User:Jahsonic/Sandbox archive 53
From The Art and Popular Culture Encyclopedia
|
Related e |
|
Featured: |
| << previous | next >> | ||
|---|---|---|---|
In 2021 heb ik de luiken van mijn zielenkast geopend.
Het kost me moeite ze weer te sluiten. Toch kan ik u hier niet stukjes lustleven, angst, vreugde, hoogmoed, vertwijfeling, eigenliefde en zelfhaat voor de voeten blijven strooien.
Ik gebruikte facebook waarvoor het niet diende, ik hou van dat soort oneigenlijk gebruik.
De strijd tegen de grote leegte die wij met de term leven aanduiden, een strijd waarin wij maar over twee dingen volkomen content kunnen zijn, namelijk de zekerheid dat eenmaal per week het vuilnis wordt opgehaald; én de doeltreffendheid waarmee met elke duw op de desbetreffende knop, onze uitwerpselen vakkundig en zonder een spoor achter te laten — als het ware magisch — uit het gezichtsveld verdwijnen; die strijd zet ik natuurlijk voort.
Hij bestaat uit vullen. Ik vul de leegte met dicta, liedjes en feitjes, met schoonheid en interessantigheid.
Dat vullen is de troost waarover zoveel gesproken wordt.
Een van die vulsels bleken — de afgelopen jaren althans — de psychologische romannetjes van Simenon, zijn ‘romans durs’. Net voor de vakantie deed ik mezelf er nog zestig cadeau. Van die zestig had ik er nog maar zes niet gelezen. Omdat ik er eerder veel van had weggeschonken, geeft het zicht van de tweede Simenonstapel die nu naast de eerste op mijn bureautje ligt, mij veel voldoening.
Ik las afgelopen week, voor, tijdens en na het slapen, ‘De zoon’ (1957).
Het bleek weer een brievenroman. Zoals altijd wordt er zeer weinig literaire taal gebruikt, schoonschrijverij vindt je bij Simenon slechts hier en daar. Maar als hij het doet; is het toch altijd raak, dan spreekt hij over ‘stroperige stiltes’ en over ‘misthoorns die een kreet van de oceaan zijn’.
‘De zoon’ is een typisch ‘roman dur’ met ogenschijnlijk simpele maar toch diepe psychologische inzichten.
Van de 86 ‘romans durs’ die in het Nederlands vertaald zijn, las ik er inmiddels 67. ‘De zusters Lacroix’ ‘Onbekenden in het huis’, ‘Dokter Bergelon’, ‘De man van Oebangi’, ‘Einde van een gentleman’, ‘De spoken van de hoedemaker’, ‘De dood van Belle’, ‘De gebroeders Rico’, ‘Ongestrafte misdaad’, ‘Getuigen’, ‘De gevangenis’ en ‘Kleine heilige’ las ik nog niet en dat zal er nog wel eens van komen.
Simenons lezen verschaft mij een bijzonder soort rust. Er is de immense troost van het besef dat het allemaal veel slechter kan. Bovendien schrijft Simenon zo goed dat het futiel is om op hem jaloers te zijn. En ten derde besef je, eens je je in het schrijverschap van Simenon verdiept, dat de schrijfdrang een ziekte is waaraan men maar best kan toegeven.
De deur van mijn zielenkast gaat terug toe. Geen emoporno meer. Dat stopt. Maar omdat de mens een eerzuchtig wezen is, en het mij aan eerzucht zeker niet ontbreekt, blijf ik hier schrijven. Hoe of wat, dat weet ik niet. Ik speel slechts met een enkele beperking, namelijk, dat als ik hier iets schrijf, het minstens vijfhonderd woorden lang moet zijn. Aan u, beste lezer, dank voor het lezen.
Oh ja, het nieuwjaar. Ik wens u uiteraard het beste, maar het allerbeste, dat wens ik alleen voor mezelf en mijn naasten, daar moet ik dan weer eerlijk in zijn.
- JWG2021 52/52
Contents |
Toen huilde ik niet. Dat weet ik zeker
Toen huilde ik niet. Dat weet ik zeker.
Wenen kan ik alleen als het om fictie gaat.
Om mijn eigen leven, ween ik niet. En ook haast niet om dat van mijn naasten.
Ik heb er muziek voor nodig en ik zit liefst in het donker van een bioscoopzaal, dat werkt erg goed. Thuis kan ook maar daar is minder primordiale magie, dus toen ik laatst zat te huilen, echte tranen die tot op mijn lippen stroomden, was dat in de bioscoop.
Het was woensdag en ik zat naar een Deense film te kijken over een man die zijn vrouw heeft verloren en alleen achterblijft met zijn dochter.
Drie data-analisten zoeken de man op met de boodschap dat zijn vrouw niet per ongeluk gestorven is, niet in een lomp accident, maar dat het treinongeluk het resultaat is van een sabotage die de bedoeling had een kroongetuige van een proces tegen maffiosi uit te schakelen. De data-analisten willen de vader helpen de schuldige te vinden.
De vader, beroepsmilitair, net terug uit Afghanistan, verliest al bij hun eerste ‘bezoek’ aan een mogelijke dader zijn koelbloedigheid en vermoordt die vent zonder veel omhaal.
Daarop besluit het viertal de hele bende te vermoorden.
De huilmomenten zitten in de vader/dochter contacten. Er is een even grappige als ontroerende scène waarin de dochter verkeerdelijk gelooft dat haar vader een rouwtherapeut gaat ontvangen.
Dan zit je daar in die zaal te lachen en te huilen op hetzelfde moment. Heerlijk.
De film heet ‘Riders of justice’ en het is eigenlijk een studie van mannelijkheid, van man-zijn, van vaderschap. Toen ik de zaal verliet, waren mijn tranen amper droog en mijn ogen nog rood.
Maar tóen, zoals ik daarnet zei, toen huilde ik niet.
Ik was elf, twaalf of dertien jaar. Niet ouder. Ik sliep in een blauwe kamer. In een enkel bed. Hetzelfde bed waarin ik fantaseerde over Mona Lisa en over de blote borsten van dat zwarte meisje dat in een bananenrokje in een televisieprogramma ronddanste.
Toen mijn vader die nacht een zoveelste keer op mijn moeder sloeg, heb ik, ik herinner me dat nog precies, het hoofdkussen over mijn oren getrokken in een poging het geluid te smoren. Dat lukte niet.
En boven het gestommel en het geschreeuw herhaalde ik in mijn hoofd de volgende woorden, het kan zelfs zijn dat ik ze luidop zei: ‘ik heb hier niets mee te maken, ik mag hier dan wel geboren zijn, in dit huis, bij deze ouders, maar ik heb hier helemaal niets mee te maken. Dit is niet mijn verhaal.’
Daar en op die manier ontdubbelde ik mezelf. Ik nam een voornemen afscheid te nemen van mijn kwetsbaarheid. Ik ben nog altijd blij met die beslissing maar ik betaalde er wel een prijs voor. Door dat verlangen naar ongenaakbaarheid sloop een zekere hardheid in mij. Ik was niet meer kwetsbaar, ik was stoer maar een deel van mijn menselijkheid zette ik toen wel tussen haakjes. En ik kon die houding niet altijd een-twee-drie van tussen die haakjes halen. Die bleef daar altijd deels staan.
Maar bij een huilfilm niet dus. Daar laat ik mijn tranen graag de vrije loop.
- JWG2021 51/52
Voorlaatste column. Twee scènes voor het nageslacht
Voorlaatste column. Twee scènes voor het nageslacht.
Scène 1: 1987
Een ochtend. Ik word wakker en met een suffe kop loop ik naar de keuken om koffie te zetten. Ik doe dat met zo’n Bialetti. Ik strijk een lucifer af en steek het gasvuur aan. Daarna wapper ik die lucifer uit. Ik zie me nog zo denken, ‘hij zal wel uit zijn zeker’, en ik gooi die lucifer in de vuilbak.
Ik loop naar de douche van dat kleine appartement in de Bestormingstraat. Terwijl ik douche, wordt het water koud. Ik kom van onder de koude stralen. Nors en nat zie ik in de living de rook uit de keuken komen. Dju! Die lucifer brandde toch nog! Ik probeer een emmer water in de keuken te vullen om een brandende vuilbak te blussen, maar er hangt al teveel rook, dus ik loop naakt door de living terug naar de douche, vul daar een emmer en blus die vuilbak.
De rook had de gasbrander in de keuken gedoofd en het koude water had mij op de brand gewezen. Goed.
Scène 2: 1991
Ik wilde nooit kinderen. Het idee scheen mij volkomen ‘alien’. Te gek voor woorden. Ik kan me zelfs niet herinneren dat het onderwerp ooit ter sprake kwam in de enkele weken ‘verloving’ in dat prille jaar 1988.
Maar daarna begon C. dat onderwerp met regelmaat op tafel te gooien. Ik veegde het telkens weer weg en vergat het daarna altijd opnieuw.
Op een dag, wij zijn aan het wandelen in een stuk Zoniënwoud, een zeer liefelijk en filmisch stuk Zoniënwoud, zo leeft het nu nog in mijn herinnering, ik kan het helaas niet meer terugvinden.
Het onderwerp komt weer ter sprake, deze keer met een grotere stelligheid. Ik probeer het gesprek in de kiem te smoren maar als dat niet lukt, bedenk ik een list om me er vanaf te maken.
Dus ik zeg zo:
— Weet je, als we binnen twee jaar nog samenzijn, vraag het me dan nog eens, en áls we nog samenzijn, zeg ik zeker ja. Dan maken we kinderen. Maar het zijn wel jouw kinderen, en ik betaal maar tot ze achttien zijn.
Dat ik daar die lelijke zin aan toevoegde, heeft — besef ik sinds enige jaren — weinig te maken met hardvochtigheid, maar veel met toen onverwerkte jeugdtrauma’s die te persoonlijk zijn om hier uit de doeken te doen.
In elk geval, C. stemt toe en de volgende twee jaar hoor ik niets meer over kinderen. Niets. Nada. Noppes. Niente. Ik ben dan ook het onderwerp compleet vergeten.
Tot op een dag, wij zitten in de auto, wij rijden over de Ernest Van Dijckkaai ter hoogte van de Gringo’s Cantina en C. zegt:
— Weet je nog die ruzie die we hadden in het Zoniënwoud?
Het duurt maar heel even tot ik weet waarover ze het heeft.
— ‘Is dat vandaag …?’
Ze knikt.
— ‘Precies twee jaar geleden.’
Ik:
— ‘Oké.’
Op het einde van de maand is C. zwanger van onze eerste dochter.
- JWG2021 50/52
TRIGGER WARNING KRYPTADIA
++++TRIGGER WARNING KRYPTADIA ++++
—Hoe was je dag?
K. kwam de kamer binnen. S. zat aan zijn bureau de krant te lezen. De kamermuren waren bekleed met donker behang. Zware, ernstige boeken omringden de kamer.
K. kuste S. maar die keek amper op.
—Slecht.
Het klonk als gegrom.
—Vertel.
S. zuchtte.
—Mijn dag was vreselijk. Het regende vanochtend, bij momenten was het sneeuw, ik had mijn muts niet op, mijn wenkbrauwen deden pijn van de sneeuwvlokken die erin bleven plakken.
—Ai.
—Halverwege reed ik een lekke band, midden op een kruispunt.
—Ai.
—Ik kwam daardoor te laat, mijn eerste klant was alweer vertrokken, ik greep dus naast de deal die mijn jaar moest redden.
—Oei.
—Mijn personeel was nog onaangenamer dan gewoonlijk, het lijkt erop alsof Armande mij bewust aan het boycotten is.
S. stond recht uit zijn stoel met een lichaam dat verslagenheid uitstraalde.
—Ik kreeg bericht dat de verbouwing niet doorgaat. Ik had een hongerdag. Niets lukte. De verwarmingsketel begaf het om drie uur. Ik kon geen vervangfiets krijgen en heb een taxi moeten nemen. Die deed er twee keer zolang over dan de fiets.
—Hmm.
—Ik had dus een kutdag.
—Ik begrijp het. Kan ik iets voor je doen?
—Ja.
—Zeg.
—Ik ben heel g**l. Zou je me kunnen p**pen alsjeblief en het daarna doorslikken?
Stilte.
K. keek peinzend voor zich uit. Ze ergerde zich eraan dat S. niet eerst naar haar dag geïnformeerd had.
—Ik begrijp het, S. Maar mijn dag was ook slecht. Alles mislukte. De leerlingen waren lastig, de patiënten zeurden, er was een tragisch sterfgeval, iemand kreeg een woede-uitbarsting. Het was een vermoeiende en stresserende dag. Bovendien heb ik daarna nog boodschappen gedaan en deed ik afgelopen nacht amper een oog dicht.
S. zweeg.
—Ik ben dus bekaf … maar weet je wat, schat?
S. keek op. Een sprankel hoop in zijn ogen.
—R*k je af in een glas, zet het in de koelkast en ik zal het morgenochtend opdrinken.
[…]
Het verhaal van S. en K. is een vermeerderde versie van een mop die in het boek ‘Žižek’s jokes’ (2012) staat.
Slavoj Žižek (1949) is een van mijn favoriete filosofen.
Het verhaal van het glas illustreert de traditionele man-vrouw verhouding haarscherp.
De man die al zijn ongenoegen en frustratie wil laten verdwijnen door iets materialistisch, die niet op zoek wil gaan naar de bron noch de oorzaak van zijn agressie en zijn frustratie, een man die denkt dat door klaar te komen hij verlost zal zijn van zijn zwaarmoedigheid en landerigheid.
De vrouw op haar beurt, begrijpend. Allerminst doof voor de verzuchtingen van haar echtgenoot, hoe onredelijk die ook zijn; weliswaar gefrustreerd door zijn gebrek aan empathie maar toch bereid een oplossing te bedenken.
Een oplossing die — naar wij aannemen — de man enkel verder zal doen wegzakken in zijn somberheid. Waarop Žižek zou antwoorden: Man, vrouw, "geniet van uw symptoom".
En een van de symptomen van man-zijn is ‘vrouw’, en een van de symptomen van vrouw-zijn is ‘man’. Wij zijn elkaars symptoom.
Geniet van uw symptoom.
- JWG2021 49/52
De mens is een huisdier
De mens is een huisdier. Wij zijn de koning der huisdieren. En van alle dieren, lijdt de mens het meest aan vroeggeboortelijkheid, dat wil zeggen, dat het mensendier bij geboorte helemaal niks kan. De menselijke vrucht toont een extreme onrijpheid. Vandaar dat onze behoefte aan nestzekerheid zo groot is.
Nesten, dames en heren, symboliseren vertrouwen in de wereld en net als over nieuws kan je over nesten zeggen dat, als ze je niet bevallen, je dan maar op stap moet gaan en er een nieuw moet maken.
Dat was precies wat ik aan het doen was toen ik in de lente van 1988, ‘s avonds laat in een protserig-zakelijke hotellobby in Shenzen, China zat, op een boogscheut van Hong Kong.
Ik was amper 23, een kind eigenlijk, en toch al getrouwd, onderweg naar mijn verse bruid in Shanghai, zo’n duizendvijfhonderd kilometer noordwaarts.
Ik was dus op weg naar mijn nest.
Op die leeftijd kan je zeggen dat nesten niet méér behoeven te zijn dan een vrouwenlijf dat naar u verlangt. Dat in dat lijf een geest zit die u graag ziet, spreekt voor zich, wat dat ‘graag zien’ ook moge betekenen.
Maar ik zit dus in die lobby in Shenzen, al drie dagen te laat op afspraak.
Mijn vrouw in Shanghai zit op me te wachten en kent de dag dat ik zou vertrekken, kent het moment dat ik in Hong Kong land.
Vanuit Hong Kong zou ik een tweede vlucht naar Shanghai nemen en daar zouden wij in elkaars armen herenigd zijn. Ons bed daar zou ons nest worden voor een jaar.
Mijn vliegtuig had in Amsterdam een nacht vertraging en twee nachten in Sri Lanka, we bevinden ons dus op dag vier en er is noch e-mail noch GSM om iemand te verwittigen dat er geen vluchten meer naar Shanghai zijn. Het is nacht, ik ben te gierig om een hotelkamer te boeken en ik zit in die lobby. Een vrouw spreekt me aan. Ik ben me er op bedacht dat ze een hoer zou kunnen zijn.
Ze is misschien dertig, ze is mooi, ze neemt me mee naar haar appartement, ik krijg een kamer, haar man is er ook, ze is geen hoer, ze heeft zich gewoon over mij ontfermd.
De volgende dag zet het paar mij op de trein naar Canton, honderdvijftig kilometer in de juiste richting. Daar sta ik wat met mijn armen te wapperen bij een taxi, ik wil naar het vliegveld. Dat lukt. Diezelfde avond nog kom ik aan in Shanghai aan de universiteit die ik nu nog fonetisch kan spellen: foedantasjwei.
Mijn vrouw is die hele tijd op haar kamer gebleven want ze is bang dat ze er niet zal zijn als ik aankom. Maar nog banger is zij
– wij kennen elkaar immers amper – dat ik niet zal komen opdagen en dat haar nest leeg zal blijven.
Niet dus, want haar nest was meer dan tien jaar mijn nest en wij zouden elkaar daar, als niet zo eenzame trekvogels negenduizend kilometer van huis, beter leren kennen.
- JWG2021 48/52
De rest
Ik zag Het gezin van Paemel (Valentijn Dhaenens)
Daarna loop ik naar huis met de literair journalist (:)) die ik hiervoor uitnodigde, maar aan wie ik de laatste maanden steeds meer een hekel kreeg. Haar uiterlijk stond me ook tegen. Op een gegeven moment kuste zij me steeds op de mond waardoor ik de indruk had dat ik haar kon krijgen.
Nu wilde ze mijn lippen ontwijken en ik kuste haar toch op de mond, om me ervan te vergewissen dat ik haar nog steeds kon krijgen. En natuurlijk kan ik haar krijgen.
Bij het afscheid nemen kwam het gesprek op het vreselijke effect van de maatregelen, de coronamaatregelen dus op de cultuursector, die arme speleres en spelerinnnen.
Ik zei dat ik met hen geen compassie had.
Ik mompelde iets over het mattheuseffect maar gaf ook toe dat het iets te maken had met mijn verleden, iets waar je b. niet los van kan zien. Dat per se aanspraak willen maken op het recht te mogen optreden, u te mogen exhibitioneren, te mogen laten zien wat je als artiest allemaal niet kan.
Op dat moment kwamen de trieste en hilarische beelden van Marijke Pinoy op mijn netvlies die stond te roepen tegen Jan Jambon, of was het die jonge Vlaamsbelanger?
In elk geval Dominique Willaert was daar ook bij.
En toen, nu weet ik het terug, riep die Vlaams Belanger naar Willaert:
- "u bent het typevoorbeeld van een linkse cultuurbobo die er is voor het geld van de Vlaming en anders niks."
Waarop Marijke Pinoy riep "Wij ... wij zijn ook Vlaming ... wij maken ook deel uit van een Vlaams landschap ...
Waarop de journaliste mij zei dat ik toch wel erg wrede meningen had of iets in die trant. De zin die ze gebruikte was 'lelijke dingen' die ik zei, schiet me te binnen.
Bij het afscheid, nodigde ik haar uit mij uit te nodigen mocht er zich iets interenssants aanbieden. Ben benieuwd :).
Criminology (Arthur MacDonald)
MetooUniv, Sonia Terrab, Artikel 490 tegen voorhuwlijkse seks afschaffen, Een kleine cultuurgeschiedenis van de (grote) neus, Caro Verbeek, Robert Macfarlane (writer) , Douglas Latchford, Wordle, The National, Cardinal Song, Oliver’s Army, Vuurland, Joris Brys, Alpenmoorden
The Soul of Disco (2003)
1. LeRoy Hutson - Never Know What You Can Do (Give It A Try) 2. The Players Association - Everything's Gonna Be O.K. 3. Pam Todd And Love Exchange - Let's Get Together 4. Billy Frazier And Friends - Billy Who? 5. Herbie Hancock - I Thought It Was You 6. The Strikers - Body Music 7. Odyssey - Inside Out 8. Sylvia Striplin - Give Me Your Love 9. Sister Sledge - Thinking Of You 10. Kool And The Gang - Take My Heart (You Can Have It If You Want It) 11. Chemise - She Can't Love You 12. Mtume - Juicy Fruit 13. Leon Ware - Why I Came To California
- "One of the most characteristic elements of the ruinous landscapes of China’s reform are the lanweilou 烂尾楼 (lit. buildings of rotten finishing), that is, buildings interrupted during construction that have remained as half-finished, freshly built ruins. Lanwei series, by Hong Kong photographer Stanley Wong (aka Anothermountainman or 又一山人) helped popularize images of these buildings in the international circuit of art and architecture (see for instance an article at Domus)."
Dirk Lauwers on Oosterweel cites Isabelle Larmuseau
"The difference between official national narratives of heroism and victimhood is not as great as it might seem. The point of history as propaganda in China and Russia today – and, indeed, in Israel – is that it legitimizes those in power.
NEW YORK – Song Gengyi, a journalism teacher in Shanghai, was fired last month for doing her job. She had encouraged her students to verify official accounts of the 1937 Nanjing Massacre, the orgy of mass murder and rape perpetrated in the then-Chinese capital by the Imperial Japanese Army. Another teacher, Li Tiantian, who protested against the firing, was punished by being committed to a psychiatric hospital."--History by Decree, Jan 7, 2022, Ian Buruma
De nieuwe Dikke Van Dale wordt genderinclusief
11-01-2022 -Leren - Weten - Werken - Ontspannen -vandale
In de nieuwste editie van de Dikke Van Dale wordt een groot aantal woorden dat naar mensen verwijst, voor het eerst voorzien van m, v, én de genderneutrale x. De nieuwe Dikke Van Dale verschijnt op 22 maart 2022.
De minister wordt m/v/x
De toevoeging m/v/x in de Dikke Van Dale geldt voor alle ‘de-woorden’ die een persoon aanduiden, maar die niet per se verwijzen naar een biologisch geslacht. Bijvoorbeeld: de minister, de voetballer, de held, de bakker of de crimineel. De aanduiding m/v/x is vanaf 22 maart ook zichtbaar in de Dikke Van Dale Online.
Veranderingen in de samenleving
Deze wijziging bij bijna 15.000 woorden is een gevolg van de veranderende opvattingen in de samenleving, waardoor het taalgebruik meeverandert. Een steeds grotere groep mensen verwijst met beroeps- en andere persoonsnamen niet meer naar een bepaald geslacht, en bedient zich in het dagelijks taalgebruik van genderinclusieve mogelijkheden.
Wat hetzelfde blijft
Bij de-woorden die duidelijk wijzen op het biologisch geslacht, zoals de vuilnisman, de non, de vader of de kraamvrouw, verandert niets; zij houden alleen een (m) of een (v).
- "In kamp Gedangan kregen ze te maken met het schrikbewind van de meedogenloze hoofdbewaker Kimura, bijgenaamd ‘Jan de Mepper’."--Tonny van der Mee
Nog wat gazettenaantekeningen:
Hitlerkever, Bas Blokker over Trump, Joris van Cauter over straatintimidatie, Macbethverfilming The Tragedy of Macbeth (2021 film), Yannick Verberckmoes, het franjeloos schrijven van Houellebecq, zegt Dirk Leyman, "ofwel is hij ineens in Zwarte Piet veranderd".
TSMC, ASML en Samsung en de halfgeleiderscrisis, Europa staat er niet goed voor.
RIP James Mtume (1947 – 2022)
James Mtume was an American musician and songwriter best-known for his composition "Juicy Fruit" (1983).
The Chinese artists Sun Yuan and Peng Yu participate in the 58th International Art Exhibition in Venice with their work “Can’t Help Myself” (2016). For this piece, Sun Yuan and Peng Yu use a Kuka industrial robot, stainless steel and rubber, cellulose ether in colored water,
"haar sjakoske in brand steken" zeg Hoeyberghs ook, en daar tekent Vrielink toch bezwaar tegen aan. En ik ook.
Oh wat heb ik een hekel aan 'schone mensen', 'topwijven' en 'toffe madammen'. 'Verbinden'. Nog zo'n woord.
Ik typ de string "toffe madam" en "schone mens" en vind 6 hits.
RIP Marilyn Keith Bergman (1928 – 2022), the female half of the American husband-wife duo of lyricists and songwriters.
They are known for writing the lyrics to such songs as "The Way We Were" and "The Windmills of Your Mind".
That latter song was translated into Dutch as "Er bestaat geen medicijn tegen oud en eenzaam zijn".
I finished reading Across the Street (1945) by Simenon.
Another joyless gem by Simeon, very much in the vein of Mr. Hire who also spies on his neighbors.
- 'Was dat het leven? Een paar beginjaren die niet bewust beleefd worden, dan enkele jeugdjaren, en vervolgens de leegte, een warwinkel van zorgen en beslommeringen, kleine verdrietelijkheden, en, met veertig al, het gevoel van de ouderdom, van een vreugdeloze helling die afgedaald moet worden?'--Het huis aan de overkant
Original French:
- "Etait-ce cela la vie ? Un peu d’enfance inconsciente, une brève adolescence, puis le vide, un enchevêtrement de soucis, de tracas, de menus soins et déjà, à quarante ans, le sentiment de la vieillesse, d’une pente à descendre sans joie ?"
My translation:
- "Was this life? A bit of unconscious childhood, a brief adolescence, then emptiness, a tangle of worries, hassles, petty cares and already, at forty, the feeling of old age, of a slope to be descended without joy?"
Het is alweer een zwetertje. Er wordt wat afgezweet in de romans van Simenon. Een vrouw sterft van de eenzaamheid. Zij woont in een klein appartement, waarin ze een kamer verhuurt aan een jong koppel, ze luistert naar hun vrijpartijen.
Er wordt geluisterd, en niets gezien.
Naar de andere kant wordt van de straat wordt gekeken en niets gehoord.
Altijd een zintuig te weinig.
Het licht is dan weer koperkleurig, dan weer loodkleurig.
De dingen ademen en 'een schoorsteen van baksteen ... bloedt. p. 11
Op pagina 76 staan de dingen op hun plaats, 'met hun geruststellende nederigheid.'
De lichaamslucht is er weer vreselijk. Het is een van de geurrijkste romans van S.
Er zijn woorden als spanjolet, kamizolen, serge, stadstelegram, talud.
Hier en daar weer stroperig licht, geen stroperige stilte ditmaal. Zou S. oncteux in het origineel schrijven, is dat het woord?
De passage luidt:
- "Misschien komt het door het gelige, stroperige licht … of door de regen die over alle drukte een stolp van stilte zet, maar de mensen … lijken vreemd onbeweeglijk, en zelfs als ze hun ledematen bewegen, speelt hun zwijgende pantomime …"
Er is een stolp van stilte, daaronder een pantomime.
Op pagina 188 haat Cecile, de meid, hen gelijkelijk.
Op p. 118 sijpelt de stilte.
Er is een droomscène waarin de dode Augustine de trein achterna holt, die scène doet denken aan de droomdoodscene van De luiken
tell me, is there any under-appreciated photographer you can think of I do not know? A hidden gem?
Yesterday, I watched Nel Labirinto del Sesso (1969) and Questo sporco mondo meraviglioso (1971)
Afgelopen jaar publiceerde ik op zondagmiddag twaalf uur stipt vijfhonderd woorden. Een column noemde ik het en ik was door mezelf uitgenodigd en ik kon het mezelf dan ook niet weigeren.
Ik heb dat 52 weken volgehouden, ik nam wel een pauze tijdens de zomer, toen ik naar de Middellandse Zee fietste. Toen was ik drie weken weg.
Ik wil dat niet zo snel toegeven, maar toen ik aankondigde dat het mijn laatste column was, miste ik hem al.
Dus daarom, ik dacht, waarom schrijf ik hier niet verder?
En waarom schrijf ik hier niet over sm? Dat kon ik waar ik dat eerder deed, niet zo openlijk.
Mijn sm-geschiedenis begint allemaal bij de beerputscène van Mauricette natuurlijk, die ik hier eerder beschreef.
Maar er is meer.
Want toen ik vijftien jaar was, ging ik op een zonnige dag naar de bibliotheek -- een betonnen jaren zeventig gebouw vlak naast het shopping center van een trieste middelgrote stad -- om er in de Winkler Prins de naam Markies de Sade op te zoeken.
Deze gebeurtenis duidt op twee zaken. Allereerst bewijst het dat ik graag dingen opzoek, welke puber offert immers zijn zonnige dag op om de stoffige bladzijden van een encyclopedie in te duiken? Ten tweede duidt de interesse in de beruchte Markies de Sade op een voorkeur voor het ‘andere’.
Wat ik toen over Markies de Sade gelezen heb kan ik me niet meer herinneren. Waarschijnlijk was ik verbaasd dat hij geen moordenaar was, misschien zelfs teleurgesteld. Ik vond het vreemd dat hij getrouwd was en kinderen had. Ik heb onthouden dat hij meer dan de helft van zijn leven in de gevangenis heeft doorgebracht en dat hij dat eerder aan zijn wat hij schreef dan wat hij deed te danken had.
Bovendien denk ik dat ik toen al voelde dat om de psyché van de mens te begrijpen, het niet aangewezen is de gewone en normale variant ervan te bestuderen, maar eerder die ‘andere’; mannen en vrouwen die als vreemd, eigenaardig, curieus, merkwaardig, zonderling, bizar, onalledaags en buitengewoon bestempeld worden: de buitenstaanders en buitenbeentjes die ons zoveel over onszelf en de tijd waarin we leven kunnen leren.
Markies de Sade is de veertig jaar die volgden niet ver van mijn zijde geweken en toen ik 1996 voor het eerst toegang tot het internet kreeg, nam ik de gewoonte aan om willekeurige zoektermen die mij interesseerden te vergezellen van de term “sadomasochisme”.
Ik doe dat nog steeds.
Toen ik deze week mijn 67ste Simenon ‘roman dur’ uitlas besloot ik te googelen op “Simenon” + “sadomasochism”.
Ik vond een oud Engelstalige recensie van een Simenonromannetje dat ik reeds las: ‘Drie kamers op Manhattan’ (1946). De anonieme auteur, die eerst het hoofdpersonage vergelijkt met het permanent gekwetste hoofdpersonage van een van de vijf romans van Jean Rhys zegt over de Simenonroman dat hij ‘zwelgt in het grimmige, het smerige en het gewelddadige, dat er voortdurend een lelijke mist van sadomasochisme in de lucht hangt. Weinig schrijvers uit de 20e eeuw, met uitzondering van Denis De Rougemont, Jean Genet, en Vita Sackville-West, in haar dagboeken, hebben de moed gehad de wreedheid en het verlangen naar overheersing en onderwerping weer te geven die net onder de oppervlakte van hartstochtelijke liefde liggen.’
Dat is mooi gezegd, maar dat is niet wat ik onthield van ‘Drie kamers op Manhattan’.
Mijn notities spreken dat tegen. Wel vond ik het een ‘intriest’ boek, dat wel.
RIP Sidney Poitier (1927 – 2022)
Sidney Poitier was a Bahamian-American actor famous for such performances as in Guess Who's Coming to Dinner (1967).
"He thinks you're going to faint because he's a negro"
RIP Mariano Laurenti, 92, Italian film director (Ubalda, All Naked and Warm) and actor.
Mariano Laurenti (1929 – 2022) was an Italian film director and actor known for his work in the commedia sexy all'italiana genre and his several 'decamerotico' films.
RIP Peter Bogdanovich (1939 – 2022)
Peter Bogdanovich was an American director and general film person.
To me, he is an integral part of the Roger Corman phenomenenon.
Of all his films, I have the fondest memories of Paper Moon, I remember that beginning vividly.
Above, a documentary by a certain Adam Hulin.
I've been working on this one.
Museums: Their History and Their Use with a Bibliography and List of Museums in the United Kingdom (1904) by David Murray
Museology, I find very interesting.
The book clearly states that museums are not about paintings nor sculptures:
"The term " museum " I have taken in its ordinary English acceptation, and have excluded galleries of painting and sculpture from my lists."
One then wonders when museums came to include paintings and sculptures.
Jeff Hoeyberghs laatdunkend of haatzaaiend?
“Surrealism and Architecture”, introduced by Dalibor Veseley, is Architectural Design /2-3/1978, AD Profiles 11.
Een voorbeeld is het gedicht Vera Janacopoulos van Jan Engelman.
Ambrosia, wat vloeit mij aan? uw schedelveld is koeler maan en alle appels blozen. Nog een voorbeeld, ook van Engelman, is het beroemde gedicht En rade (fragment):
groen is de gong groen is de watergong waterwee, watergong groen is de gong van de zee
"tunnel van groen" was an expression frequently used by Julien van Remoortere in his wandelgidsen.
Googling for the combination Arcimboldo (1526 – 1593), Hoefnagel (1542–1601) and Kessel (1626 - 1679) only brings up a handful of hits on Archive.org:
- The connoisseur : an illustrated magazine for collectors
- The Anthropomorphic Lens: Anthropomorphism, Microcosmism and Analogy in Early Modern Thought and Visual Arts
- Catalogue of painters and draughtsmen represented in the Library of Reproductions of Pictures & Drawings
- Kleine Galeriestudien
I give you Kessel's Festoon, Masks and Rosettes Made of Shells (1656), which is a feast for the eyes.
reassessment revolution recanonization
a rewriting of history
5. See Ernst Kris, “Georg Hoefnagel und der wissenschaftliche Naturalismus,” in Festschrift für Julius Schlosser, ed. A. Weixlgarner and L.Planiscig, Vienna Leipzig, and Zurich, 1927, pp. 243–53.
27. Detail of Spring. Italian School, seventeenth century. (Wadsworth Atheneum, Hartford, Conn.)
From "Some Little-Known Arcimboldeschi"
The text has descriptions of Water, Fire (from the Four Elements), Summer and Winter (from the Four Seasons) by Arcimboldo.
I thought that these descriptions, this case of ekphrasis, was one of the first mentions of the work of Arcimboldo. Of course I was wrong, there are also the snide remarks of Galileo who disliked the work of Arcimboldo and, without mentioning his name, derided his capability of representing the human face by using agricultural implements, flowers or fruit.
Arcimboldo et les arcimboldesques Francine-Claire Legrand, Félix Sluys
Ik schreef nog nooit niets in het Nederlands over Arcimboldo.
I dipinti ghiribizzosi di Giuseppe Arcimboldi (1954) is a book by Benno Geiger.
Ik vond de de muziek die als achtergrond dient voor de blikkenballet (ogenspel) scene in The Seduction of Mimi. Het is de prelude van La traviata.
Er zitten in die mooie scene enkele gebaren die ik nooit eerder zag, vooral gebaren van haar. Met een hand naast het hoofd draaien alsof je een gloeilamp inschroeft.
De zoon: weeral laat hij een boek beginnen na een begrafenis. ‘Er zijn niet alleen de feiten’, zegt onze held. Onze held schrijft een brief aan zijn zoon die pas dient geopend te worden binnen enkele jaren. Die briefformule vind je ook in De man met het hondje, in De anderen, in In geval van nood. Er is weer sprake over de lucht, de geur fan de ouders, het ouderlijke bed. , 26: ‘de jeugd haat grijsaards’, ‘wat wil je later worden jongeman?’. Er is massavrees, er is werkwoede, magasins wordt er verkeerd vertaald als magazijnen in deze Greshoff-Brunt vertaling, er is een verstandshuwelijk, hij is een actuaris, doorschemeren, kunstenaarsvriend, balboekje, neurasthenie, hysterectomie, moederliefde als fictie, eerste kindertekening is een huis, verwaten, stroperige stilte, en de andere opmerkingen die ik maakte in mijn laatste column.
‘geen geur’ op pagina 155, alsof de wereld foto wordt:
‘Er komt een ogenblik waarop de wereld geen geur meer heft, waarop landschappen en voorwerpen ophouden een eigen leven te leiden om slechts onbezielde dingen te worden.’
‘Ondervinden wij onze eerste kinderteleurstelling niet, wanneer wij beginnen te vermoeden, dat onze vader en onze moeder niet ‘de’ vader en ‘de’ moeder van onze prentenboeken zijn?’ p. 127
I finished reading The Son.
‘Alle intellectuele en artistieke ondernemingen, zelfs parodieën en andere grappig dan wel ironisch bedoelde uitingen, doen het beter bij het publiek als het weet dat ergens achter dat grote werk of achter die grote volksverlakkerij een pik en een paar ballen gesitueerd kunnen worden.’--The Blazing World (Siri Hustvedt)
- "Nonetheless, Three Rooms in Manhattan revels in the grim, the sordid, and the violent, and an ugly fog of sadomasochism continually hangs in the air. Few 20th century writers, with the exception of Denis De Rougemont, Jean Genet, and Vita Sackville-West, in her diaries, have had the courage to depict the cruelty and desire for domination and submission that lies just beneath the surface of passionate love."--by Thriftbooks.com, says Amazon.
This review also mentions the female protaganist of Jean Rhys.
Weggegooid uit "Toen huilde ik niet", dat stuk over hoe mijn vader op mijn moeder sloeg:
De tijd is bijna gekomen om van jullie afscheid te nemen. Ik vond het meestal fijn om zo dicht bij jullie te zijn. Net voor, tijdens en na de Belgische lokale verkiezingen van 2018 was een periode van politieke bewustwording voor mij waarin ik mij van een kant liet zien die velen als hard en onvriendelijk ervoeren. Dat is niet toevallig, mijn ex-vrouw heeft na mijn scheiding een enveloppe met kaartjes meegegeven waarop ze schreef, hard en onvriendelijk. Afgelopen jaar liet ik mijn van een andere kant zien. In mijn verhaaltje van vorige week noemde ik de vrouw K. en de man S. K. stond voor ‘kwetsbaarheid’ en S. ‘stoerheid’. Van alle ‘-heden’ is ‘kwetsbaarheid’ de populairste ‘-heid’ van het moment. Het is echt een modewoord. Het is sinds de jaren ’60 aan een steile opmars bezig en bereikte de laatste jaren ongeziene hoogtes. Je moet je ‘kwetsbaarheid’ tonen, leiding geven in ‘kwetsbaarheid’, je als leidinggevende ‘kwetsbaar’ opstellen en meer van dat. Ik heb een hekel aan dat woord ‘kwetsbaarheid’ en de sympathie die het bij veel toehoorders opwekt. Ik walg er bijna van. Ik ben er dan ook niet uit of die sympathie echt is of geveinsd. Of het hele verlangen naar kwetsbaarheid niet een zelfbegoocheling is, een collectieve golf van niet gemeende sociale wenselijkheidsvertoon. Tegelijkertijd besef ik dat ‘kwetsbaarheid’ zoveel betekent als ‘menselijkheid’. Hoe het komt dat ik een hekel heb aan het woord kwetsbaarheid, zit zo. Ik vind de wereld hard en onvriendelijk. Om het in de woorden van Zizek te zeggen, ‘ik geef niet om de wereld, ik ben ergens tussen, ik haat de wereld, of de wereld kan mij niet schelen.’ Maar de liefde, ja da’s iets anders. In de liefde, dat toonbeeld van kosmische onbalans, als destructiefste kracht, zie ik de wereld graag. Volgende week vertel ik u wat de plannen voor volgend jaar zijn.
buste Harmoniepark van Peter Benoit wordt weggehaald, hij is een pedofiel zegt Luc Duerloo.
RIP Sabine Weiss (1924 – 2021)
Sabine Weiss was a Swiss photographer, best known for her street photography in the humanist style, typical for her and contemporaries such as Robert Doisneau and Willy Ronis.
Her work reflects the optimism of the Wirtschaftswunder, of 'Les trente glorieuses', of the post–World War II economic expansion.
Furthermore, the term humanist photography, strictly linked with the Family of Man photo exhibition which traveled around the world, was the instrumentalization of photography to obtain "niemals wieder Krieg!."
RIP Mikey Chung (1950 – 2021)
Michael Chung (1950 – 2021) also known as Mao Chung, was a Jamaican musician who played keyboards, guitar and percussion instruments. He was also an arranger and record producer of Jamaican music, and worked with a wide array of musicians, notably Lee Perry and Sly and Robbie.
Here with a cover of "Breezin'" (1971) by Bobby Womack.
Mike Chung* & The Now Generation – Breezing
"Breezin'" (1970) is a musical composition by Bobby Womack released with Gabor Szabo on Blue Thumb Records. On the b-side was "Azure Blue".
The song was also released on Gabor's album "High Contrast".
Fiscuswerpen, vetkaars, alle pens aan dek, polyeder, patafysica, ik las de vertaling van Dolf Verspoor van Ubu Roi.
Lovecraftiaans en Poe-esk. Of Poeësque. Auctorieel adjectief.
The Beggars (Eulenspiegel, owlglass)[1]
grondakkoord kwint duivelskwint, schrijft Nele in DS in een stuk met de titel 'De Eed van Hypocritus', Sabine Weiss trekt foto's en Transnistrië bestaat ook
"Toen ik googelde op 'grondakkoord' 'kwint' 'duivelskwint' (nadat ik de intrigerende openingsparagraaf van je stuk had gelezen) verwachtte ik de string 'vrolijke noot' in je stuk aan te treffen. Dat bleek bij nazicht niet het geval. Geen vrolijke noot. Geen nood. Dank u voor de mooie stukjes afgelopen jaar.
Cities of Northern and Central Italy: In Venetia, Parma, the Emilia, the ... By Augustus John Cuthbert Hare
One more emblem. This is one is from Religious Emblems (1809), an emblem book by John Thurston.
Apes and Ape-Lore in the Middle Ages and the Renaissance
'Love unites them', engraving by Albert Flamen (1620-1669), active 17th century, from the Devises et emblesmes d’amour moralisez (1672).
RIP Jean-Marc Vallée (1963 - 2024)
Jean-Marc Vallée was a Canadian filmmaker, film editor, and screenwriter, known for films such as Dallas Buyers Club (2013).
He was, next to David Cronenberg and Atom Egoyan, one of the more interesting post-war Canadian filmmakers.
As I preparing the page "1 - 1000 years ago" on my encyclopedia for the new year, I come across new discoveries or deepenings of previous discoveries.
Here the right hand of God from in the "Non sine causa" emblem from the Devises héroïques.
RIP E. O. Wilson (1929 – 2021)
E. O. Wilson was an American writer, biologist and naturalist best-known for his book Sociobiology: The New Synthesis (1975).
This book proved to be very controversial and it was met with great criticism from the left who wrote in Not in Our Genes (1984) in which they expressed their desire for a socialist society:
There is a film Sociobiology: The Human Animal (1977) by the BBC.
Le tour en construction, vue du Trocadéro, one of the Thirty-Six Views of the Eiffel Towerby French artist Henri Rivière.
Shortly in the public domain.
RIP Wayne Thiebaud (1920 – 2021)
Wayne Thiebaud was an American painter, one of the more interesting American painters of the 20th century.
He is known for works such as Refrigerator Pies (1962) which I first came across in Art Now (1976) by Lucie-Smith.
Two good texts on the early period of his career are "The Slice-of-Cake School" (1962) by Bruce Barton, Jr. and "An Interview with Wayne Thiebaud" (1966) by LeGrace Benson and David Shearer.
The first text has some intelligent remarks on lighting, the second has Thiebaud talking about the significance of pies in the American mind.
Because there is no good Youtube footage of Thiebaud and as an non-journalist I cannot reproduce content in copyright, I give you one of my favorite paintings:
Mound of Butter (c. 1875–1885), a painting by French artist Antoine Vollon.
"Baking, because murder is wrong"
Vergis u niet dames en heren van Fetlife.
Onder haar jurk is deze dame poedelnaakt!"
Soms zeg ik dat in de klas en dan laat ik de leerlingen naar een prent van een vrouw in een boek kijken en dan zeg ik, 'oh schandaal. Kijk eens hoe schandalig.'
En dan vragen de leerlingen, wat meneer?, wat is er schandalig?
En dan zeg ik, zien jullie dat niet?
Nee.
Onder haar kleren? Nee?
Nee.
Vergis u niet jongens en meisjes, onder haar kleren is deze vrouw poedelnaakt.
Die kleren dienen gewoon als excuus om te verbergen dat ze dat daar volledig bloot staat.
Schandalig. Stop maar met kijken.
Dit is er eentje voor dames die op heren in kostuum vallen. Dit beeld is nog een week in copyright, dan wordt het publiek domein vermits het dan exact zeventig jaar geleden zal zijn dat de auteur ervan, de Amerikaan J. C. Leyendecker, gestorven is. Moge hij rusten in vrede.
J. C. Leyendecker also made The Flapper (J. C. Leyendecker ), 1922
A Hand Holding an Empty Purse, The Emblem of, ‘No suffering can compare' (with that of the bankrupt spendthrift) by Peter Paul Rubens (1577-1640) (style of) - [2]
RIP Joan Didion (1934 – 2021)
Joan Didion was an American writer.
I don't quite know what to think of Didion's writing and whether I would like to read it.
She seems similar to contemporary Susan Sontag, however, Didion seems strictly non-philosophical.
Something did catch my eye, however, it is Philosophy and Vulnerability: Catherine Breillat, Joan Didion, and Audre Lorde (2019) by Matthew R. McLennan, a book in which Catherine Breillat, Joan Didion and Audre Lorde are called rigorous "nonphilosophers".
And then there is the book Tough Enough: Arbus, Arendt, Didion, McCarthy, Sontag, Weil (2017) by Deborah Nelson
Riders of Justice is een film over mannelijkheid, man-zijn en vaderschap. Toen ik de termen manliness, manhood en fatherhood googelde, kwam ik bij deze lijst:
Raging Bull, Throne of Blood, Vertigo, La Strada, Taxi Driver, Shame, Apocalypse Now, Bad Lieutenant, Riders of Justice.
Googling more for these terms I find a list of hundred films on the site Art of Manliness:
Vanaf 1982 tot 1987 vormde Gillis samen met Pol Dehert, als regisseursduo, de artistieke kern van het Gentse Arcatheater, van 1989 tot 1990 keerde hij hier ...
I've chosen this passage Jouffroy photo to illustrate my Passagenwerk-related pages on ArtandPop.
This summer I visited the Walter Benjamin monument in Portbou.
I clearly remember the excitement of discovering Walter Benjamin's labyrinthine work in the 1990s, when I first gained access to the internet.
"... term nu werd toegepast op allen en iedereen, op wat toen de 'volonté générale' werd genoemd: de 'algemene wil' van een natie in haar geheel of, ruimer, van alle naties verenigd. ... Kent díe grond dan zijn draagvlak in de realiteit?"
Zelfloos: De mystieke afgrond van het moderne ik (2017) by Marc De Kesel FOUND INSIDE
de kleur van beschimmelde sinaasappels
"Normale liefde verschijnt aan ons als een symfonie van tonen van allerlei soort. Zij wordt opgewekt door de meest uiteenlopende oorzaken. Zij is, om zo te zeggen, polytheïstisch. Het fetisjisme erkent slechts de klankkleur van één enkel instrument; het komt voort uit één enkel motief; het is monotheïstisch."--"Der Fetischismus in der Liebe." (1888) door Max Dessoir
Delion (Passage Jouffroy) good to illustrate Passagenwerk
Pérégrinations d'une comète is an illustration du chapitre "Une Eclipse conjugale" d'Un autre monde. Gravure sur bois coloriée à la main. [3][4]
"si vous aimez l'amour vous aimerez le surréalisme" --Bureau of Surrealist Research
"I. M. Pei will never be happy on Route 66."--Learning from Las Vegas
Eve Babitz (1943 – 2021) died and I researched her writing on Fiorucci. One of that famous late 20th century fashion brand's icon's were a couple of angel which for a moment I had expected to be The Two Cherubs by Raphael.
They are not, the ones by Fiorucci are Victorian. Someday I'm sure, I will find their source.
Laatst merkte ik dat een vrouw mijn profiel was beginnen volgen.
Ik stel haar voor een praatje te maken, zij reageert enthousiast, ja, laten we dat doen.
Onze eerste afspraak om een praatje te maken gaat niet door.
Zij excuseert zich dat ze vroeg was gaan slapen, ze vraagt mij hoe mijn weekend was.
Ik vertel haar dat ik veel naar haar tieten heb zitten kijken wat maar deels waar is.
Achteraf schrijf ik:
"Mijn excuus dat ik over je tieten begon, haha, maar werkelijk, de aanleiding was dat je de vraag stelde hoe mijn weekend was, het kwam mij voor dat die vraag bijna even obsceen was als mijn opmerking over je tieten. De logica? Je vraagt naar weekends als je elkaar al kent, nog niet als je elkaar nog moet leren kennen. De andere kant, je krijgt meestal pas iemands tieten te zien als je elkaar kent. Fetlife draait dit allemaal om, daarom dat ik soms te direct ben in mijn ontmoetingen hier. Om op je vraag te antwoorden, ik heb me beziggehouden met Kryptadia (een tijdschrift over obscene verhalen eind 19de en begin twintigste eeuw), ik zag mijn dochters, wij lunchen samen, en ik hield me bezig met Lina Wertmuller en bestudeerde drie van haar films. Zij overleed net. Haar film 'Seven Beauties' is echt goed."
Daarna word ik geblokt.
In de film 'Seven Beauties' (1975) van de pas overleden Italiaanse regisseur Lina Wertmüller komt een scène voor (bij een uur en 17 minuten) waarin onze held in een ziekenhuis een kamer vindt waar een vrouwelijke patiënte (duidelijk een vrouw met geestelijke problemen) vastgebonden ligt op bed. Onze held ziet onmiddellijk de mogelijkheden van deze scène en hij knipoogt en gooit nog een luchtkus naar de aantrekkelijke jongedame in kwestie die een beetje zielloos naar hem terugkijkt.
https://www.youtube.com/watch?v=Ig-Ty0ltY6k&t=4626s&ab_channel=SantiagoVargas
Klikken op de link hierboven, brengt je naar de scène in kwestie.
Hij streelt eerst haar vastgebonden voet, dan haar onderbeen, dan haar knie. Op dat moment lijkt ze zich te willen verzetten. Dan gaat zijn hand verder en lachend neemt haar borst vast, hij speelt er wat mee. Zij kijkt met een mengeling van lust en afschuw, ze vraagt ‘wat ben je aan het doen’. Hij vraag ‘wat denk je dat ik aan het doen ben’, Hij zegt, ‘een geschenk uit de hemel kan ik niet aan mij voorbij laten gaan, ik heb al maanden geen vrouw meer gehad. Dus mijn excuses maar ik moet je vragen mij te vergeven, ik moet, ik moet naar je kijken.’
Hij kijkt en roept ‘oooh.’ Dan zegt hij, ‘hou je stil, laat het maar aan mij over, ik ben een expert.’
Hij gaat op haar liggen, hij zegt, ‘je wilt het, he’ … hij probeert haar te kussen, ze gaat er niet echt op in, helemaal niet eigenlijk. Hij zegt, je houdt ervan, dan lijkt het erop of ze hem zal kussen en op het moment dat hij zijn tong in haar mond wil stoppen, bijt zij heel sterk terug.
Ze begint hysterisch te lachen, hij zegt, ‘bitch,’ geeft haar een oorveeg en roept, ‘ga naar de hel.’ Dan begint de verkrachting pas echt, hij houdt zijn hand over haar mond en zegt, ‘zwijg, dwaze, zwijg zeg ik.’ Hij probeert haar het zwijgen op te leggen. Hij neemt pleisters van het nachtkastje en tapet haar mond ermee toe. ‘Ik ga je stil krijgen … hij trekt haar ziekenhuisplunje uit en zegt haar, 'ik zal me eens met jou bezighouden' en lacht geniepig.
‘Dus jij bijt graag hé, jij vuile hoer, stinkende teef'. In de volgend scène krijgt hij een heel harde waterstraal over zich en wordt hij door twee artsen in elkaar geslagen. Hij krijgt elektroshocks.
Over deze film werd op de Facebook pagina van een beroemde gepensioneerde ex Knack filmrecensent erg neerbuigend gedaan. Het is een heerlijke film, en nee, niet per se door deze, ja toch wel geile scène.
RIP Richard Rogers (1933 – 2021)
Richard Rogers was a British architect best known for designing and building the Centre Pompidou (1977), the first postmodern building.
The film above is a strange juxtapoem of the construction phases of the Centre Pompidou set to "Black Cow" (1977) by Steely Dan.
Een bialetti is een aluminium stoommachine waar zo’n ventje met een snorretje en een strikje op staat die zijn vinger opsteekt. In het onderste compartiment zit water, in het midden gemalen koffie en boven komt de koffie eruit.
RIP Eve Babitz (1943 – 2021)
Eve Babitz was an American artist and writer. She is best known for playing chess in the nude with Marcel Duchamp.
She is a figure central to L. A. history of the late 20th century and has been called a groupie and a socialite.
She is also the author of Fiorucci: The Book (1980), a book which has become very expensive.
However, you can read the text to that book in I Used to Be Charming: The Rest of Eve Babitz.
See also
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:The_Beggars_(Eulenspiegel,_owlglass)_MET_DP822134.jpg){kind=link}
![[2]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Peter_Paul_Rubens_(1577-1640)_(style_of)_-_A_Hand_Holding_an_Empty_Purse,_The_Emblem_of,_‘No_suffering_can_compare%27_(with_that_of_the_bankrupt_spendthrift)_-_1298194_-_National_Trust.jpg){kind=link}
![[3]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Un_autre_monde_Pérégrinations_d%27une_comète.jpg){kind=link}