het nu ... weetkunst werd ingezien , gingen er stemmen op om de spraakkunst voor zover die geen spreekkunst was, maar „ af te ..."--Cornelis Gerrit Nicolaas Vooys, 1917, De Nieuwe taalgids