User:Jahsonic/Sandbox archive 70  

From The Art and Popular Culture Encyclopedia

Current revision

Related e

Wikipedia Wiktionary Shop Featured: Rhombicuboctahedron by Leonardo da Vinci

Ik zit gisteren in de leraarskamer van mijn nieuwe school. Het raam kijkt uit op de Quellinstraat maar ik zit met mijn neus in het nieuwe magazine van DE Studio. Daarin een portret van een kunstenaar die zich En Plein Public noemt, echte naam Frederik Lizen.

Lizen gebruikt de openbare ruimte om kunst te maken. Hij schildert op panelen die bouwwerven afschermen van burgerblikken. 'Bouwpanelen', noemt Marieke Martens het in het magazine van DE Studio.

Een van zijn werken toont een blauwe overall met daarnaast de woorden "Overal blauw", een allusie op politieagenten, lijkt me. Daaronder 7.99, de vermoedelijke prijs van de overal.

Een ander werk heet Cois Suffit en is een allusie op George Floyd (I can't breathe).

Opeens, ik hoor door het openstaande raam een knal die mij opschrikt. Ik sta recht en kijk naar buiten. Ik zie drie werkmannen maar op de achtergrond zie ik plots de graffiti "1000 Lashes" waar ik al zeker honderd keer voorbijgereden ben en die telkens mijn aandacht heeft getrokken.

Het toont wimpers die met een borsteltje van mascara voorzien worden. Het Engelse 'lashes' betekent in het Nederlands 'wimpers'. Maar lashes betekent ook zweepslagen en als je ergens al '1000 lashes' las de laatste jaren, dan was dat met een verwijzing naar duizend zweepslagen die als straf zouden toegebracht worden in een oliestaat zoals Saoedi-Arabië.

--'Dat is die werk van die kunstenaar', flitst het door me heen.

Wat ik in het boekje las en wat er nu op straat gebeurt is door een kosmisch toeval met elkaar verstrengeld.

Ik laat mijn boekje liggen en loop naar beneden, steek de Quellinstraat over. Op een ladder staat een werkman houtwerk van de gevel te verwijderen. De graffito is nog intact. Ik vraag hem even opzij te gaan zodat ik een foto kan nemen. Enkele ogenblikken later komt de nieuwe eigenaar of huurder van het pand die het gaat verbouwen naar buiten. Ik spreek hem aan en vraag hem wat hij met het werk gaat doen, of hij het gaat weggooien. 'Dat is wel de bedoeling,' zegt hij. 'Maar het is zonde', voeg hij eraan toe.

Ik vraag hem of hij het nog even wil bijhouden. Tot ik overlegd heb met mijn nieuwe school. Hij geeft mij zijn nummer. Eerst contacteer ik Mark van DE Studio en dan zoek ik de Plastische Opvoeding leerkrachten op mijn school.

Mark antwoordt eerst. Niet geïnteresseerd.

Mijn school moet het ook niet.

Ik begrijp het ook wel, want de graffiti is echt voor de straat gemaakt. Ergens in een binnenruimte komt het niet tot zijn recht, die duizend zweepslagen of wimpers.

Ik zoek dan maar de kunstenaar op Instagram op en stuur hem een bericht.

Die antwoordde mij vandaag dat hij het werk wel wil. Ik geef hem het nummer van de eigenaar van Quellinstraat 40.

Over vrijheid van Maggie Nelson (recensie)

Men vroeg mij onlangs me erbij neer te leggen. En toen ik op de fiets zat, en ik dacht erover na, drong het tot me door dat me erbij neerleggen hetzelfde betekenen als de nederlaag toegeven.

Terneergeslagen overblijven dan maar?

Neen dank u!

Niet veel later ging ik solliciteren bij Tinne Avonds en werd ik in de Quellinstraat aangenomen.

Vanavond na school naar Witzli, Diego Faes begint steeds onvriendelijker te worden. Ik vraag mij af wat hij daarmee wil bereiken. Ik ging bij Israel eten en kon uiteindelijk De Morgen vinden bij die bar Cafématic op Vleminckveld. Bij Witzli praatte ik bij met Koen Wynants van CommonsLab die mij wees op een boek over vrijheid van de dochter van De Dijn, Annelien de Dijn, een boek, zo vertelde hij, dat afgekraakt werd door Hans Achterhuis. Ook meldde hij met dat Walter Lotens sukkelt.

Mappa Mundi is a band by Jan Van Den Bergh and Pieter Kuyl.

RIP Gary Wright (1943 – 2023)

Een artiest – men zegt vandaag liever 'maker' – heeft niet te kiezen hoe het nageslacht hem zal herinneren. In de Verenigde Staten stierf Gary Wright en door mijn uitgebreid netwerk van informanten kwam ik aan de weet dat de man vandaag niet herinnerd wordt omwille van zijn onirische pop, maar door zijn uitvoering van het Mann /Weil nummer "Comin' Apart" (1981) dat door househeld Armand van Helden werd gecoverd in als "My My My" (2004).

Coming Apart doet mij trouwens denken aan die bizarre film van een psychiater met Rip Torn, een curiosum.

Rust zacht Gary.

Het leven is alleen waard geleefd te worden als ik vrij kan beschikken over een vulva wier bezitster ik graag zie en/of gek van ben. Toch is mijn keel bij zo'n verbond altijd dichtgesnoerd. Hoe komt dat?

Ik had een boek van Zaza in mijn hand. Eindelijk een bibliografie:

• 3,800 Early Advertising Cuts (2013) by the Deberny Type Foundry
• Animals by Dover Publications
• Bloomingdale's Illustrated 1886
• De Belgische Illustratie
• The Illustrated London News

Ik verdeel mijn maaltijden tussen Falafel Tof, Tee King, Issan Thai en Takumi Ramen. Voor koffie vindt u mij in Normo, Snackbar Hopland en Witzli Poetzli.

Ik nam gisteren de trein naar Geel. Die gaat dan over Lier en Herentals. Ik bezocht dat gedrocht van een beeldenmuseum van Hugo Voeten (werkelijk een affreuze collectie, alleen die dump truck van Delvoye was iets), reed dan terug langs het Albertkanaal en legde me daar ergens net voor Herentals in de berm om De argonauten verder te lezen. In Herentals nam ik de trein terug. Een diesel.

Zelfmoord was afgelopen zomer weer helemaal aan de orde van de dag. Niet voor mij natuurlijk, ik heb dat nooit ernstig overwogen, maar in mijn relatie met N., deze zomer toen ik mij verdiepte in Carry van Bruggen, bij de herdenkingen van Tom Lowlands en Kwark Frietveld en nu afgelopen zaterdag toen ik bij Leon binnenstapte en hij me vertelde van Jan Arends, hoe die in rijke buurten briefjes in de bus stak met de tekst, 'knecht zoekt meesteres', dat hij zich vervolgens, als hij iemand gevonden had, zich als slaaf opstelde tot, le moment supreme, liefst in een zo groot mogelijk gezelschap, de opstandige knecht toonde die haar de huid vol schold. Die Jan Arends pleegde ook zelfmoord. In de zaak van Leon zat een zekere Cornelis die boekhandelaar was, Cornelis van den Berg, auteur van Het complot die vertelde hoe hij ooit een volledige collectie Bruna nieuw had gekocht en weer door had verkocht aan een Japanner.

Maar dat van die zelfmoord is nog niet gedaan, want ik las ook nog op de fb van Arsène Droogakkers over de dood van Cesare Pavese die op zijn verjaardag vier vrouwen had gebeld om met hem te gaan eten, de eerste drie hadden een smoes en de vierde zij tegen hem dat hij een slecht karakter had en daarna nam hij een dodelijke portie slaappillen.

En dan is er het toneelstuk "Alle schone dingen" dat binnenkort naar het Toneelhuis komt. Ook zelfmoord. Zelfmoord, zelfmoord, zelfmoord. Teveel zelfmoord.

Op 2/9/23 trok ik om 14 uur de stad in en ging naar Ruis.

Eerst Frankie Fame.

Daarna van hot naar her, naar de bieb waar De laatste deur van Jeroen Brouwers toch niet lag.

TONEELHUIS SEIZOEN 2023-2024

Een verslag van dat seizoen en hoe ik me voelde dien avond. Gelieven mij niet te troosten met omhelzingsemoticons, ik heb daar een grote hekel aan. Bij voorbaat dank. Ik vertrek nu naar Geel, naar de beeldentuin van Hugo Voeten. Tot later.

Toen het gisteren bijna tijd was om naar huis te keren en ik leed aan acute gevoelens van eenzaamheid, zelfmedelijden en ontreddering, stapte ik van mijn fiets ter hoogte van de Bourla, ging die magistrale zaal binnen en vroeg welke voorstelling er gespeeld werd.

--‘Er is geen voorstelling. Gewoon een voorstelling van het seizoen 2023-2024,’ antwoordde de jonge vrouw die er werkte.

--'Een voorstelling van de voorstellingen dus?'

Ze knikte uitnodigend.

Ik fietste naar huis, kleedde me om en reed terug naar de stad. Alles beter dan thuis zitten, dacht ik. Ik maakte mijn fiets vast en ging de zaal binnen. Men was al begonnen. Ik nam rechts vooraan plaats, Jan Decleir zat een paar stoelen verder.

Op het podium alle makers op een rij. Benjamin Abel Meirhaeghe, Marie Vinck, Stef Aerts, Gorges Ocloo, Lisaboa Houbrechts, Stijn Van Opstal, Tom Dewispelaere. Achter hen, posters met de voorstellingen. Op ezels opgesteld.

Lisaboa was eerst aan het woord, ik wist toen nog niet dat zij dat was. Mooie stem. Mooie vrouw.

Zij leidde een voorstelling in van een stuk van theatermaker Duncan Macmillan over een zevenjarig jongetje dat probeert zijn moeder te beletten zelfmoord te plegen. Tom Dewispelaere brengt die in vertaling onder de titel "Alle schone dingen" (Every Brilliant Thing). Elke ochtend verstopt een jongetje een briefje onder het hoofdkussen van zijn moeder met erop iets wat de wereld briljant maakt. ‘Struikelende mensen’ bijvoorbeeld. Ik kon het toen al niet droog houden.

Ik weet niet meer wie er daarna aan de beurt kwam maar het eerste muzikaal intermezzo raakte mij direct diep.

Een man met een snaarinstrument – ik denk Clément Corillon – bracht “Wonderful Life” (1986) met de mooie woorden, die gezien mijn ontreddering alweer snaren raakte:

Look at me standing
Here on my own again

Ik heb heel hard gelachen bij het muzikaal intermezzo "Climb Ev'ry Mountain" (1959) van de musical ‘The Sound of Music’ door Eurudike de Beul. Hilarisch.

Bij momenten verveelde ik me.

Er komt een voorstelling ‘Bisschoppenhoflaan’ door Bart Van Nuffelen.

'Klytaemnestra' wordt gebracht door Olympique Dramatique, iets wat ze in Elefsina ook opvoerden. Het verhaal van Agamemnon die triomfantelijk terugkomt na tien jaar oorlog voeren. Zijn vrouw ziet hem minder graag terugkomen want voor de overwinning heeft hij hun dochter aan de goden geofferd. Uiteindelijk zal ze vermoorden. Stijn Van Opstal zal bloeden in bad.

FC Bergman komt met Ne Mobliez Mie, een bijlage bij wat ze deden in Gaasbeek deze zomer, een geweldige expo waarvan ik me afvroeg hoe die Kinderen Toegelaten was, in deze tijden van trigger warnings.

Er komt ook straattheater:

Thomas 'Familiestraat' Verstraeten brengt Seefhoek Series.

En Bart Van Nuffelen brengt met MartHa!tentatief Honderd met als centraal 'personnage' de Bisschoppenhoflaan, de meest deprimerende straat van Antwerpen. Slongs doet ook mee. En Scale.

Op het einde kom ik mijn nieuwe collega tegen en heb ik het gevoel dat het geen toeval was dat ik daar was.

Notities

• Wereldhoofdstad
• Scale (muzikant)
• Business proposal
• The Golden Stool
• Oriana Ikomo

Er was ook livemuziek van Gorges Ocloo en Bertel Schollaert

Ik zag Frankie Fame optreden in Dressing Circles in het kader van Ruis.

EEN NIEUWE FILM VAN RINUS VAN DE VELDE

Het was vanavond in Antwerpen galerieëndonderdag. Keteleer was dicht. Ik zag goed schilderwerk van Pieter Jennes bij Sofie Van de Velde.

In de ruimte ernaast, bij PLUS-ONE, was ik vooral onder de indruk van Daan Couzijn en een aantal eighties aandoende glimmende grafische werken van iemand wiens naam ik me niet meer herinner.

Bij EVERYDAY, mijn favoriete kunsthandel, foto’s van Florian Hetz. Gay. Erotic.

Maar de verrassing was natuurlijk nieuw werk van Rinus Van de Velde bij Tim Van Laere.

De vier galeries liggen allemaal op Nieuw Zuid, het park ernaartoe is zo goed als af. De gentrificatie van het Zuid is daarmede zo goed als afgerond, ik wou dat ik er iets kopen kon, die oude Amelinckxblokken zeggen me al lang iets.

Toen ik in 2022 het overzicht van Rinus Van de Velde (1983) in BOZAR zag, was ik licht teleurgesteld, en ook nu weer trokken de tekeningen en schilderijen me minder aan. Van de Velde is een groot talent maar steeds vaker word ik met die captions herinnerd aan Glen Baxter (1944) en hoewel het werk aantrekkelijk is, ontbreekt er, tja wat precies? Ik kan er mijn vinger niet opleggen.

Maar wat ik nu weer -- net als in BOZAR -- fantastisch vond, was zijn film, inmiddels zijn derde. De eerste en langste film ‘The Villagers’ (2019) zag ik niet. In BOZAR was er ‘La ruta natural’ (2022) waar een personage (Van de Velde zelf?) met een rubberen masker over zijn hoofd als robot wezenloos door het verhaal banjert, hobbelend in een auto bijvoorbeeld, en helemaal opgesloten lijkt in die woordeloze vertelling. De film, een kleine tien minuten, is een loop, het einde vormt het begin, de film eet zijn eigen staart op.

Het fijne is natuurlijk dat Van de Velde alles nabouwt, de treinen, de auto’s, de landschappen, de interieurs. Soms op schaal en soms levensecht. Die trein bijvoorbeeld in BOZAR. Dat gevaarte. Maar ook een levensgrote auto als ik het me goed herinner. Van de Velde vertelt in interviews hoe hij zelfs de kleinste details zoals zonnebloempitten in bordkarton namaakt en schildert.

Rinus Van de Velde gaat nooit op locatie. Hij is een leunstoelreiziger die liever niet op reis gaat. Hij kijkt liever naar fotoboeken van de Grand Canyon dan naar de Grand Canyon zelf.

In deze nieuwe kortfilm, die de titel ‘A Life in a Day’ (2023) kreeg, zit weer heel bijzonder knutselwerk. Een zwembad. En ook de kluis die bij de vorige Van Laere tentoonstelling levensgroot gebouwd werd. Een kluis die aan de binnenkant bestaat uit honderden kaartenbakken zoals die ook te zien waren in de erg vermakelijke film ‘Le Tout Nouveau Testament’ (2015).

Al dat bouwen en knutselen en nabootsen, dat scheppen van een fantasiewereld die tegelijkertijd erg echt maar helemaal niet realistisch lijkt, doet denken aan het werk van Wes Anderson en vooral aan dat van Michel Gondry, die in 2019 zijn decorwereld in KANAL mocht voorstellen.

Het is tegenwoordig vooral Rinus Van de Velde de filmmaker en decorbouwer die me boeit.

Je kan ‘A Life in a Day’ nog een tijdje bij Van Laere gaan kijken.

Gisteren bij PLUS-ONE:

'Wij zijn pas open, wij hebben de zaalteksten nog niet klaar.'

'Bent u verzamelaar?'

'Ik koop wel eens iets,' zeg ik.

'Ik werk maar af en toen in de galerie, dus mijn excuses als ik u niet herken.'

Ik vraag naar namen van wat werk.

'De zaalteksten hebben we nog niet klaar', zegt de man, die eerder klein is.

Thuis check ik de origine van het woord zaaltekst en een van de vroegste vindplaatsen is Andere sinema van 1989:

"... actuele kunstsituatie en balanceert zorgvuldig op de grens tussen participant en voyeur", zegt de zaaltekst."

Buitengekomen plakt de lijst van deelnemers wel in het uitstalraam:

Jonas Lund, Daan Couzijn, Harm van den Dorpel, Libby Heaney, Sarah Meyohas, Victor Verhelst, Arvida Byström, Gretta Louw, Frederik De Wilde.

"Wij zullen verdrinken in de oceaan van de tijd en slechts een enkeling met voldoende talent zal het hoofd boven water houden. Al is hij gedoemd om ooit in dezelfde stilte te verdwijnen, hij zal lange tijd standhouden tegen de vergetelheid."--Seneca, zegt Dominique

Mijn vooroordelen zijn beter dan uw vooroordelen.

vooroordelen

"Met Linda was het alsof ik weer teruggeslingerd werd in de tijd dat mijn gevoelens van de grootste vreugde in de grootste razernij omsloegen of in een bodemloze wanhoop en vertwijfeling stortten, de tijd dat ik een reeks doorslaggevende momenten leefde, dat de intensiteit zo sterk was dat het leven soms onleefbaar aanvoelde en niets anders rust schonk dan boeken met hun andere plaatsen, tijden en mensen, waar ik niemand was en niemand mij."

Ja dat is een mooie zin. Ik kwam Knausgard tegen omdat ik me verdiepte in 'autofictie' naar aanleiding van het lezen van het begeesterende 'Over vrijheid' (2021) van Maggie Nelson, op wie de term 'autotheory' wel eens geplakt wordt (vooral op haar 'De argonauten'). Tegenwoordig gebruik ik facebook graag als zoekmachine, en dan beperk je je zoekopdracht tot vrienden, wat vaak verrassend relevante resultaten oplevert. Happy reading Annick.

"Alex Brostoff , " An Autotheory of Intertextual Kinship : The Touching Bodies of Maggie Nelson and Paul Preciado, " paper presented at the American Comparative Literature Association conference , Los Angeles , March 30 , 2018 . 29."--Autotheory as Feminist Practice (2021) by Lauren Fournier

Notities na het lezen van Over vrijheid van Maggie Nelson

Wat een geweldig boek.

Vier hoofdstukken: kunst, seks, drugs en klimaat.

Heel persoonlijk. Autotheory.

Verknoping, vervlechting, verstrengeling zijn vaak gehoorde woorden, je kwam die ook tegen in het werk van Zwagerman.

Vrijheid is een in de kern omstreden concept, net zoals god.

Taal is gebruik.

De auteur gelooft meer in ‘wij’ dan in ‘ik’.

Het uitgangspunt van mijn boek is dat ons hele bestaan, inclusief onze vrijheden, stolt op een ‘wij’ in plaats van een ‘ik’.

Dit boek heeft een index nodig want er worden heel veel namen genoemd.

Moeilijke worden zoals ‘somatisch’, maar ook mooi want er staat ‘[Politiek] is somatisch: onze libidineuze opwellingen sijpelen weg’.

Andere moeilijke woorden zijn metabolisch en inchoatief. En in plaats van ‘ontologisch’ zal ik in de toekomst ook meestal ‘wezenlijk’ gaan gebruiken.

Zappa staat er niet in met zijn bon mot, ‘if we cannot be free, at least we can be cheap’.

Bij de definitie van obsceen gaat ze wel de mist in als ze een etymologie geeft, want die is niet gekend.

213: De tweedeling tussen diegenen die lekker willen blijven boren en diegenen die ogenblikkelijk in actie willen komen voor het klimaat wordt vaak gepresenteerd als een strijd tussen diegnene die hechen aan vrijheid [...] en zij die 'waarde hechten aan plichtsgevoel. De eerste groep wil boren, ontginnen, winstmaken, de tweede groep wil zorg dragen voor elkaar, voor de toekomstige generaties, voor miljoenen levensvormen die met ons de aarde bevolken.

Het doel is natuurlijk ‘sociale gelijkheid’ en ‘rechtvaardigheid’ waar ik als liberaal van vind dat we dat – hier in West Europa althans – reeds bereikt hebben.

Rik Pinxten zegt ergens in een recensie dat de auteur goed vertrouwd is met de Franse denkers maar ik zag enkel Foucault en Derrida passeren, en misschien nog een iemand Frans. Het is Franse theorie gezien door de bril van Amerikaanse queertheorie.

Je wordt wel in de wereld van Maggie meegezogen.

Dit boek ging eerst over zorg gaan een de auteur spreekt over ‘een wereld’ waar ‘mensen niet genoeg zorg krijgen’. Een wereld, jaja, Amerika zeker.

Vrijheid staat in een kwaad daglicht tegenwoordig. Voor de liberalen is dat geen goed nieuws, op het eerste gezicht. Zij spreekt over een ‘zorgcrisis die in de hand is gewerkt door raciaal kapitalisme en neoliberalisme.’ Allemaal woke termen maar het woord woke komt tot pagina 221 niet voor. Hij komt in heel het boek niet voor.

In het essay "Paranoid Reading and Reparative Reading" van Eve Kosofsky Sedgwick komt de term reparatie voor het eerst naar boven. Reparatie is herstel, als in herstelbetalingen.

Hier ga ik iets zeggen van Céline: er is geen morgen voor het witte ras, ze hebben de wereld teveel gekloot en nu gaat de wereld hen kloten. Dit is de eeuw van de grote verrekening.

Sam Durant over Scaffold. Stelling.

Witte kunstenaars zijn toondoof voor ‘kwesties waar andere mensen al hun hele leven mee worstelen.’

Dana Schutz’s Open Casket.

The Thanksgiving Paris Manifesto', geschreven door Eileen Myles en Jill Soloway.

Kan dit boek over tien jaar nog gelezen worden of is het zoals een boek over de hippierevolutie ten tijde van de hippierevolutie?

Geen historisch perspectief. Kritiek op Shriver maar het woord woke valt nog niet.

Moten met The Undercommons.

2019: Shit Moms by Tala Madani

En eindelijk: de auteur wijst de feministische gemeenplaats ‘seks is goed’ af op pagina 93.

Als de revolutie eenmaal daar is, zal je van rosbief houden.

Andere marxistische begrippen duiken ook op, zoals het vals bewustzijn, zij het kritisch. En Marx, die het verschil maakte tussen het domein van de vrijheid en het domein van de noodzaak.

• Kipnis: Unwanted Advances

• “How Not to Be a Queer Douchebag”, in Against Memoir (2018) by Michelle Tea

• Sex, or the Unbearable (2013) is a dialogue between Lauren Berlant and Lee Edelman, een vrouw wordt als ‘bottom’ beschreven, niet soeverein.

• Not Me van Eileen Myles

• The Myth of Freedom (1976) Chögyam Trungpa

112: Het hoofdstuk getiteld ‘Darkrooms’ is een parel. ‘Je verlangens vaag houden […] de magie van aantrekken in plaats van najagen.’

Pity the Animal van Chelsea Hodson Richard Owain Roberts

118: All Sade got was a lot of corpses who never had what he wanted.” in C. E. “Undoing Sex: Against Sexual Optimism.” Lies: A Journal of Materialist Feminism.

122: ‘Alcoholist of niet, de meeste mensen drinken deels om de loodzware last van onze wil te verlichten.

132: Pinegrove metoo schandaal maakt Nelson razend, het feit dat ze afgewezen zou worden door een man omdat hij niet van zijn privilege wil gebruik maken.

140: geestesoog. Die prachtige passage als ze in een sadomasochistische relatie zit waarin ze het gebeurde tijdens het masturberen voor haar geestesoog afspeelt.

Heel de genderkwestie, over de vrijheid de gender te kiezen, wordt eigenlijk niet behandeld, wat vreemd is.

Marcus Boon, Crack Wars, Strange Weather, Straight Life, King Kong Theory, Like Being Killed, After Claude, Iris Owens, How to Stop Time: Heroin from A to Z, Black Wave by Tea, The Life by Sabina, Testo Junkie, White Out van Clune, Meditations in an Emergency Frank O'Hara

Ze leest wat niemand leest. De wereld is echt veranderd en vandaag kan ik daar alleen maar blij mee zijn. Ik heb iemand nodig als Nelson om mij hiermee te verzoenen.

156: gefeminiseerd als drugsverslaafde

Als je dit leest dan besef je pas hoe pover het gesteld is met de Nederlandse letteren.

De betekenis van addictus: slaaf.

210: onvrijheden en verstoringen omdat we ons zo laat zijn beginnen bekommeren om het klimaat.

Bill McKibben

216: ze lijdt aan dezelfde eco-fascistische fantasie als ik.

Karen Barad, feministisch fysicus

RektoVerso heeft het er al over gehad, daar hield Ilse Ghekiere de pen vast. Marnix Verplancke schreef ook Over vrijheid.

Klimaat en queer combineren, queer plant niet voort. Dus logisch dat die twee elkaar vinden. Ze heeft het niet over het antinatalisme.

226: wat heeft de toekomst voor mij gedaan?

Dark Ecology van Morton

235: Mensen die hun hart volgen zijn meestal negatief of zitten in een depressie.

Guy McPhersons troost mensen tijdens hun klimaatcrisissterfte

Scranton?

Learning to die

Riding the blinds?

1844 Emerson Experience, see Experience (essay)

John Colin Dunlop wrote a history of fiction, George Henry Lewes a history of philosophy and Richard Muther a history of art

'Ik volg Multatuli: je kunt beter de waarheid spreken dan schoon spreken. Bij de televisie hebben ze nog nooit van Multatuli gehoord. Daar spreken ze met een melodie binnen de melodie. Verbastering. Taal heeft alleen de functie van herkenbaarheid, en dat heeft met schoonheid niets te maken. De muziek van de taal zit in het herkenbare, niet in de toegevoegde melodie. Het gaat om een fysieke aankondiging van een wezen dat uit het alleenzijn wil breken.'

(Julien Schoenaerts)

De VRT deed iets over tranq. “Where Do I Begin” zat in mijn hoofd.

Tiens The Revolt of Islam.

Zoeken op ‘al-ziel’:

“Drie jaar later , in een oratie over de Griekse godsdienst , roept ook Gorter de Grieken om hulp tegen de zieldodende ernst ... Voor Perk zijn leven , ziel en God identiek en is de individuele ziel een deel van de al-ziel .”-- Johannes Christiaan Brandt Corstius, 1981

Who You Think I Am is a very modern film, in the sense that it is all with the social media.

Don Quixote, It was Marcella herself Gordon Browne (1858–1932) [1], Barber van de Pol calls Marcella a feminist icon.

“Der destruktive Charakter ist jung und heiter”

Maandag 20/8 nam ik de trein naar Brussel Noord en fietste dan langs het kanaal Brussel Charleroi naar Vlezenbeek.

Men zegt dat Picasso altijd nieuw speelgoed wilde

Maar zijn oude speelgoed niet af wilde staan

Ik werd hartelijk door Dominique ontvangen in de Hemelrijkstraat.

Ik bleef twee nachten, was zinnens dinsdag even naar het Ivoren Aapje af te zakken maar ik bleef lezen in de tuin. Dat Carry van Bruggen boek van Barber van de Pol.

Dat boek kreeg veel kritiek maar ik vind het geslaagd en las het woord voor woord. Ik weet nooit op voorhand welk boek ik ga scannen en welk ik woord per woord lees. Prometheus en Hedendaags fetisjisme scande ik. Dat is, hoeveel goeds ik er ook van wil zeggen, toch onleesbaar.

Dominique noemt mij een bulldozer, wel met affectie dat ze dat zegt, maar toch, het woord lag er. Wij hebben elkaar tien jaar of zo niet gezien, geen contact gehouden, niet meer gepraat. Zij is slim maar een dromer. Voorstander van open grenzen, iemand die actief Afghanen importeert.

Vandaag fietste ik van Vlezenbeek naar Halle, je komt dan voorbij de Sint-Pieters-Leeuw Tower, en van daar via datzelfde kanaal naar Charleroi,je komt dan voorbij dat jachthaventje van Seneffe en langs het Hellend vlak van Ronquières. In Charleroi nam ik de rechtstreekse trein terug naar Antwerpen.

De mysterieuze P. In het boek van Barber is Piet Meeuse.

Kranten- en andere notities

“Christopher Nolan, de regisseur van Oppenheimer (2023), staat bekend als de meest androcentrische filmmaker in Hollywood.”-- "Van Ken tot James Bond: Hollywood weet niet meer wat aan met de man" (2023) by Florian Deroo & Seppe Decubber

De Fallen Dictator staat in de collectie van het Middelheim. Ook nieuw daar is Nudes XI (2020) van Daniel Dewar & Grégory Gicquel.

Een paar dagen geleden had De Wolkenbreier een festival. Op weg daarnaartoe in Deurne kom ik langs een huis van Damen-Boen aan de Te Boelaarlei. Zeer vreemd huis, de onderkant in fake rotspartijen, de bovenkant met bolle buitenramen die met een grote bunsenbrander bewerkt lijken, waardoor ze onregelmatig bol zijn. Het blijkt het huis van Damen Restauratie en het exacte adres is de Arthur Matthyslaan 47 2140 Antwerpen.

Ik ben mijn moeder nog eens gaan opzoeken, ik heb dat de hele zomer niet gedaan.

Daarna ging ik wat fietsen en op rechteroever hoorde ik live reggae op linkeroever. Dus ik daarnaartoe. Daar speelde een band die Grasjas heette. En daar stond een aantrekkelijke fotografe waar ik de indruk van had dat het klikte toen ik haar aansprak. Ik gaf haar mijn kaartje. Ik reed door en in het Half Soeke zag ik een band die Hommeles heet. Door mijn hoofd spookte Romeo van Basement Jaxx. Mijn gemiddelde tijd per dag op Instagram is twee minuten.

See also

• User:Jahsonic/Sandbox archives